Πριν από είκοσι έξι χρόνια, τον Ιούνιο του 1999, στην αλήστου μνήμης εφημερίδα "Εξουσία", προσπαθώντας ανεπιτυχώς να λανσάρω τον νεολογισμό "μεταγραφικοί" ως περιγραφή εκείνων των συμπολιτών μας που "δεν ντεμπουτάρουν ευθύς εξαρχής ως γραφικοί αλλά εκπίπτουν ή μετακυλούν (διαλέξτε εσείς τον πολιτικώς ορθό χαρακτηρισμό) στο είδος με την πάροδο των ετών", συμπλήρωνα δυσοίωνα: "Εκείνους που δεν τους προίκισε η μητέρα φύση με κάποιο χρονοδιακόπτη αξιοπρέπειας, ώστε ν’ αποσύρονται αυτοβούλως από το προσκήνιο μόλις
φυραίνουν ή να υπομένουν αγόγγυστα το στερητικό σύνδρομο της δημοσιότητας. Εκείνους που αποφασίζουν –εν πλήρη γνώσει των συνεπειών- ν’ αναβιώσουν ως παρωδία τη χρυσή τους νιότη. Ονόματα δεν λέμε".
Όταν έγραφα τις παραπάνω γραμμές, ο Αλέξης Τσίπρας ήταν είκοσι πέντε χρονών. Δεν νομίζω ότι τις διάβασε, αλλά ακόμη και αν τις διάβασε, δεν νομίζω ότι ενέπιπταν στα ενδιαφέροντά του: το δικό του πολιτικό άστρο μόλις ανέτελλε, ενώ το άρθρο μου στην "Εξουσία" μιλούσε για διαχείριση συμπεριφοράς μετά τη δύση μιας πολιτικής (ή όποιας άλλης) σταδιοδρομίας. Το 1999 ο Τσίπρας δεν είχε ακόμη αποφοιτήσει καν από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, μολονότι είχε ήδη θέσει τα γερά θεμέλια μιας πολιτικής καριέρας, εξαιρετικά ιδιότυπης, από πολλές απόψεις.
Δεν μπορεί, επί παραδείγματι, να περάσει απαρατήρητο ότι πήγε κι οργανώθηκε στην ΚΝΕ το 1988, ένα χρόνο πριν από την Πτώση του Τείχους, σε μια εποχή που οι περισσότεροι έφευγαν από την ΚΝΕ κακήν κακώς (ας σημειώσουμε όμως εδώ, προς συνηγορία του Αλέξη, ότι αυτή
δεν ήταν μια καθαρά προσωπική του "παραξενιά", αλλά ένα "ελληνικό παράδοξο" που πολύ δυσκολευόμουν να το εξηγήσω στους αλλοεθνείς συναδέλφους μου, χρόνια αργότερα, όταν μετείχα στο Συμβούλιο της Ευρώπης). Κατά τη διάρκεια των μαθητικών κινητοποιήσεων (βλέπε: καταλήψεων) των ετών 1990-1991, ο μαθητής λυκείου Αλέξης Τσίπρας ήταν μέλος της ομάδας που συνομιλούσε/διαπραγματευόταν επισήμως με την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ενώ προς το τέλος αυτής της χρονικής περιόδου αποχώρησε από την ΚΝΕ και, ήδη το 1999, ήταν γραμματέας της Νεολαίας του Συνασπισμού. Θα έλεγε κανείς ότι ο
δρόμος του ήταν κιόλας σπαρμένος με "προμηνύματα" της λαμπρής κατοπινής του σταδιοδρομίας και το τελευταίο που θα τον απασχολούσε ή θα περνούσε από το μυαλό του έστω και ως αμυδρός προβληματισμός, θα ήταν πώς να διαχειριστεί την πολιτική "ζωή μετά θάνατον".
Ας μην είμαστε άδικοι με το "χαμογελαστό αγόρι" (τον "Χαρούμενο", όπως τον αποκαλούσε ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης μισοκοροϊδευτικά – μισοτρυφερά) που ήρθε να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα μιας σκυθρωπής Αριστεράς και να την ξεκολλήσει από τα μονοψήφια εκλογικά της
ποσοστά. Από τα είκοσι πέντε έως τα πενήντα ένα του χρόνια σήμερα, ο Τσίπρας είχε την τύχη να βιώσει όσα δεν βιώνουν άλλοι πολιτικοί σε δέκα ή και σε εκατό εναλλακτικές σταδιοδρομίες. Πήγε "καβάλα στο κύμα" και, στα σαράντα του μόλις χρόνια, έγινε ο νεότερος πρωθυπουργός στην ιστορία της χώρας (ο αμέσως μεγαλύτερος, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ήταν σαράντα οκτώ χρονών το 1955, όταν πήρε το χρίσμα από το Παλάτι).
Δεν πρέπει φυσικά να ξεχνάμε ότι δίχως τη στήριξη του Πάνου Καμμένου, την εισφορά –με άλλα λόγια- των Ανεξαρτήτων Ελλήνων για την εξασφάλιση της Δεδηλωμένης στο κοινοβούλιο, ο Τσίπρας δεν θα έπαιρνε το κλειδί του Μεγάρου Μαξίμου, εκείνον τον μοιραίο Ιανουάριο
του 2015. Από όλα τα πολιτικά αμαρτήματα του πρωθυπουργού Τσίπρα, ορισμένοι –ανάμεσά τους και ο υποφαινόμενος- θεωρούν ότι η επί τετραετίας συγκατοίκησή του μ’ εκείνον τον απίθανο τύπο ήταν και το πιο… ασυγχώρητο, το πιο βαρύ σε μακροπρόθεσμες συνέπειες, όχι για ένα κόμμα πια, αλλά για την ίδια τη χώρα. Η απενοχοποίηση της Ακροδεξιάς επί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και, ακόμη χειρότερα, η αναβάπτιση της Ακροδεξιάς σε Κεντροδεξιά άνοιξε το δρόμο διάπλατα για να διαβούν το κατώφλι της Βουλής κάτι φυντάνια που, μέχρι τότε, τα καμαρώναμε μονάχα σε προγράμματα τηλεπωλήσεων και σε περιθωριακούς θρησκοκάπηλους ιστότοπους. Κάτω από την προστατευτική ομπρέλα του Αλέξη, ο λαϊκισμός άνθισε ανεμπόδιστα, τόσο με δεξιό όσο και με αριστερό πρόσημο: η χαρά του συνωμοσιολόγου και η συνταγή της
ακυβερνησίας.
Και τώρα; Ένας νέος Τσίπρας, αναγεννημένος από την πολιτική του στάχτη και αθώος του αίματος όλων, απαλλαγμένος από κάθε ευθύνη (ακόμη και για την πολυδιάσπαση του δικού του κόμματος, με το οποίο δεν θέλει να έχει –κατά δήλωσή του- την παραμικρή σχέση), ζητάει μια δεύτερη ευκαιρία. Είναι μόλις πενήντα ενός χρόνων, μακριά από το μέσο προσδόκιμο ζωής και θα ήταν τουλάχιστον άσπλαχνο εκ μέρους μας να του στερήσουμε το "δικαίωμα στο όνειρο". Το έχουμε ξαναδεί το εργάκι;
Το έχουμε ξαναδεί. Θα το ξαναδούμε; Τι να σας πω; Αυτός ο λαός, αποδεδειγμένα, τσεκαρισμένα, δεν χορταίνει τις επαναλήψεις.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr
