Κλεμμένος είναι ο τίτλος μου από τη Σπεράντζα Βρανά που ντίβα σαν κι εκείνη δεν έχει ξαναφανεί. Η οποία ευλογήθηκε στα νιάτα της να ξεχειλίζει από αισθησιασμό και μπρίο και στην προχωρημένη ηλικία της από καλοσύνη και χιούμορ.
Το 1980, η Σπεράντζα Βρανά εξέδωσε τις αναμνήσεις της υπό τον τίτλο "Τολμώ". Το "Τολμώ" έκανε πάταγο καθώς επρόκειτο για ένα σπαρταριστό χρονικό της Ελλάδας πριν και μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, κάθε άλλο δε παρά σκανδαλοθηρικό. Γλυκάθηκε η Σπεράντζα με τη γραφή -ήταν γενημμένη αφηγήτρια- και έγραψε καμιά δεκαριά βιβλία ακόμα. Σε ένα τους εξιστορεί τις δονκιχωτικές προσπάθειές της να χάσει βάρος. "Πώς πάχυνα κάνοντας δίαιτα" επιγράφεται. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μια προφητική αλληγορία για όσα ζούμε ως κοινωνία κατά τις τελευταίες πέντε εβδομάδες.
Κάποια στιγμή ο λιχούδης ο άνθρωπος συνειδητοποιεί πως έχει βγει εκτός ορίων. Ότι η διατροφική του συμπεριφορά θέτει σε σοβαρότατο -ίσως και σε μοιραίο- κίνδυνο την υγεία του. Τι κάνει πανικόβλητος; Τρέχει σε ειδικούς. Οι ειδικοί διαπράττουν, όχι σπάνια, το κοινότερο λάθος. Διατάσσουν αυστηρότατη νηστεία. Τού απαγορεύουν διά ροπάλου λίπη, υδατάνθρακες, αλκοόλ, ό,τι αποτελούσε έως τότε τη χαρά του. Ο άνθρωπός μας -σάμπως έχει εναλλακτική;- δίνει τον λόγο της τιμής του ότι θα πειθαρχήσει με θρησκευτική ευλάβεια στις εντολές. Και πράγματι πειθαρχεί. Κατά τα πρώτα δύο εικοσιτετράωρα. Το τρίτο ξεκινάει τις μικρές αβαρίες. Μια κλεφτή δαγκωνιά σοκολάτα –"για τη γεύση"–, δυό γουλίτσες κρασί, μια πατατούλα "έτσι για να δω αν τις καλοτηγάνισα"... Ή –εάν τον έχουν οι δικοί του σε ασφυκτικό κλοιό– επιδίδεται σε νυχτερινές επιδρομές στο ψυγείο.
Περπατούσα προχθές στο κέντρο της Αθήνας. Μιάς Αθήνας που τα καταστήματά της, με ευάριθμες εξαιρέσεις, παραμένουν από τις 13 Νοεμβρίου κλειστά. Που η εστίαση έχει κατεβάσει ρολά μέχρι νεοτέρας, όπως και κάθε μορφής δημόσιο θέαμα και ακρόαμα. Που η τηλεργασία έχει επιβληθεί –λέει– σε ποσοστό τουλάχιστον 50% και οι μετακινήσεις επιτρέπονται για έξι συγκεκριμένους λόγους με την αποστολή sms.
Βάσει των ανωτέρω, η πρωτεύουσα θα έπρεπε να μοιάζει με την Ωραία Κοιμωμένη τού παραμυθιού. Αμ δε! Η κίνηση των αυτοκινήτων φτάνει συχνά στα όρια του μποτιλιαρίσματος. Οι πεζοί βολτάρουν με σκυλιά ή χωρίς, αράζουν στις πλατείες, βγάζουν τις μάσκες για να φάνε ένα σνακ, για να καπνίσουν... Τα μπαρ δεν δέχονται θαμώνες. Σερβίρουν εντούτοις ποτά στο χέρι, σε πλαστικό ποτήρι. Ο παλαιός θεσμός της βεγγέρας γνωρίζει πρωτοφανείς πιένες. Στέλνουν στο 13033 μήνυμα "κίνηση για παροχή βοήθειας" και ανταλλάσουν επισκέψεις σε σπίτια. Τα ξέρετε – μην σας τα πολυλογώ. Τα ξέρετε και ας σπανίζουν οι ανόητοι που θα ανεβάσουν σχετικές φωτογραφίες στα social media ή που θα δυναμώσουν τόσο τη μουσική ώστε να μπουν στο ρουθούνι κάποιου τζαναμπέτη γείτονα.
Κι έπειτα αναρωτιόμαστε γιατί τα κρούσματα πέφτουν με τόσο αργό ρυθμό. Γιατί το ιικό φορτίο δείχνει τέτοια ανθεκτικότητα.
Εάν το πρώτο λοκντάουν –το ανοιξιάτικο– ήταν μια εποποιία εν καιρώ ειρήνης, το δεύτερο –το φθινοπωρινό– είναι παρωδία. Τραγέλαφος. Οπερέτα.
Θα κατηγορήσουμε την κοινωνία; Ποια κοινωνία θα πειθαρχούσε όταν τα δημοτικά σχολεία κλείνουν για να μην συγχρωτίζονται, λέει, γονείς και παππούδες πηγαινοφέρνοντας τα πιτσιρίκια τους ενώ το μάζεμα της ελιάς και οι κάθε λογής αγροτικές εργασίες εκτελούνται κανονικά;
Πιστεύουν άραγε οι αρμόδιοι πως στα χωράφια τηρούνται απαρεγκλίτως οι υγειονομικές διατάξεις; Εδώ έχουν προφανώς την εντύπωση ότι το μέσο ελληνικό νοικοκυριό –δύο γονείς και δυό παιδιά σχολικής ηλικίας– διαθέτει τέσσερα κομπιούτερ ώστε οι μεν μικροί να επιδίδονται σε τηλεκπαίδευση, οι δε μεγάλοι σε τηλεργασία...
Δεν θα’ πρεπε δηλαδή να μαζευτεί η ελιά; Δεν θα έπρεπε να μείνουν οι πολίτες κατά το δυνατόν στα σπίτια, έστω και αν –όπως εσχάτως μόλις ισχυρίζονται οι επαϊόντες– ο κορονοϊός μεταδίδεται ενδοοικογενειακά;
Μακράν εμού κάθε διάθεση λαϊκισμού και εύκολης αντιπολίτευσης. Δεν θα τα έγραφα ίσως καν όλα αυτά, εάν δεν είχα από καιρό, από αυτήν εδώ τη στήλη, εκτιμήσει ότι οι Έλληνες πολύ δύσκολα θα έμπαιναν ψυχή τε και σώματι σε μια δεύτερη καραντίνα. Προέβλεπα απλώς ότι θα είχαμε φαινόμενα οξείας ανυπακοής. Λάθος μου. Η πατροπαράδοτη μέθοδός μας είναι η λούφα και η παραλλαγή.
Άμα δεν είχε επιβληθεί, θα μού αντιγυρίσετε, αυτό το προσχηματικό λοκντάουν, θα μετρούσαμε δέκα χιλιάδες κρούσματα και πεντακόσιους νεκρούς ημερησίως. Ίσως. Σίγουρα όμως εάν αντί για οριζόντια μέτρα κατόπιν εορτής, γίνονταν εγκαίρως στοχευμένες παρεμβάσεις, η εικόνα θα ήταν σήμερα καλύτερη.
Εκτός από τον ζαβολιάρη ο οποίος παχαίνει κάνοντας δίαιτα, υπάρχει και ο άλλος. Εκείνος που χάνει λιμοκτονώντας δεκαπέντε κιλά και μόλις η ζυγαριά τού χαμογελάσει και οι οικείοι του τον συγχαρούν, το ξαναρίχνει στο φαϊ. Και παίρνει άλλα είκοσι.
Έτσι φοβάμαι ότι θα συμπεριφερθούν οι Έλληνες όταν λόγω εορτών θα ανοίξει προσεκτικά –ας γελάσω!– η αγορά. Ό,τι συγχρωτισμό στερήθηκαν απ’τον Νοέμβριο, θα τον αναπληρώσουν και με το παραπάνω. Μακάρι να βγω ψεύτης. Μακάρι τον Ιανουάριο να μην υποστούμε τρίτο κύμα της πανδημίας.
Η μόνη μας παρηγοριά;
Το εμβόλιο έρχεται. Μέχρι το καλοκαίρι -Θεού θέλοντος- θα έχουμε αφήσει τον κύριο Covid πίσω μας.
* Ο κ. Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας
Πηγή: capital.gr
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr
