Γύρω στο μεσημέρι εχθές, άρχισε να κυκλοφορεί η πληροφορία πως την θέση του υπουργού στο νεοσύστατο υπουργείο Πολιτικής Προστασίας θα αναλάβει ο Κύπριος Χ. Στυλιανίδης, πρώην Ευρωπαίος Επίτροπος για την Ανθρωπιστική Βοήθεια και τη Διαχείριση Κρίσεων. Με τη συνδρομή Έλληνα υφυπουργού, ο οποίος διαθέτει επιχειρησιακή εμπειρία και αρετές.
Αμέσως διάφοροι δημόσιοι κριτές, γνωστοί αδέκαστοι κήνσορες, άλλοι σε διατεταγμένη υπηρεσία, άλλοι ορμώμενοι από την πικρία της απώλεια της καρέκλας, άλλοι ποιος ξέρει για ποιους λόγους, έσπευσαν να απαξιώσουν την επιλογή και να κατηγορήσουν ότι "δεν αξιοποιήθηκαν πανάξια στελέχη". Κύριο και προεξάρχον επιχείρημα τους: "δεν είναι κοινοβουλευτικός"! Ή, το δεύτερο πιο συχνό, "είναι κεντροαριστερός"! Λες και ο Δημοκρατικός Συναγερμός είναι το "αδερφάκι" του ΠΑΣΟΚ στην Μεγαλόνησο...
Πάλι καλά που δεν αποφάνθηκαν πως δεν είναι Έλληνας ο κύριος Στυλιανίδης, οι... ειδήμονες!
Όλοι αυτοί και όσοι άλλοι έχουν αντιρρήσεις για την πιθανότητα ορισμού του Κυπρίου, πρώην Επιτρόπου (εξαιρετικά επιτυχημένου στην αντιμετώπιση κρίσεων) ως υπουργού Πολιτικής Προστασίας, δεν σκαμπάζουν και πολλά για τις βασικές αρχές του κράτους Δικαίου και του Δημοκρατικού Πολιτεύματος!
Ας ενημερωθούν λοιπόν ότι, μία από αυτές ίσως η σημαντικότερη, λέγεται "αρχή της διάκρισης των εξουσιών" και επιβάλλει τον πλήρη και απόλυτο διαχωρισμό μεταξύ της δικαστικής, της νομοθετικής και της εκτελεστικής εξουσίας.
Θεωρείται ότι τη διατύπωσε πλήρη και ολοκληρωμένη πρώτος ο Μοντεσκιέ, αν και ορισμένοι την αποδίδουν στον Ζαν Ζακ Ρουσσώ και κάποιοι άλλοι στο Ντιτερώ. Όμως πρόκειται για λάθος. Στην πραγματικότητα η μόνη αμφισβήτηση στην "πατρότητα" από τον Βαρόνο, μπορεί να προέλθει από τον Αριστοτέλη ο οποίος στα Πολιτικά, την περιγράφει μια χαρά, αν και όχι με τους όρους που χρησιμοποιούμε σήμερα στην πολιτική.
Σε μια απλή ερμηνεία της, η αρχή καθορίζει πως σε μια πραγματική δημοκρατία, δεν θα πρέπει οι δικαστές να γίνονται υπουργοί ή/και βουλευτές, οι βουλευτές υπουργοί κ.ο.κ.
Είναι πολύ λογικό τώρα, να αναρωτιέστε όλες και όλοι πώς και γιατί τόσες δεκαετίες μέχρι και σήμερα, τα απείρως περισσότερα μέλη κάθε ελληνικής κυβέρνησης είναι βουλευτές!
Αυτό συμβαίνει επειδή αφενός δεν υπάρχει νόμος (το Σύνταγμα την ορίζει στο άρθρο 26 αλλά δεν υπάρχει συγκεκριμένο πλαίσιο εφαρμογής οπότε...) που να το απαγορεύει και αφετέρου επειδή, εδώ και πάμπολλα χρόνια, το κοινό αίσθημα περί Δημοκρατίας, ουσιαστικά είναι ταυτόσημο με την ασυδοσία. Αυτό το τελευταίο σε συνδυασμό με την αρχή της δεδηλωμένης, είναι εκείνο που επιτρέπει στους εκάστοτε εκλεγμένους ενός κυβερνώντος κόμματος να πιέζουν τον εκάστοτε πρωθυπουργό, ώστε να αναλάβουν υπουργικούς θώκους αυτοί και όχι διάφοροι τεχνοκράτες, εξωκοινοβουλευτικοί κ.λπ.
Αυτή η "πίεση", δεν είναι ούτε παράνομη, ούτε μη Δημοκρατική. Μία Δημοκρατία όμως είναι τόσο καλύτερη, όσο περισσότερο κατορθώνει να τηρεί τις Δημοκρατικές αρχές. Είναι αυτονόητο επομένως πως, όταν υπάρχει η δυνατότητα να εφαρμόζεται η διάκριση των εξουσιών, αντί για γκρίνια θα πρέπει να υπάρχει επιδοκιμασία! Διότι η κάθε τοποθέτηση εξωκοινοβουλευτικού σε κυβερνητική θέση, σηματοδοτεί περισσότερη και καλύτερη Δημοκρατία για την χώρα! Όχι λιγότερη και χειρότερη!
Κι αυτό είναι ένα γεγονός εξαιρετικά πολύτιμο για την πρόοδό της. Όσο κι αν δεν αρέσει σε ορισμένους που "χάνουν την κουτάλα"…
Πηγή: capital.gr
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr
