Συμβουλή προς επίδοξο πρωθυπουργό: όποτε η επικαιρότητα σε στριμώχνει με κύματα ακρίβειας, λιμούς ή καταποντισμούς, εσύ θα αμολάς ένα πυροτέχνημα. Θα ξεστομίζεις μία άσχετη, εκκωφαντική ατάκα. Θα στρέφεις το ενδιαφέρον αλλού.
"Η Ελλάδα έχει καταπληκτική ποιότητα ζωής" θα αποφαίνεσαι, για παράδειγμα. "Πού την είδε την ποιότητα;" θα ξεσπαθώνουν οι αντιπολιτευόμενοι στα μέσα μαζικής και κοινωνικής δικτύωσης. "Μία φρίκη έχει καταντήσει η ζωή μας!" "Στη Βουλγαρία έχετε ιδέα πώς περνάνε;" θα απαντούν οι φίλα κείμενοι προς την κυβέρνηση. "Εδώ δεν είμαστε Βουλγαρία!" "Ευτυχώς! Εάν είχε νικήσει το 1949 ο Δημοκρατικός Στρατός, που τού κάνετε γιορτές, θα λέγαμε ακόμα το ψωμί ψωμάκι...".
Έτσι, πιασμένοι από μια φράση σου, οι αγαθοί πολίτες θα λησμονούν ότι βρισκόμαστε στο 2022, θα αρχίζουν να τσακώνονται για εκατομμυριοστή φορά για τον Εμφύλιο. Εάν μάλιστα έχουν ανοίξει τίποτα αρχεία κι έχει προκύψει πως ο Βαφειάδης κατηγορούσε τον Ζαχαριάδη στους Σοβιετικούς ότι τού "καλαφατίζει" (για να θυμηθώ μια ναυτική έκφραση) τη γυναίκα, τότε έχεις εξασφαλίσει ένα εικοσιτετράωρο τουλάχιστον ηρεμίας. Ο κόσμος θα ασχολείται με τα κέρατα του Μάρκου...
Δεν νομίζω εντούτοις ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης τουίταρε τις προάλλες πονηρά σκεπτόμενος. Ειλικρινή πεποίθηση του αποτελεί πως η Ελλάδα είναι ευλογημένος τόπος, στα μέτρα τού ανθρώπου και των αναγκών του.
"Εμ βέβαια!" αγανακτάς, φίλε αναγνώστη. "Ο Μητσοτάκης ξυπνάει στα ριζά του Λυκαβηττού, αγναντεύει την Ακρόπολη, παίρνει τη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας, από τους ελάχιστους δρόμους στην Αθήνα με πλατιά πεζοδρόμια, και πηγαίνει στου Μαξίμου. Το βράδυ, άμα φιλοξενεί κανέναν επίσημο ξένο -ή θέλει απλώς να ρομαντζάρει με το ταίρι του- κατηφορίζει στην "αθηναϊκή ριβιέρα” για να εισπνεύσει αύρα Σαρωνικού και να φάει ψάρι... Πώς να μπει ο Μητσοτάκης στη δική μου τη θέση, που μένω σε δυάρι στα Πατήσια με θέα τα απλωμένα βρακιά της απέναντι, πληρώνω πεντακόσια ευρώ ενοίκιο και πριν ανοίξω τον λογαριασμό της ΔΕΗ καταπίνω λεξοτανίλ; Που σαρδελώνομαι στο μετρό; Που -εδώ και μια δεκαετία- μετράω και το πενηνταράκι, διστάζω όμως να ζητήσω αύξηση γιατί φοβάμαι μην με απολύσουν; "Έλα να μάθεις στην Πλατεία Βάθης…” που έλεγε και το τραγούδι!"
Εάν είσαι πιο ενημερωμένος, φίλε αναγνώστη, θα παραπέμψεις σε έρευνες και στατιστικές οι οποίες αποδεικνύουν ότι η πατρίδα μας υστερεί αισθητά σε ποιότητα ζωής έναντι των περισσοτέρων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε τι ποσοστό δηλώνουν ικανοποιημένοι οι Έλληνες από την υγεία, τη δικαιοσύνη, την εκπαίδευση; Πόση εμπιστοσύνη έχουν στους θεσμούς; Πόσο σκατοψυχάνε καθημερινά για να φέρουν εις πέρας τα στοιχειώδη, τα αυτονόητα; Η δυσθυμία εδώ είναι μόνιμη κατάσταση. Κι είναι απολύτως φυσική...
Μού έλαχε να περάσω ενάμισι έτος της ζωής μου σε ένα από τα ωραιότερα μέρη της Ελλάδας. Έμενα σε μιά εργατική γειτονιά - παλιά οι άνθρωποι εκεί δεν είχαν καν ρολόγια, τους ρύθμιζε τον χρόνο η σειρήνα του εργοστασίου. Η θάλασσα απείχε τριακόσια μέτρα. Το καλοκαίρι έβγαινες από το σπίτι με το μαγιώ, όταν έπιαναν τα κρύα -εάν δεν γινόσουν χειμερινός κολυμβητής- μπορούσες να δολώνεις πετονιές, πάντα κάτι τσιμπούσε. Υπήρχε ένα μεγάλο πάρκο, οι έφηβοι έπαιζαν ως το βράδυ μπάσκετ, οι ηλικιωμένοι επιδίδονταν σε εκείνο το ήπιο, γαλλόφερτο άθλημα, το πετάνκ. Ο κόσμος άραζε στις αυλές, σύχναζε στο καφενείο, τσάκιζε τους ουζομεζέδες. Δύο φορές τον χρόνο είχαν πανηγύρι, σούβλιζαν αρνιά εν μέση οδώ, ανέβαινε μια ορχήστρα σε ένα λυόμενο ξύλινο πάλκο, έπαιζαν λαϊκοδημοτικά, ο κόσμος ερχόταν στο τσακίρ κέφι...
Προφανώς εάν τους ρωτούσες γιά την αποτελεσματικότητα της περίθαλψης, το επίπεδο των σχολείων, τη λειτουργία των κρατικών υπηρεσιών, θα τα βαθμολογούσαν όλα κάτω από τη βάση. Και με το δίκιο τους. Και ας ξεχνούσαν ότι εκείνοι οι ίδιοι στελέχωναν τις παραπάνω υπηρεσίες, έφεραν συνεπώς ένα μερίδιο της ευθύνης. Η καθημερινότητα ωστόσο τούς παρείχε πολλές μικρές, δωρεάν σχεδόν, απολαύσεις, που -θεωρώντας τις ως δεδομένες- τις υποτιμούσαν. Οσάκις παραγκρίνιαζαν, τους υπενθύμιζα (και ας μην με άκουγαν) τι τυχεροί ήταν που ζούσαν στον ευλογημένο εκείνο τόπο.
Όποιος ταξιδεύει στην ελληνική περιφέρεια, ξέρει ότι οι ευλογημένοι τόποι κάθε άλλο παρά σπανίζουν. Να μαζεύεις κάστανα στο Πήλιο... Να συμμετέχεις στο καζάνισμα στις Σέρρες... Να στήνεις τηλεσκόπια στο βουνό πάνω από τη Σητεία και να παρατηρείς το στερέωμα, πλανήτες και κομήτες... Εάν αυτά δεν συνιστούν ποιότητα ζωής, πρέπει μάλλον να ορίσουμε ξανά τις λέξεις!
Οι βόρειοι Ευρωπαίοι βρίσκονται στις στατιστικές πολύ ψηλότερά μας. Τους αγκαλιάζει το κοινωνικό κράτος, τους απαλλάσσει από σκοτούρες. Πόσο αλκοόλ καταναλώνουν για λόγους αγχολυτικούς καταγράφεται όμως; Πόση κατήφεια επιφέρουν οι κοινωνικές αποστάσεις, ο σεβασμός του ζωτικού χώρου τού καθενός; Πόση υπαρξιακή εγκατάλειψη...
Ξεφυλλίστε το πολύτομο "Min Kamp” του αποκαλούμενου "νέου Προυστ", Νορβηγού συγγραφέα Καρλ Όβε Κνάουσγκαρντ, για να εισπράξετε καντάρια απελπισίας. Διαβάστε τα μυθιστορήματα του Μισέλ Ουελμπέκ. Δείτε τη βραβευμένη δανέζικη ταινία "Άσπρο Πάτο". Δείτε απλώς τη λάμψη στα μάτια των ξένων όταν φτάνουν για διακοπές στην Ελλάδα.
"Ο λαμπρός ήλιος, το θαυμάσιο κλίμα μας δεν συνιστά επίτευγμα κανενός Μητσοτάκη, κανενός Τσίπρα!" θα αντιλέξετε. "Κι εν πάση περιπτώσει, στα Πατήσια δεν έχει ούτε κάστανα ούτε καζανίσματα. Φτηνά σούπερ μάρκετ έχει και προπατζίδικα…"
Το πρόβλημα ίσως έγκειται ακριβώς εκεί. Οι άνθρωποι στοιβάχτηκαν μεταπολεμικά στις ελληνικές μεγαλουπόλεις, για να απασχοληθούν, για να χαθούν -εάν ήταν Αριστεροί- μέσα στο πλήθος. Πέρασαν τρεις γενιές. Κάποιος που σήμερα τηλεεργάζεται για ποιο λόγο να μένει στο κέντρο της Αθήνας και όχι στο Κιάτο ή στη Χαλκίδα; Κάποιος που ασκεί διεκπεραιωτικό επάγγελμα, προορισμένο να εκλείψει λόγω της τεχνολογικής επανάστασης, πώς δεν θα επιστρέψει στον πρωτογενή τομέα, συνδυάζοντάς τον με αγροτουρισμό;
Προοιωνίζονται κατακλυσμιαίες αλλαγές. Όχι στο απώτερο μέλλον. Στη μεθεπόμενη στροφή του δρόμου. Αποτελεί χρέος της ηγεσίας -πολιτικής και οικονομικής- να πάρουμε τη στροφή ομαλά, όλοι μαζί, χωρίς να ντελαπάρουμε. Ώστε να ξαναβρούμε όλοι την ποιότητα ζωής μας.
Πηγή: capital
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr
