Τα πιο ζόρικα (μοιάζουν να) είναι εμπρός μας

Με την επέλαση του Covid 19 στην Ευρώπη και αφού εγκαίρως συνειδητοποίησε η ελληνική κυβέρνηση το μέγεθος της απειλής, το κατεπείγον της κατάστασης, αντιμετώπισε δύο πρωτόγνωρες προκλήσεις.

Όφειλε, πρώτον, να τραντάξει την κοινή γνώμη. Να της δώσει να καταλάβει ότι τα πράγματα έχουν γίνει -από τη μια μέρα σχεδόν στην άλλη- εξαιρετικά σοβαρά. Να αντιληφθεί και ο πιο ανίδεος και ο πλέον κακόπιστος πολίτης πως διατρέχει άμεσο κίνδυνο ζωής ο ίδιος και τα προσφιλή του πρόσωπα. Να μη μείνει ούτε το ελάχιστο περιθώριο για "εναλλακτικές προσεγγίσεις", για εφησυχασμό, για αντακλαστική, ενστικτώδη αμφισβήτηση όσων έλεγαν οι επίσημοι φορείς.

Έπρεπε, δεύτερον, η κυβέρνηση να επιβάλει τα περιοριστικά μέτρα τα οποία εισηγούνταν οι ειδικοί επιστήμονες. Να τα επιβάλει με την πειθώ, όχι με τη βία. Εάν ο πληθυσμός αντιστεκόταν, απειθαρχούσε, καμιά δύναμη καταστολής -ούτε η αστυνομία ούτε ο στρατός- δεν θα αρκούσε.

Πόσες δεκαετίες είχαν περάσει αφότου μια κυβέρνηση είχε ζητήσει από τους Έλληνες κάτι περισσότερο από το να την ξαναψηφίσουν; Άντε και να πληρώσουν τους φόρους τους, αν και στον χρόνο που μεσολαβούσε από τη βεβαίωση των οφειλών μέχρι την εξόφλησή τους, άφθονο νερό κυλούσε συνήθως στο αυλάκι, πολλά παραθυράκια άνοιγαν... Η τελευταία φορά που οι Έλληνες ανέτρεψαν αυτοβούλως την καθημερινότητά τους γιά το γενικό καλό ήταν στην επιστράτευση του 1974.

Υπάρχει μάλιστα μια κρίσιμη διαφορά. Όταν ξεσπάει πόλεμος ή όταν βρίσκεται προ των θυρών, ο εχθρός είναι ορατός. Το χρέος του καθενός μας προς την πατρίδα βαθιά ριζωμένο στο υπερεγώ του. Πολύ πιο εύκολο εντέλει να σπεύσεις -τραγουδώντας εμβατήρια- προς υπεράσπισιν βωμών και εστιών παρά να κλειδαμπαρωθείς στο σπίτι σου και να μετράς χαμένα μεροκάματα. Το ένα έχει μια αύρα ηρωισμού. Το άλλο μια οσμή κατάθλιψης.

Σε αυτή τη φοβερή συγκυρία είχαμε τη σπάνια τύχη να μας προκύψουν οι κ.κ. Τσιόδρας και Χαρδαλιάς. Μόνο ένας ευρηματικός σκηνοθέτης θα σκαρφιζόταν ένα τέτοιο δίδυμο και θα επέλεγε τις ιδεώδεις φάτσες για να το ενσαρκώσουν. Μιλώντας δασκαλίστικα, θα έλεγα ότι ο μεν Τσιόδρας απευθύνεται στο νου όντας συνάμα αγχολυτικός. Ο δε Χαρδαλιάς τονώνει το φρόνημα αφηγούμενος την πάλη με την πανδημία σαν μια εθνική περιπέτεια, μια περιπετειώδη αποστολή, την οποία συλλογικά αναλάβαμε. Σε πιο απλά ελληνικά, ο Τσιόδρας είναι και φαίνεται σοφός καθηγητής, μειλίχιος και συμπονετικός, κράμα Αλβέρτου Σβάιτσερ και Μαχάτμα Γκάντι. Ο Χαρδαλιάς θυμίζει ομαδάρχη κατασκήνωσης, αρχηγό προσκόπων, μονιμά στις ειδικές δυνάμεις. Κάποιοι κρίνουν τον Χαρδαλιά ως υπέρ το δέον τσαμπουκαλή, τον κατηγορούν για ύφος οριακά άξεστο. Τους διαφεύγει ότι πρόκειται για συγκοινωνούντα δοχεία. Άμα ο Χαρδαλιάς ενεδύετο μια αστικού τύπου ευγένεια, ο Τσιόδρας θα έπρεπε να σηκώσει τους τόνους, να μάς κουνήσει το δάχτυλο, να χάσει το φωτοστέφανο που τον περιβάλλει. Θα ανατρεπόταν η ισορροπία που τους κάνει τόσο αποτελεσματικούς.

Αποτελεσματικούς στην αντιμετώπιση του κορονοϊού; Όχι, αυτή αποτελεί άλλων δουλειά, στα εργαστήρια και στα νοσοκομεία. Στον χειρισμό των προσώρας απρόσβλητων από τη νόσο πολιτών. Σάς δυσαρεστεί μήπως η λέξη "χειρισμός"; Φανταστείτε μια Ελλάδα που ο καθένας θα αφηνόταν έρμαιος στα κελεύσματα τού κάθε μαθητευόμενου μάγου, του κάθε τυχάρπαστου δημαγωγού.

Οι κ.κ. Τσιόδρας και Χαρδαλιάς αποδείχθηκαν θεόσταλτοι για τη συγκυρία. Η συγκυρία ωστόσο αλλάζει ταχύτατα. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός επιστήμονας για να εικάσει τα διλήμματα που θα φέρουν οι επόμενες εβδομάδες, ακόμα και αν όλα πάνε απολύτως κατ’ ευχήν.

Η καραντίνα έχει έτσι ή αλλιώς ημερομηνία λήξης. Ένα ανοιξιάτικο πρωί ή βράδυ, η υπομονή της κοινωνίας θα ξεπεράσει τα ακρότατα όριά της. Ιδίως εάν τα κρούσματα και οι θάνατοι ακολουθούν καθοδική πορεία, ο κόσμος πλέον δεν θα κρατιέται. Θα "απελευθερωθούμε" σταδιακά; Οι πιο ώριμοι ίσως να σφίγγουν τα δόντια αδημονώντας για τη σειρά τους. Οι πιο νέοι όμως (τα νιάτα σού προσφέρουν ψευδαίσθηση αθανασίας) θα αρχίσουν να παραβιάζουν τους κανόνες. Προσεκτικά στην αρχή, προκλητικά στη συνέχεια. Άπαξ και ξεκινήσει η μεγάλη έξοδος, καμιά άνωθεν απαγόρευση δεν θα μπορεί να την αναχαιτίσει. Ούτε και θα νοείται βέβαια η κυβέρνηση να νίψει τας χείρας της.

Σε τι ποντάρουν οι αρμόδιοι; Στην ευεργετική αφενός επίδραση της ζέστης και της ηλιοφάνειας, στην επιβράδυνση έστω τής διάδοσης τού ιού, η οποία μένει να αποδειχθεί. Σε ένα αφετέρου ιατρικό επίτευγμα. Ελπίζουν -το αναφέρει ο καθηγητής Τσιόδρας καθημερινά- να κυκλοφορήσει κάποιο φάρμακο που θα επηρεάζει καθοριστικά την πορεία της νόσου.

Εάν -ο μη γένοιτω- δεν συμβεί τίποτα από παραπάνω, πού θα βρισκόμαστε τον Μάιο;

Ένας λαός στα κάγκελα. Χωρίς, ας όψεται η καραντίνα, να έχει αναπτύξει αντισώματα. Να έχει αποκτήσει κάποια ανοσία. Πολλοί ποντάρουν στα τεστ. Μακάρι να έχουν γίνει μέχρι τότε τα τεστ αρκούντως αξιόπιστα. Μακάρι η Ελλάδα να μπορεί να τα προμηθευτεί σε τέτοιες ποσότητες ώστε να ελεγχθεί το σύνολο του πληθυσμού. Μακάρι να καταφέρει η κυβέρνηση να συντονίσει έναν τόσο μαζικό έλεγχο. Θα πρόκειται μάλλον για την πιο φιλόδοξη επιχείρηση από ιδρύσεως ελληνικού κράτους.

Ξανάγραψα για τους "μετά Χριστόν προφήτες". Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ασφάλεια τι μάς περιμένει στην επόμενη στροφή του δρόμου. Μα εάν δεν μάς ευλογήσει ο ήλιος ο ηλιάτορας, τα πιο ζόρικα μοιάζουν να είναι εμπρός μας.

* Ο κ. Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας

Πηγή: Capital.gr

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr