Πώς το θορυβώδες τσόκαρο εξελίχτηκε σε ένα υβρίδιο ανθρώπου-αξεσουάρ

Λίγα χρόνια πριν τσόκαρα χαρακτηρίζαμε όλες τις γκόμενες με εκνευριστική φωνή, τρέσες τελευταίας ποιότητας λες και ήταν αγορασμένες από μαγαζί με αποκριάτικα είδη, μυτερό μανικιούρ και ντύσιμο που παρέπεμπε σε Barbie της διπλανής πόρτας. Τα πράγματα όμως έχουν αλλάξει ριζικά και τώρα μιλάμε για ένα είδος που αναπτύσσεται με κινηματογραφική ταχύτητα.

Συναντάται πια όχι μόνο σε θηλυκά όλων των ηλικιών, αλλά και σε αρσενικά -ναι, κι όμως έχουν μπει κι αυτά δυναμικά στο παιχνίδι- επίσης όλων των ηλικιών, και στην ουσία αποτελεί ένα σιχαμένο υβρίδιο ανθρώπου/αξεσουάρ. Δυστυχώς όμως δεν το καταλαβαίνεις όπως παλιά από την εξωτερική του εμφάνιση, γιατί το κάθε ένα τσόκαρο έχει παλέψει πολύ για να μοιάζει με το μέσο όρο, αφήνοντας στο παρελθόν το κακό του στυλ και φορώντας ό,τι οι κούκλες στη βιτρίνα του Zara.

Τα τσόκαρα αναπτύσσονται με κινηματογραφική ταχύτητα, συναντώνται σε γυναίκες και σε άνδρες και αποτλεούν υβρίδιο ανθρώπου/αξεσουάρ

Ναι, το τσόκαρο δεν παλεύει πια για τη διαφοροποίησή του, χρησιμοποιώντας μια σειρά από τερτίπια, όπως το να γράφει π.χ. το όνομά του Γιάννης με ένα ν, δεν βρίσκει ένα άλλο τσόκαρο και πηγαίνουν παντού παρέα, δυο δυο σαν τους Χιώτες και δεν περνά τα μεσημέρια του βλέποντας Μενεγάκη, Καινούργιου και Στεφανίδου.

Παρόλα αυτά τα συγκεκριμένα ανθρωποειδή έχουν τα παρακάτω χαρακτηριστικά: Δεν μιλάνε πολύ, τουλάχιστον στην αρχή. Γελάνε δυνατά, σαν παρουσιάστρια πρωινής ψυχαγωγικής εκπομπής. Σκύβουν συγκαταβατικά το κεφάλι σε ό,τι τους πουν και ψάχνουν εναγωνίως τους επόμενους στόχους τους, αυτούς που θα κολλήσουν πάνω τους σαν βδέλλες και θα τους συνοδεύουν πάντα και παντού -αξεσουάρ δεν είπαμε πως είναι;- θέλοντας να κερδίσουν απελπισμένα την αποδοχή τους.

Σύντομα ο στόχος θα πειστεί πως αξίζει να ασχοληθεί μαζί τους και πώς μόλις βρήκε έναν καινούργιο φίλο που σίγουρα θα του συμπαρασταθεί στα δύσκολα. Αμ, δε. Αργά ή γρήγορα θα καταλάβει πως ενώ φαίνονται τελείως ακίνδυνα και αθώα -τσόκαρα δεν είναι;- στην πρώτη ευκαιρία που θα τους παρουσιαστεί θα γυρίσουν ανάποδα και θα του κάνουν μια επίθεση άνευ προηγουμένου με δυνατές και απανωτές τσοκαριές. Και το χειρότερο; Εκεί που δεν το περίμενε με τίποτα. Την ώρα που έτρωγε, περπατούσε, κοιμόταν, δούλευε, έκανε διάλειμμα για τσιγάρο, έπινε το ποτό του.

Ενώ φαίνονται τελείως ακίνδυνα και αθώα στην πρώτη ευκαιρία που θα τους παρουσιαστεί θα γυρίσουν ανάποδα και θα σου κάνουν μια επίθεση άνευ προηγουμένου με δυνατές και απανωτές τσοκαριές

Η αλήθεια όμως είναι πως αρκεί μια φωνή για να φύγουν τα τσόκαρα τρέχοντας, τρέχοντας όπως φεύγουν όλη τους τη ζωή, με μάτια γεμάτα δειλία και στόμα στυφό από την κακία, πνίγοντας την προσωρινή ήττα τους στον ήχο που αφήνουν στο δάπεδο -τα τσόκαρα ως γνωστόν είναι κατασκευασμένα από ξύλο.

Το γεγονός όμως ότι έφυγαν δεν πρέπει να κάνει κανέναν να αισθανθεί λύτρωση και ανακούφιση, γιατί αυτή η περίοδος δεν θα κρατήσει για πολύ. Τα τσόκαρα θα εξακολουθούν να ρίχνουν λάσπη. Σε φίλους, συγγενείς, συναδέλφους, γνωστούς, στις προηγούμενες σχέσεις, στο αφεντικό σου.

Χρησιμοποιώντας μια σειρά από ψέματα, τα οποία χειρίζονται πολύ καλά, όπως η Μαντόνα τα media. Σε μέρη σκοτεινά, κρυφά, τοίχο-τοίχο, ή μέσω τηλεφώνου, sms και messenger στο facebook. Πάγια τακτική τους αφού δεν έχουν μάθει να σηκώνουν το κεφάλι ψηλά και να κοιτάζουν τον ήλιο, ούτε κατάματα τον συνομιλητή τους. Αυτά θέλουν μπέσα κι αξιοπρέπεια, έννοιες που τους είναι τελείως άγνωστες.

Τα τσόκαρα δεν ξέρουν τι σημαίνει σεβασμός. Ξέρουν μόνο τι σημαίνει φόβος, απόρροια του κόμπλεξ που κουβαλάνε μια ζωή. Κόμπλεξ για την ασχήμια τους, την καταγωγή τους, την κοινωνική τους θέση, την αγραμματοσύνη τους, την κενότητά τους. Κόμπλεξ για όλους και για όλα, μα πιο πολύ για τον εαυτό τους. Γιατί ξέρουν πολύ καλά πως είναι μετριότητες που προσπαθούν να επιπλεύσουν με ύπουλους τρόπους σε ένα περιβάλλον που βασιλεύει η αλήθεια και η δικαιοσύνη.

Όσο κι αν προσπαθήσουν να γίνουν από παρανομαστές αριθμητές στο κλάσμα της ζωής, θα είναι πάντα πεταμένα πίσω πίσω στην αποθήκη

Δεν θα τα καταφέρουν όμως. Ό,τι κι αν κάνουν, όσο κι αν προσπαθήσουν με νύχια και με δόντια για να γίνουν από παρανομαστές αριθμητές στο κλάσμα της ζωής, θα είναι πάντα τσόκαρα, πεταμένα πίσω πίσω στην αποθήκη.

Δίπλα σε κουτιά με χρησιμοποιημένες λαδομπογιές, ανοιγμένα απορρυπαντικά, σακούλες με κονσέρβες και οικιακή σαβούρα, σπασμένες λάμπες, μπιμπελό που πια δεν θέλουμε, συσκευασίες με κωλόχαρτα.

Ναι, αυτή η θέση αξίζει μόνο σε όλα τα τσόκαρα. Παλιοτσόκαρα.

Υ.Γ. Αφιερωμένο σε όλα τα τσόκαρα που έχουν περάσει από τη ζωή μου.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr