Ούτε Μόναχο, ούτε Γιάλτα

Ακόμη και όσοι τσαλαβουτούν στα ρηχά της ιστορικής έρευνας, όλο και κάτι έχουν ακούσει για τη Συμφωνία του Μονάχου και τη Διάσκεψη της Γιάλτας. Στη δεύτερη περίπτωση, από τις 4 έως τις 11 Φεβρουαρίου του 1945, τρεις μήνες πριν από την ευρωπαϊκή λήξη του Δευτέρου
Παγκοσμίου Πολέμου (στον Ειρηνικό, ως γνωστόν, πήρε άλλους τρεις μήνες παράταση), ο Ιωσήφ Στάλιν, ο Ουίνστον Τσώρτσιλ και ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ, οι τρεις wannabe νικητές (αν και ο Ρούσβελτ δεν θα προλάβει τη λήξη ζωντανός, θα καρπωθεί τη δική του νίκη ο Χάρι Τρούμαν), μοίρασαν προκαταβολικά τα ιμάτια του μεταπολεμικού κόσμου.

Στην πρώτη περίπτωση, σχεδόν επτά χρόνια νωρίτερα, 29 και 30 Σεπτεμβρίου του 1938, τίποτε δεν προμήνυε τη δεύτερη. Κανένας από τους τρεις νικητές δεν είχε παρευρεθεί στην πολλαπλά μοιραία διάσκεψη του Μονάχου. Μάλιστα, όπως αποκαλύπτει ο Αμερικανός δημοσιογράφος, συγγραφέας και ραδιοσχολιαστής Ουίλιαμ Σίρερ στο περίφημο "Τέλος του Ημερολογίου: Βερολίνο 1944-1947" (εκδόσεις Βίπερ, Πάπυρος, 1972), μια καταγραφή των ιστορικών γεγονότων εκ των ένδον κι εν θερμώ, ο ίδιος ο Στάλιν είχε παραπονεθεί στον Χίτλερ επειδή δεν προσκλήθηκε να συμμετάσχει στο Μόναχο και ο Χίτλερ, μόλις έναν χρόνο αργότερα, τέλη Αυγούστου του 1939, διόρθωσε τρόπον τινά την "αδικία" εις βάρος της Σοβιετικής Ένωσης με την υπογραφή του διαβόητου Συμφώνου Μολότοφ – Ρίμπεντροπ, που έδωσε το "πράσινο
φως" για τον διαμελισμό της Πολωνίας και την έναρξη της παγκόσμιας ανθρωποσφαγής.

Στο Μόναχο, με δευτεραγωνιστές τον Γάλλο πρωθυπουργό Εντουάρ Νταλαντιέ και τον Ιταλό δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι, πρωταγωνίστησαν ο Βρετανός πρωθυπουργός Άρθουρ Νέβιλ
Τσάμπερλεν και ο Γερμανός δικτάτορας Αδόλφος Χίτλερ. Γνωρίζουμε ότι η "ιστορία δεν επαναλαμβάνεται παρά ως φάρσα" (υποτίθεται ότι το έχει πει ο Μαρξ, αν και ο ίδιος το αποδίδει στον Χέγκελ), αλλά η διακύβευση στη Διάσκεψη του Μονάχου το 1938 είναι τόσο
σκανδαλωδώς όμοια με τη διακύβευση στη Διάσκεψη της Αλάσκας το 2025, που δεν μπορούμε να μην την επισημάνουμε, όπως δεν μπορούσε φυσικά να παραβλέψουμε και τις σημαντικές διαφορές.

Τότε, όπως και τώρα, το πρωτεύον ζητούμενο από μια κυρίαρχη χώρα (τότε η Τσεχοσλοβακία, τώρα η Ουκρανία) ήταν να προβεί σε εδαφικές παραχωρήσεις προκειμένου τότε να αποφευχθεί ο πόλεμος, τώρα να επιτευχθεί η ειρήνη. Τότε, όπως και τώρα, η κυρίαρχη χώρα που
υπόκειται στο "μπούλινγκ" ώστε να αποδεχτεί τον εδαφικό της ακρωτηριασμό, δεν κλήθηκε καν να συμμετάσχει στη Διάσκεψη. Τότε, ο εκβιασμός του Χίτλερ έγινε αποδεκτός από τον Τσάμπερλεν, εξ ου και η Διάσκεψη του Μονάχου κατέληξε σε Συμφωνία, τώρα ο εκβιασμός του Πούτιν παραμένει (προσωρινά;) μετέωρος, εξ ου και η Διάσκεψη της Αλάσκας δεν μετονομάστηκε σε κάτι άλλο –"Συμφωνία", "Ναυάγιο", whatever… Όπως καλά γνωρίζουμε επίσης, ως επιμηθείς, το "μπουρεκάκι" της Σουδητίας στην Τσεχοσλοβακία καθόλου δεν κόρεσε την πείνα του Αδόλφου για "ζωτικό χώρο", αλλά τότε, θα μου πείτε, δεν
έμπαιναν στην εξίσωση και τα κατοπινά πυρηνικά όπλα που, όπως και να το κάνουμε, ανάγουν την παγκόσμια σύρραξη σε άλλο επίπεδο τρέλας: σωστό κι αυτό.

Πάντως, ενδεικτική της αυταπάτης που κληροδότησε το Μόναχο στους πρωταγωνιστές του, ήταν και η διαφορετική "ερμηνεία" τους την επομένη της Συμφωνίας: ο Τσάμπερλεν, μόλις πάτησε πάλι στο πάτριο έδαφος, δήλωσε περιχαρής ότι με τη Συμφωνία εξασφάλισε "την ειρήνη για την εποχή μας", ενόσω ο Χίτλερ, όπως εκμυστηρεύτηκε στους στρατηγούς του, στις 22 Αυγούστου του 1939 (το αναφέρει ο Σίρερ στο ίδιο βιβλίο), οδηγήθηκε στο ασφαλές συμπέρασμα ότι όλοι οι ηγέτες εκείνων των ημερών –εκτός από τον Μουσολίνι, τον Στάλιν και,
εξυπακούεται, τον εαυτό του- ήταν "σκουλήκια"… Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε.

Παραμονές της Διάσκεψης της Αλάσκας, ορισμένοι διεθνείς πολιτικοί αναλυτές, στο BBC World και αλλού, εξέφρασαν τον φόβο ότι κινδυνεύουμε να καταλήξουμε σε μια νέα Γιάλτα δίχως να περάσουμε καν πρώτα από ένα νέο Μόναχο, με δεδομένη την αμοιβαία αυταρέσκεια και τον υψηλό βαθμό ρίσκου με τον οποίο λαμβάνουν αποφάσεις οι σημερινοί ένοικοι του Λευκού Οίκου και του Κρεμλίνου. Προφανώς υπερτίμησαν την επιδεξιότητα του πρώτου και υποτίμησαν την αδιαλλαξία του δεύτερου. Ούτε Μόναχο ούτε Γιάλτα. Η Αλάσκα θα καταγραφεί για τις υψηλές "επικοινωνιακές" της επιδόσεις (ιδίως όσον αφορά το "χειροκρότημα", το "ξέπλυμα" και την "επανένταξη" ενός μαζικού δολοφόνου σαν τον Πούτιν στη διεθνή "νομιμότητα/κανονικότητα") και παράλληλα τη σχεδόν μηδενική "ουσία" της, τόσο για το καλύτερο όσο και για το χειρότερο· πολύ λίπος, με άλλα λόγια, ελάχιστο ψαχνό. Ίσως και γι’ αυτό, κατά τρόπο οξύμωρο, η Αλάσκα να μην αποδειχτεί στο μέλλον και λιγότερο επικίνδυνη.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr