Εάν Πρόεδρος της Γαλλίας ήταν η Μαρίν Λε Πεν, η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων θα ήταν σαφώς διαφορετική. Θα ξεδιπλωνόταν εμπρός στα μάτια μας το "γαλατικό μεγαλείο". Θα βλέπαμε θεόρατη και πάμφωτη τη Ζαν Ντ’Αρκ. Τη "Μαριάν", που κατά καιρούς την ενσάρκωσαν η Μπριζίτ Μπαρντό, η Κατρίν Ντενέβ αλλά και η Λετίσια Κάστα. Ίσως και τη Μαρία Αντουανέτα, ως εν πλήρη συγχύσει αθώα. Σίγουρα τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη και τον Σαρλ Ντε Γκωλ – γιατί να μην παρήλαυνε και η Λεγεώνα των Ξένων; Από φανταστικούς ήρωες, τους Τρεις Σωματοφύλακες, τον Κόμη Μοντεχρήστο, τον Αστερίξ, εννοείται, και το ανυπότακτο χωριό του - αυτό ειδικά θα το χειροκροτούσε και η Αριστερά του Μελανσόν. Θα αποδιδόταν φόρος τιμής στους Γάλλους σταρ, τον Αλαίν Ντελόν, τον Ζαν Πολ Μπελμοντό, ακόμα-ακόμα και στον Ζεράρ Ντεπαρντιέ και ας έχει πέσει τα τελευταία χρόνια στην αγκαλιά της Ρωσίας…
Ο αντίπαλος πόλος της γαλλικής κοινωνίας, των δυτικών κοινωνιών γενικά, θα εξοργιζόταν. "Βρωμάει σεξισμό, ματσίλα η τελετή σας!", θα έγραφαν στα σόσιαλ μίντια. "Είστε χειρότεροι κι από φασίστες, είστε θλιβερά γέροι!". Και θα ξεσπούσε μια ακόμα διαδικτυακή κλωτσοπατινάδα, η οποία δεν θα κατέληγε, ως συνήθως, πουθενά.
Την τελετή ανέλαβαν οι "συμπεριληπτικοί". Καμαρώσαμε έτσι "θηλυκότητες" με γένια, παχύσαρκες ντι-τζέι, ανδρόγυνα που ερωτοτροπούσαν ακυρώνοντας τα φύλα. Η "Διαφορετικότητα" παρουσιάστηκε σαν ακρογωνιαίος λίθος του καινούργιου κόσμου που ανατέλλει αφού η Ιστορία έχει γυρίσει σελίδα και δεν τη γράφουν ευτυχώς οι λευκοί αρσενικοί ετεροφυλόφιλοι. Στη σκυταλοδρομία για το άναμμα του Ολυμπιακού Βωμού με την Ιερή Φλόγα, τα βλέμματα έπεσαν στους ανάπηρους αθλητές – αυτό ήταν σίγουρα πάρα πολύ καλό.
Κάποιος σαν εμένα -ο οποίος δεν ταυτίζεται ούτε με την εθνικιστική Δεξιά ούτε με τους ΛΟΑΤΚΙ, ούτε με το "όπισθεν ολοταχώς διότι η παγκοσμιοποίηση μας εκφυλίζει!", ούτε με το "μειονότητα να’ναι κι ό,τι να’ναι!"- παρακολούθησε απλώς ένα τετράωρο υπερθέαμα. Στιγμές-στιγμές εντυπωσιάστηκε, στη θέα του Μικρού Πρίγκιπα σχεδόν συγκινήθηκε. Μετά βαρέθηκε. Θα άλλαζε κανάλι αν δεν περίμενε το μεγάλο φινάλε. Η Σελίν Ντιόν στην κορυφή του Άιφελ τραγούδησε όντως υπέροχα.
Να γίνονται τέτοιες τελετές, στη φύση είναι του ανθρώπου ο άρτος και τα θεάματα. Έλα όμως που ολοένα και λιγότερες ιστορικές πρωτεύουσες ενδιαφέρονται να αναλάβουν τους Ολυμπιακούς Αγώνες! Γιατί; Διότι το κόστος μιας τέτοιας φαραωνικής διοργάνωσης αποδεικνύεται ασύμφορο. Διότι οι τουρίστες θα πηγαίνουν έτσι κι αλλιώς στο Παρίσι και στη Ρώμη και στη Νέα Υόρκη. Διότι οι πόλεις και οι μόνιμοι κάτοικοί τους αναστατώνονται, ξεβολεύονται υπέρμετρα. Και αντιδρούν δυναμικά, θες αφοδεύοντας στον Σηκουάνα, θες σαμποτάροντας το σιδηροδρομικό δίκτυο.
Καταλαβαίνετε βεβαίως πού πάει το πράγμα. Σε καμιά-δυο δεκαετίες, η "κορυφαία γιορτή του αθλητισμού" θα τελείται από χώρες και από καθεστώτα πάμπλουτα και δεσποτικά, τα οποία θα λαχταρούν να ξεπλύνουν την κακή τους φήμη.
Ο προβληματισμός υπερβαίνει την τελετή έναρξης. Αγγίζει την ουσία των Ολυμπιακών Αγώνων.
Ας δεχτούμε ότι τα ομαδικά παιχνίδια παραμένουν συναρπαστικά. Παρακολουθείς παίκτες να συντονίζονται υπό την ηγεσία του κόουτς τους και να αναζητούν τα αδύναμα σημεία, τις αχίλλειους πτέρνες των αντιπάλων. Ακόμα και αν δεν συμμετέχει η εθνική ομάδα σου, έχεις διαλέξει εξαρχής μεριά. Καρδιοχτυπάς για την εξέλιξη του σκορ, όπως θα αγωνιούσες για την έκβαση μιας μάχης. Τα ομαδικά παιχνίδια -όπως και το σκάκι- αποτελούν προσομοίωση πολέμου χωρίς το αίμα, χωρίς τον θάνατο…
Τα ατομικά όμως αθλήματα; Ο στίβος και η πισίνα; Εκεί σε τι ακριβώς παραβγαίνουν οι υπεραθλητές; Στο ποιος τους θα τερματίσει ένα δευτερόλεπτο νωρίτερα; Ποιος τους θα καταφέρει να σηκώσει ένα γραμμάριο περισσότερο; Ή να πηδήξει έναν πόντο ψηλότερα;
Με τις σημερινές μεθόδους προπόνησης, το ανθρώπινο σώμα έχει φτάσει στα όρια του. Με τη χημεία, τα έχει υπερβεί.
Όσο καλόπιστος και αν είναι κάποιος, δυσκολεύεται να κωφεύσει σε ό,τι διατείνονται οι κακές γλώσσες. Πως το ζητούμενο στις μέρες μας δεν είναι η μη χρήση αναβολικών. Αλλά η μη ανίχνευσή τους. Ότι κάθε φορά παίζεται το κρυφτούλι ανάμεσα σε εκείνους που έχουν αναλάβει τον αθλητή και στον έλεγχο ντόπινγκ. Να έχει αποβληθεί η απαγορευμένη ουσία προτού ληφθούν τα ούρα για ανάλυση. Να δείχνουν όλα καθαρά. Ένα καραγκιοζιλίκι το οποίο υπομονομεύει μακροπρόθεσμα την υγεία των αθλητών, έχει ωστόσο τεράστιο οικονομικό ενδιαφέρον.
Θαυμάζω τους υπεραθλητές. Μελαγχολώ συνάμα, τους λυπάμαι για τον χορό των εκατομμυρίων που έχει στηθεί γύρω τους. Για τις κάθε λογής εταιρείες που έχουν επενδύσει πάνω τους και εννοούν να αποκομίσουν κέρδος. Αυτό το ρωμαϊκό "altius, citius, fortius” –"πιο γρήγορα, πιο ψηλά, πιο δυνατά"- τι σχέση έχει, αναρωτιέμαι, με το ελληνικό ιδεώδες του "καλού καγαθού"; Μήπως η τάση είναι να καταλήξει "πιο χημικά, πιο εμπορικά, πιο απάνθρωπα";
Πριν από λίγα χρόνια είχα προσκληθεί ως συγγραφέας σε μια κωμόπολη της βόρειας Ελλάδας. Το βράδυ μίλησα σε μια συγκέντρωση βιβλιόφιλων ενηλίκων και το επόμενο πρωί σε ένα λύκειο. Με το πέρας της συνάντησης με τους μαθητές, με πλησίασε μια κοπέλα γύρω στα δεκαπέντε. Είχε ανάγκη να μου πει -να πει σε κάποιον ξένο- το δράμα της.
"Είμαι πρωταθλήτρια στο τάδε σπορ στον νομό. Έχω συμμετάσχει σε διεθνή τουρνουά και έχω διακριθεί. Με προορίζουν για ψηλά…". "Συγχαρητήρια!". "Για να φτάσω όμως ψηλά, πρέπει να ακολουθώ συγκεκριμένη διατροφή – ποτέ τηγανητές πατάτες, ποτέ σοκολάτα! Να μην ξενυχτάω. Να σηκώνομαι αξημέρωτα και να προπονούμαι τέσσερις ώρες το λιγότερο. Δεν αντέχω άλλο! Θέλω να ζήσω όπως οι συνομήλικοί μου!". "Ε, παράτα τα…". "Πώς να τα παρατήσω που οι γονείς μου, φτωχοί άνθρωποι, έχουν δώσει τόσα λεφτά σε εξοπλισμό και σε εισιτήρια; Που περιμένουν από μένα; Πώς να τους ντροπιάσω;".
Έμεινα άναυδος. Θυμήθηκα τη φράση της Φιλουμένα Μαρτουράνο από το ομώνυμο θεατρικό έργο. "Τα παιδιά είναι παιδιά!". Και τα παιχνίδια είναι παιχνίδια. Δεν πάει να λέγονται και Ολυμπιακοί Αγώνες.-
Πηγή: Capital.gr
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr
