Ποιοι ψάχνονται για καρέκλες

Με αφορμή το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, όπου οι σύντροφοι ασχολήθηκαν με διάφορα διαδικαστικά, που αφορούν τον Αλέξη, τον Πάνο, τον Ευκλείδη και τον Παύλο -και έδωσαν αφορμή για ένα ωραίο αριστερό ξεκατίνιασμα στο Twitter- αλλά δεν απασχολούν κανέναν άλλον εκτός από τον στενό πυρήνα των στελεχών του κόμματος και τους φανατικούς των social media, ορισμένοι θυμήθηκαν τον ιστορικό ηγέτη του ΚΚ Ιταλίας, τον Ενρίκο Μπερλινγκουέρ. Και μια διάσημη αναφορά του στα κόμματα εξουσίας:

"Όταν η επιδίωξη της εξουσίας γίνεται αυτοσκοπός, η πολιτική εκφυλίζεται και παρακμάζει και τα κόμματα μετατρέπονται σε μηχανές εξουσίας που δεν υπηρετούν το κοινό καλό, αλλά ιδιοτελείς βλέψεις και ιδιωτικά συμφέροντα", έλεγε.

Πώς θα αισθανόταν ο εμπνευστής του ιστορικού συμβιβασμού, στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ; Πώς θα αντιμετώπιζε έναν Μανιό, που αποκαλεί τον πρωθυπουργό Ιμπραήμ και καλεί τους στρατιωτικούς και τους πολιτικούς να ενωθούν για να διώξουν τον εισβολέα; Έναν Τσίπρα που θεωρεί τον εκλεγμένο πρωθυπουργό, πρωθυπουργό-εργολάβο που κάνει δουλειές; Πάντως, μάλλον δεν θα πίστευε ότι μετέχει σε συνέδριο αριστερού-ευρωπαϊκού κόμματος, όπως ήταν το ιστορικό PCI. Σε συνάντηση εκκεντρικών θα νόμιζε ότι βρέθηκε και θα είχε δίκιο.

Οι "ιδιοτελείς βλέψεις" μπορούν να υπηρετηθούν και διά της αποχής όμως. Το ζήσαμε στην Ελλάδα την περίοδο της χρεοκοπίας. Πολιτικοί που κλήθηκαν να διαχειριστούν την πτώχευση της χώρας, πολιτικοί που κλήθηκαν να πάρουν τις δύσκολες αποφάσεις και να αναλάβουν και το πολιτικό κόστος, φοβήθηκαν και έκαναν πίσω. Μπροστά στο δίλημμα των δύσκολων αποφάσεων ή της αποχής, προτίμησαν την απόσυρση. Στελέχη του ΠΑΣΟΚ κυρίως (αλλά και της Νέας Δημοκρατίας), προτίμησαν την παραίτηση από τα να ψηφίσουν τα δύσκολα και επώδυνα μνημόνια, αν και δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ότι ήταν η μοναδική διέξοδος και η μοναδική επιλογή. Η δική τους "ιδιοτελής βλέψη" ήταν να αποφύγουν την ευθύνη, ώστε να μπορέσουν να επιστρέψουν σε θέσεις εξουσίας.

Ετσι, γνωστά ονόματα του ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, παραιτήθηκαν ή διαγράφηκαν, αρνήθηκαν να ψηφίσουν τις επώδυνες αποφάσεις και αργότερα άσπιλοι από την κατηγορία της μνημονιακής ψήφου, με αριστερό αέρα στα πανιά τους, μπόρεσαν να μετακομίσουν στον ΣΥΡΙΖΑ και να επιστρέψουν σε θέσεις εξουσίας. Πολλοί από τους συναδέλφους τους που έμειναν και χρεώθηκαν τις δύσκολες αποφάσεις -όπως ο Ευάγγελος Βενιζέλος ή η Αννα Διαμαντοπούλου- είναι τώρα στα μετόπισθεν και εκτός πολιτικής. Οι άλλοι -που στο δίλλημα της προσωπικής θυσίας ή της χρεοκοπίας της χώρας, ζύγισαν ότι βάραινε περισσότερο η προσωπική τους επιβίωση- χτίζουν νέες καριέρες και ονειρεύονται την επιστροφή στην εξουσία. Οι μεν έκαναν το καθήκον τους, οι δε φρόντισαν την πάρτη τους.

Θυμήθηκα όσα ζήσαμε και όλους εκείνους που στα δύσκολα προτίμησαν να εξαφανιστούν ώστε να διασωθούν πολιτικά -να υπηρετήσουν δηλαδή ιδιοτελείς βλέψεις-, με αφορμή τη συζήτηση στο ΠΑΣΟΚ για τις κυβερνήσεις συνεργασίας. Στην αρχή, η ιδέα που προτάθηκε από τη Χαριλάου Τρικούπη -σε περίπτωση που η αυτοδυναμία είναι αδύνατη-, ήταν να γίνει κυβέρνηση Μητσοτάκη με Βελόπουλο. Κυβέρνηση Μητσοτάκη, με τον αντιεμβολιαστή, ρωσόφιλο, πωλητή των "επιστολών του Ιησού". Φοβερή ιδέα και κυρίως σοσιαλιστική. Μετά έριξαν την ιδέα να γίνει κυβέρνηση συνεργασίας της Νέας Δημοκρατίας με τον ΣΥΡΙΖΑ. Για να επιστρέψει ο ηττημένος των εκλογών από το παράθυρο στην εξουσία. Και να μην δουλεύει τίποτα προφανώς. Τώρα προτείνουν κυβέρνηση με σοσιαλδημοκρατικό πρόσημο (ό,τι και αν σημαίνει αυτό), που δεν θα επιτρέψει ούτε στον Μητσοτάκη, ούτε στον Τσίπρα να γίνουν πρωθυπουργοί (ό,τι και αν σημαίνει αυτό). Μοιάζει με συνταγή ακυβερνησίας.

Με το συμπάθιο, αλλά αυτό που κυρίως θέλουν, είναι να μην μετάσχουν στην κυβέρνηση. Σε καμία κυβέρνηση. Να μην αναλάβουν την ευθύνη. Και δεν θέλουν, γιατί τους καταδιώκει εκείνο το δραματικό 4% που πήρε το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2015. Το τίμημα υποτίθεται της συμμετοχής Βενιζέλου στην κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά, που υλοποίησε μνημόνια σκληρά, επέβαλε φόρους και έκοψε μισθούς και συντάξεις, και όπου το ΠΑΣΟΚ ήταν ο μικρός κυβερνητικός εταίρος που αναλάμβανε το κόστος, χωρίς τα οφέλη που καρπωνόταν η, κυρίαρχη στην κυβέρνηση Σαμαρά, Νέα Δημοκρατία.

Εύλογη η ανησυχία των συμπαθών συντρόφων του Νίκου Ανδρουλάκη, αλλά αυτό είναι άρνηση της πολιτικής ευθύνης. Η επιδίωξη του κόμματος να παραμείνει στην αντιπολίτευση, έτσι ώστε άλλοι να αναλάβουν το κόστος της κυβέρνησης και της συγκυβέρνησης και εκείνο να μείνει εκτός, στη βολική θέση της εύκολης και ανέξοδης κριτικής, είναι σαν να αρνείται τον ίδιο τον λόγο της ύπαρξής του. Αντί να επιδιώκει πάση θυσία να εφαρμόζει τις πολιτικές που προτείνει, προτιμά τη θέση της αντιπολίτευσης.

Δεν είναι ότι αρνούνται τις καρέκλες, όπως δηλώνουν πονηρά ορισμένοι. Αρνούνται την υπηρεσία, ώστε να μην χάσουν τις καρέκλες. Ε, αυτό λέγεται "ιδιοτελής βλέψη" νομίζω.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr