Στις σωσίβιες λέμβους

Ας υποθέσουμε ότι παρά τις εργώδεις προσπάθειες των επιστημόνων, εμβόλιο για τον Covid-19 δεν είχε μέχρι σήμερα επινοηθεί. Ούτε και προβλεπόταν κάτι τέτοιο να συμβεί σύντομα. Δίχως κανένα τείχος προστασίας να οικοδομείται πουθενά στον πλανήτη, ο ιός θα κάλπαζε μεταλλασσόμενος και ανεξέλεγκτος. Πώς θα ζούσαμε το παρόν; Πώς θα σχεδιάζαμε το μέλλον μας;

Πιστεύω, αντλώντας από τα διδάγματα της Ιστορίας, πως ό,τι στις αρχές του 2020 βιωνόταν ως κατάσταση έκτακτης ανάγκης, θα εξελισσόταν σχετικά σύντομα στην καινούργια ανθρώπινη κανονικότητα. Η πρόθεση "τηλέ", που δηλώνει σωματική απόσταση, θα έμπαινε μπροστά από ολοένα και περισσότερες δραστηριότητες. Και θα έμενε κολλημένη εκεί, επ’ αόριστον. Τηλε-εργασία, τηλε-εκπαίδευση, τηλε-διασκέψεις για τη λήψη αποφάσεων ή απλώς για κουτσομπολιό. Τηλε-παραγγελίες εδεσμάτων από τα εστιατόρια, τα οποία δεν θα διέθεταν πλέον αίθουσες με τραπεζοκαθίσματα -τι να τις κάνουν;- παρά μονάχα κουζίνες και δίκυκλα για να παραδίδουν το φαγητά. Τηλε-προμήθειες από τα σούπερ μάρκετ, που ομοίως θα εξελίσσονταν σε αποθήκες αναλωσίμων. Τηλε-ψώνια βιβλίων, ρούχων, ηλεκτρονικών συσκευών μήπως και σπάσει η ανία μας μέσα στο σπίτι. Μαγνητοσκοπημένο θέατρο. Τηλε-ειδύλλια και τηλε-σεξ. Κατά ειρωνεία της τύχης το cybersex προηγήθηκε όλων. Είχε προβάλει στο κατώφλι του 21ου αιώνα, πριν βγουν οι εφαρμογές στα κινητά, με τις οποίες εντοπίζεις στην πόλη, στη γειτονιά σου πρόθυμους εραστές της μιάς νύχτας ή της μίας ώρας...

Ο "αναλογικός" άνθρωπος, όσοι διαπλαστήκαμε προ διαδικτύου, θα φρίκαρε, θα μελαγχολούσε, θα αναπολούσε και θα διεκδικούσε σπασμωδικά τις παλιές ευτυχισμένες μέρες... Αρκετοί δεν θα άντεχαν. Μπαϊλντισμένοι θα ξεχύνονταν σε δρόμους και σε πλατείες και από σύνδρομο στέρησης θα αγκαλιάζονταν με όποιον έβρισκαν. Θα άρπαζαν μέσα σε λεπτά της ώρας τη μετάλλαξη Δέλτα ή μιάν ακόμα μεταδοτικότερη. Θα ασθενούσαν ελαφρώς, βαρέως ή θα κατέληγαν, αφού πιθανότατα θα κολλούσαν τους οικείους τους. Η κοινωνία -πόση πιά ενσυναίσθηση να δείξει;- θα τους θεωρούσε καμικάζι, "κακό του κεφαλιού τους" θα έλεγε. Το ημερήσιο δελτίο κρουσμάτων, διασωληνώσεων, θανάτων θα εκτοπιζόταν από τις πρώτες θέσεις τις ειδησεογραφίας. Η νόσηση από κορονοϊό θα αντιμετωπιζόταν κοινωνικά περισσότερο σαν τροχαίο δυστύχημα παρά σαν ασθένεια. "Δεν πρόσεξε, βγήκε εκεί έξω χωρίς προφυλάξεις και ιδού...".

Φαίνεται πως η τύχη μάς λυπήθηκε και γλυτώσαμε, προς το παρόν, μια τέτοια δυστοπία. (Λέω "τύχη" επ’ ουδενί υποτιμώντας τις ικανότητες και την αφοσίωση των επιστημόνων. Μα επειδή γνωρίζω ίσα-ίσα τι βουνό πρέπει να ανέβουν, πόσα απρόβλεπτα εμπόδια βρίσκουν διαρκώς στην έρευνά τους.) Τα εμβόλια εφευρέθηκαν, κατασκευάστηκαν, διατείθενται ολοένα και μαζικότερα. Δεν θα γίνουμε, προς το παρόν τουλάχιστον, τυφλοπόντικες. Ναυαγοί θα είμαστε, μέσα όμως σε βάρκες αρκούντως ασφαλείς. Ναυαγοί στο πέλαγος του Covid.

Το ότι τα εμβόλια αποτελούν σωσίβιες λέμβους κι όχι τη γη της επαγγελίας ήταν σαφές εξαρχής στον κάθε επαρκώς πληροφορημένο. Κανένα εμβόλιο δεν εξασφαλίζει ανοσία 100% - το ετήσιο για τη γρίπη έχει αποτελεσματικότητα σημαντικά χαμηλότερη εκείνων για τον κορονοϊο. Στόχος είναι η αρρώστια να μην σε ξεκάνει, όχι να μη σε ρίξει στο κρεββάτι τού σπιτιού σου. Αυτό φαίνεται να επιτυγχάνεται. Κι όσο ο Covid θα μεταλλάσσεται, κατά πόδας θα τον ακολουθούν τα εμβόλια...

Πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση κατά τους προσεχείς μήνες;

Παρά τους κώδωνες -ή και τις καμπάνες- κινδύνου που κρούουν οι ειδικοί, εκτιμώ πως η κατάσταση θα βαίνει αποκλιμακούμενη.

Εκτός από ένα σκληρό πυρήνα ορκισμένων αρνητών, οι υπόλοιποι -οι απρόθυμοι, οι διστακτικοί- σύντομα θα εμβολιαστούν. Δεν θα είναι η εκστρατεία ενημέρωσης που θα τους πείσει. Αλλά οι πρακτικές επιπτώσεις που θα έχει στην καθημερινότητά τους το να μη διαθέτουν πιστοποιητικό. Να μην μπορούν να μπουν σε εμπορικά κέντρα, σε γήπεδα, να ταξιδέψουν παρά μονάχα με μοριακό τεστ πληρωμένο από την τσέπη τους. Προφανώς θα διαμαρτύρονται, θα "αντιστέκονται" σκούζοντας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ελπίζω η πολιτεία να σταθεί άκαμπτη απέναντί τους.

Πολλά σχολεία, ιδίως δημοτικά, θα εξελιχθούν σε εστίες υπερμετάδοσης. Τι να κάνουμε; Θα περιθάλπουμε τα ελαφρώς ασθενούντα παιδάκια μας, θα κολλάμε προφανώς κι εμείς, θα την περνάμε όμως σχεδόν ξώφαλτσα. Τα κρούσματα μπορεί να είναι καθημερινά αρκετές χιλιάδες, το ποσοστό όμως εισόδων σε ΜΕΘ και θανάτων συνεχώς θα ελαττώνεται. Ώσπου κάποια στιγμή, σε βάθος κάμποσων μηνών, ο κορονοϊός θα πάψει να μας απασχολεί. Πάμε για άλλα...

Πάμε για άλλα; Ντροπή μας αν σκεφτόμαστε έτσι όσο στις αναπτυσσόμενες χώρες -στον πάλαι ποτέ Τρίτο Κόσμο- τα εμβόλια παραμένουν είδος εν απολύτω ανεπαρκεία. Ένα θα όφειλε να μάς έχει υπενθυμίσει αυτή η περιπέτεια: πως καμιά χώρα, κανείς άνθρωπος δεν είναι νησί. Σε συνθήκες ιδίως παγκοσμιοποίησης, όλος ο κόσμος μια αυλή.

Αντί λοιπόν να ξοδεύουμε ενέργεια κατακεραυνώνοντας κάθε τσαρλατάνο αντιεμβολιαστή -τρελογιατρό ή ποπ τραγουδιστή- θα έπρεπε να έχουμε ήδη αναλάβει πρωτοβουλίες, δράσεις δυναμικές για να φτάσει στο εμβόλιο παντού. Και στο πιο χειμαζόμενο από φτώχεια και πολέμους σημείο της γης. Να έχουν κινητοποιηθεί όχι οι εταιρείες, όχι οι κυβερνήσεις ούτε οι ΜΚΟ και τα ευαγή ιδρύματα. Αλλά εμείς, οι ενεργοί και εναργείς πολίτες.

Το δεδομένο ότι μια μετάλλαξη στους αντίποδες προτού πεις κίμινο φτάνει στην πόρτα σου είναι υπερεπαρκής λόγος.

Υπάρχει εντούτοις κάτι απείρως πιο σημαντικό. Ιερό. Η περίφημη ανθρωπιά. Που τόσο ως λέξη την ευτελίζουμε, την καταντάμε κίβδηλο στολίδι, το φοράμε και δειχνόμαστε στους γύρω μας. Την ανθρωπιά μας έχουμε την ευκαιρία σήμερα να εξασκήσουμε, να αποδείξουμε.

Κανείς στον κόσμο να μη μείνει έξω από σωσίβια λέμβο. Για κάθε εμβολιασμό στις ανεπτυγμένες χώρες, άλλος ένας τουλάχιστον στις αναπτυσσόμενες.

Ιδού η ευγενέστερη πρόκληση του καιρού μας.

Πηγή: capital

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr