Με τον κύριο Γιώργο Πατούλη έχουμε πιαστεί σχεδόν στα χέρια.
2016 ήταν και οι πολίτες της γειτονιάς αγωνιούσαμε για τη ραγδαία υποβάθμιση του Πεδίου του Άρεως. Για τη μετατροπή του από πνεύμονα σε απευθυσμένο της πόλης. Εκατοντάδες χαμένες ψυχές λούφαζαν στις συστάδες, στις αλέες και στις παιδικές χαρές του, έκλειναν κάθε νύχτα την οδό Μαυροματαίων, άναβαν φωτιές, η πρέζα πουλιόταν φόρα-παρτίδα, έφηβοι εκδίδονταν για ένα δεκάευρω, η αστυνομία απουσίαζε επιδεικτικά. Δεν θέλαμε ασφαλώς επιχειρήσεις-σκούπα που θα έκρυβαν το πρόβλημα κάτω από το χαλί, εκτός του οπτικού πεδίου μας. Ζητούσαμε, απαιτούσαμε να κινητοποιηθούν οι αρχές, να λειτουργήσουν οι δομές απεξάρτησης. Συγκαλέσαμε λαϊκή συνέλευση, μια Κυριακή μεσημέρι, στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ του Πανελληνίου. Μού έκαναν την τιμή να μου αναθέσουν καθήκοντα προέδρου. Καθώς όλοι σχεδόν οι παριστάμενοι επιθυμούσαν να τοποθετηθούν, όρισα ότι κανείς δεν θα μιλούσε για παραπάνω από τέσσερα λεπτά.
Ο δήμαρχος Αθηναίων, Γιώργος Καμίνης, το σεβάστηκε. Η εκπρόσωπος της Περιφέρειας το σεβάστηκε. Ενώ είχαν περάσει σχεδόν δύο ώρες από την έναρξη της συνέλευσης, εμφανίστηκε ο Γιώργος Πατούλης συνοδευόμενος από παρατρεχάμενους. Του έδωσα -ως μη όφειλα- εκτός σειράς τον λόγο, ενημερώνοντάς τον για τον χρονικό περιορισμό. Ξεκίνησε να ρητορεύει. Στα δύο λεπτά του επεσήμανα ότι ακόμα δεν είχε μπει στο θέμα. Δεν ίδρωσε το αυτί του. Στα τρία λεπτά αυτοεγκωμιαζόταν. Εγώ μετρούσα αντίστροφα. Στα τέσσερα λεπτά ακριβώς έγνεψα στον ηχολήπτη να σβήσει το μικρόφωνο. Δεν έχω δει πιο κατάπληκτο άνθρωπο. "Ξέρεις ποιος είμαι;", με ρώτησε. "Ξέρω πολύ καλά." "Και τι έχεις εναντίον μου;". "Τίποτα απολύτως." Πήγα να του πάρω το μικρόφωνο. Το έσφιξε μες στη χούφτα του. Του το τράβηξα. Για δύο στιγμές αντιστεκόταν, μετά κατάλαβε ότι εάν επέμενε, ο κόσμος θα τον γιούχαρε. Μας γύρισε την πλάτη και έφυγε, βαθιά θιγμένος, νομίζοντας ίσως πως είμαστε τίποτα Συριζαίοι που δεν τον χωνεύουμε.
Αυτός είναι ο κύριος Πατούλης. Ένα υπερχειλίζον, πλουμιστό εγώ. Ένας αυτοδημιούργητος δημόσιος άνδρας που πολιτεύεται με όρους ταινίας της Φίνος-Φιλμ. Το όποιο έργο του ανέκαθεν επισκιαζόταν από το επιδεικτικό του φαίνεσθαι. Από τα γαμπριάτικα κοστούμια που φοράει καθημερινά, από το χρυσοποίκιλτο σαλόνι του σπιτιού του, που το απαθανάτισε σε ευχετήρια κάρτα, από την οικογενειακή του ευτυχία, την οποίαν διαφήμιζε με κάθε τρόπο, ώσπου... χώρισε.
Αυτού του κυρίου Πατούλη η θητεία θα ανανεωνόταν πανηγυρικά στις 8 Οκτωβρίου. Η κυβερνώσα παράταξη θα του έδινε το χρίσμα, "ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις...". Ώσπου, προχθές το βράδυ, ο Περιφερειάρχης Αττικής έκανε το μοιραίο για την καριέρα του λάθος. Ήρθε στο τσακίρ κέφι στο Ζάππειο, σε μια εκδήλωση γυναικών της ομογένειας, και χόρεψε ένα ζεϊμπέκικο τραγουδισμένο από την εξαίσια Κατερίνα Στανίση.
Πού να το φανταζόταν ο κοτσονάτος εξηντάρης, ενώ αλώνιζε την αυτοσχέδια πίστα και έκανε επιτόπια άλματα και ρυθμικά (ή ίσως άρρυθμα) βαθιά καθίσματα, ότι η χαρά του θα εθεωρείτο προσβολή βάναυση προς την καιόμενη χώρα, προς τη μνήμη των αδικοχαμένων πιλότων, προς τους ανθρώπους -πυροσβέστες και εθελοντές- που παλεύουν με τις φλόγες; Ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός θα εξοργιζόταν μαζί του και αυθωρεί θα αναζητούσε -σύμφωνα με δημοσιογραφικές πηγές- άλλον υποψήφιο; Τι να ωφελήσουν οι από διαδικτύου γοερές συγγνώμες; Ανάθεμα την ώρα που τον παρέσυραν οι απόδημες σειρήνες, με τα ωραία τους χτενίσματα, με τις κομψότατες τουαλέτες τους με τα βαθιά σκισίματα και ντεκολτέ! Κατάρα τη στιγμή που ήπιε ένα ποτηράκι παραπάνω!
Η ενσυναίσθηση είναι η λέξη, η έννοια του συρμού. Και να μη τη διαθέτεις, οφείλεις ως δημόσιο πρόσωπο να την υποδύεσαι. Μια βδομαδούλα εάν άφηνε ο Γιώργος Πατούλης να περάσει, θα ανακτούσε το δικαίωμα στο γλέντι. Ενώ τώρα... Σαν μεθυσμένη αγελάδα κλώτσησε την καρδάρα με το γάλα!
Τον θεωρώ αδικημένο. Θύμα -αν μη τι άλλο- του εαυτού του. Όπως δεν θα ανέβαινε ούτε χιλιοστό στην εκτίμησή μου εάν φορούσε πένθιμη μουτσούνα και περιφερόταν στα αποκαΐδια, εκφράζοντας on camera την ψυχική του συντριβή, έτσι δεν έπεσε επειδή για μια φορά στη ζωή του διονυσιάστηκε δημοσίως. Μιλάμε, στο κάτω-κάτω, για το φαίνεσθαι. Δεν εγκατέλειψε, εννοώ, ο Πατούλης το πόστο του, το κέντρο επιχειρήσεων, για να πάει στη γιορτή. Δεν φέρθηκε όπως ο κύριος Νότης Μηταράκης, που ως υπουργός Προστασίας του Πολίτη πήρε άδεια από τη σημαία και εξέδραμε στην Πάτμο.
Σκεφθείτε, επαναλαμβάνω, ο φύλαξ-άγγελός του να τον είχε προστατεύσει από την προχθεσινή του αμαρτία. Μέχρι το 2027 θα τον καμαρώναμε στον θώκο της Περιφέρειας. Τον κύριο Πατούλη που είναι ίδιος και απαράλλακτος πριν και μετά από το καταραμένο ζεϊμπέκικο. Κι ένα τουλάχιστον οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε. Ότι δεν κρύβεται. Για να το πω ακόμα πιο απλά: όσο σπουδαίος ή άθλιος υπήρξε ο Γιώργος Πατούλης προ της εικοστής εβδόμης Ιουλίου, τόσο και παραμένει.
Τείνει να επικρατήσει στον δημόσιο βίο μας ένα υποκριτικότατο σαβουάρ βιβρ. Ένας εισαγόμενος νεοπουριτανισμός. Μια τυραννία της ντεμέκ, της προσποιητής ευαισθησίας. Δεν αφήνουν οι σεμνές κυρίες, οι οργίλοι κύριοι των μέσων κοινωνικής δικτύωσης τραγωδία -μικρή ή μεγάλη- για την οποία να μην διατυμπανίσουν πόσο τους συντάραξε προσωπικά. Πόσα ποτάμια δάκρυα έχυσαν. Πόσες νύχτες έμειναν άυπνοι… Μην παραλείποντας ασφαλώς να κατακεραυνώσουν, να "ακυρώσουν", εκείνους που τούς φάνηκαν αναίσθητοι, γαϊδούρια ξεκαπίστρωτα.
Όπως τον ηθοποιό Αντίνοο Αλμπάνη, ο οποίος εξακολουθούσε εν μέσω πυρκαγιών να διαφημίζει επαγγελματικά προϊόντα στο instagram – τους αποστόμωσε ο Αλμπάνης, "επειδή ο κόσμος καίγεται σού επέτρεψε, εσένα που με βρίζεις, ο εργοδότης να μην πας στη δουλειά σου; Μήπως έχεις την πολυτέλεια να σε συντηρεί κάποιος άλλος; Δυστυχώς, και το λέω με πόνο καρδιάς, καμιά δουλειά δεν σταματάει μπροστά σε καμιά δυστυχία...".
Χύμηξαν έπειτα οι μικρέμποροι των ευγενών αισθημάτων στον Θεόδωρο Λιβάνιο. Αφού εξέφρασε ο αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών τη βαθιά του οδύνη για τους δύο πιλότους (που δεν είχε καν ανακοινωθεί ακόμα ότι ήταν νεκροί), "η ζωή" είπε "δυστυχώς ή ευτυχώς, συνεχίζεται... Επιτρέψτε μου λοιπόν να σας μιλήσω για το νομοσχέδιο...". Κι ετούτη η αποστροφή κρίθηκε κυνική. Και ο Λιβάνιος άξιος λιθοβολισμού.
Τι σχέση έχει -θα μού πείτε- ο Αντίνοος Αλμπάνης, ο οποίος αντιμετώπισε παλικαρίσια τον καρκίνο και τον νίκησε, τι σχέση έχει ο σεμνότατος, αφοσιωμένος στο καθήκον, Θοδωρής Λιβάνιος με τον Γιώργο Πατούλη, που ο κολλητός μου τον αποκαλεί "μπαστουνόβλαχο"; Ούτε την ελάχιστη.
Οι κήνσορες ωστόσο των ημερών μας πυροβολούν κατά ριπάς. Και όποιον πάρει ο χάρος.
"Βλέπεις το κάρφος το εν τω οφθαλμώ του αδελφού σου, τη δε εν τω σω οφθαλμώ δοκόν ού κατανοείς;", ρωτάει έξαλλος ο Ιησούς στην επί του Όρους Ομιλία. "Βλέπεις το αχυράκι στο μάτι του αδελφού σου και δεν νοιώθεις το παλούκι, το καρφωμένο στο δικό σου μάτι;". "Υποκριτά, έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ του οφθαλμού σου και τότε διαβλέψεις, εκβαλείν το κάρφος εκ του οφθαλμού τού αδελφού σου."
Πηγή: capital.gr
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr
