Σκέψεις κατά της ομοφοβίας

Στη διάρκεια των δύο τελευταίων δεκαετιών, μιλάμε όλο και περισσότερο για το φύλο και τη σεξουαλικότητα. Τα αποτελέσματα των πολιτικών ταυτοτήτων και το πρόταγμα για επικύρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ήταν τα ορατά αποτελέσματα των κινηματικών δράσεων. Για ποιο πράγμα όμως μιλάμε;

Για τη φοβία μας απέναντι στην ομοφυλοφιλία; Για τη φοβία μας απέναντι στους ερωτεύονται άντρες; Για τις γυναίκες που ερωτεύονται γυναίκες; Για όσ-ους, –ες, -α κλίνουν το φύλο σε όλες τις πτώσεις; Αν η ομοφοβία είναι όπως η υψοφοβία, είτε επιδιώκουμε να συνανστρεφόμαστε με άτομα που είναι (;), δηλώνους (;) φαντάζουν (;) ομοφυλόφιλα, ώστε να εξοικειωθούμε με την «ανθρώπινη» διάστασή τους και να καταπολεμήσουμε τον ατεκμηρίωτο φόβο που αισθανόμαστε γι αυτά ή τα αποφεύγουμε, για να απομακρύνουμε τον αποτροπιασμό μας. Η ομοφοβία λοιπόν, αφορά εμάς που φοβόμαστε, είναι προσωπική, ψυχολογική διάθεση, ατομική κατάσταση, για την οποία δεν ευθυνόμαστε. Ευθυνόμαστε αν φοβόμαστε το σκοτάδι;

Στα σχολεία, όταν τα αγόρια δεν κλωτσάνε και δε χοροπηδάνε «μας φοβίζουν», ενώ τα «αγοροκόριτσα» θα μάθουν… Αφού μας φοβίζουν, τα χλευάζουμε, τα δέρνουμε και συχνά τα απομονώνουμε. Δεν τα αναγνωρίζουμε και τα εμποδίζουμε να αναγνωρίσουν και τα ίδια τους εαυτούς τους. Αφού δεν αυτό-αναγνωρίζονται, δεν μπορούν να ζητήσουν καταφύγιο ούτε στην «αγία» οικογένεια ούτε στις ομάδες ομηλίκων. Απομονώνονται, βουτάνε στο διαδίκτυο ή «φεύγουν» (άγνωστο για πού…). Στα σχολεία δε φοβόμαστε τα όχι-ακριβώς- αγόρια γιατί ερωτεύονται αγόρια. Τα φοβόμαστε γιατί φαίνεται να μη μας μοιάζουν. Ποιός θα κατηγορήσει τους φοβικούς άλλωστε; Αν πρόκειται για «φοβία» λοιπόν, αφαιρείται η ευθύνη: ευθύνεται το σκοτάδι αν εγώ το φοβάμαι; Ούτε εγώ, βέβαια…

Η ομοφοβία, όμως δεν είναι ούτε προσωπική ούτε ψυχολογική υπόθεση. Είναι πολιτικό διακύβευμα, που εκκινεί από την παγιωμένη ετροκανονικότητα και το σεξισμό. Αν θέλουμε να σκεφτούμε λόγο βαθύτερα, η ομοφοβία θεμελιώνεται στο μισογυνισμό. Για να μας αναγνωρίζουν και να αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας, οφείλουμε να είμαστε κορίτσια κι αγόρια, γυναίκες και άντρες (αποκλειστικά) σε συμφωνία με τους τρόπους της επιτακτικής κοινωνικότητάς μας. Αν είμαστε δε κορίτσια, είμαστε εξ αρχής λίγο «λειψές» και ολοκληρωνόμαστε όταν γινόμαστε μανούλες. Οι άντρες που ερωτεύονται άντρες γίνονται «λιγότερο» άντρες και μας «φοβίζουν». Όσο για τις γυναίκες που ερωτεύονται γυναίκες, όταν τις βλέπουμε, ή μας μοιάζουν φιλενάδες ή δε μας ενοχλούν, γιατί όλες κάποτε μπορεί να «ολοκληρωθούν».

Ας μην ξεχνάμε την τραγική κατάληξη του Γιακουμάκη: όσο «έπαιζε» αγορίστικα παιχνίδια με τα αγοράκια της Κρήτης και δε μίλαγε, δεν τον φοβόταν κανείς. Όταν μίλησε όμως, άρχισε να «λερώνει» τα παλληκάρια, τα «φοβήθηκε» και αποχώρησε…

*Αναπληρώτρια Καθηγήτρια ΤΕΑΠΗ – ΕΚΠΑ, Υποψήφια για την Ευρωβουλή με το Ποτάμι

------

Στην ιστοσελίδα μας φιλοξενούνται όλες οι απόψεις που σέβονται τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον πολιτισμό και την αισθητική. Οι γνώμες των αρθρογράφων είναι ενυπόγραφες και προσωπικές και δεν ταυτίζονται απαραίτητα με την άποψη του TheToc.gr.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr