Μόλις επέστρεψα από το Παρίσι. Είχα να πάω από το 2018.
Τη δεκαετία του 1990 είχα φίλους εκεί. Μεταπτυχιακά έκαναν στη φιλοσοφία ή σπούδαζαν κινηματογράφο. Τους επισκεπτόμουν τουλάχιστον μια φορά τον χρόνο για δεκαπέντε-είκοσι μέρες. Έμεναν στο Μαραί, τη γειτονιά κοντά στη Βαστίλλη, που υπήρξε κάποτε εβραϊκή και εξελίχθηκε έπειτα σε στέκι των εναλλακτικών, των κοινωνικά ρηξικέλευθων, προφανώς και των γκέι. Νοίκιαζαν σοφίτες σε παμπάλαιες πολυκατοικίες, χωρίς βεβαίως ανελκυστήρα. Δέκα όλα και όλα τετραγωνικά, με ένα παράθυρο στην κεκλιμένη σκεπή, που αν το άνοιγες τέντα και έβγαζες νύχτα το κεφάλι σου, αγνάντευες μέχρι Άιφελ, μέχρι Μονμάρτη. Για να υπάρξεις εκεί μέσα, όφειλες να βρεις διάφορες ευρεσιτεχνίες. Να έχεις για κρεββάτι μια μεγάλη σανίδα με σούστες που ξυπνώντας την έκλεινες κατά μήκος τού τοίχου. Να αξιοποιείς τη λεκάνη της τουαλέτας και σαν κάθισμα – μια τάβλα παρίστανε το τραπέζι, με δυό καρέκλες κι ένα σκαμνί παρέθετες δείπνα για τέσσερα άτομα. Το μπάνιο ήταν ασφαλώς κοινόχρηστο, έναν, ενίοτε και δύο ορόφους παρακάτω, ανεβοκατέβαινες τυλιγμένος στην πετσέτα σου.
Ένοιωθα το Παρίσι τότε μαγικό. Βγαλμένο από ταινίες προπολεμικές ή της νουβέλ βαγκ. Σαν να’χε αποκτήσει χρώμα το "Ασανσέρ για Δολοφόνους" με την καταπληκτική μουσική τού Μάιλς Ντέιβις που την παίζαμε διαρκώς στο κασετόφωνο ή το "Με Κομμένη την Ανάσα" του Γκοντάρ. Στους δρόμους κυκλοφορούσαν ακόμα 2CV και Ρενώ Κατρ. Στα μπαρ-ταμπά έβλεπες από το πρωί εργάτες να κατεβάζουν μονορούφι εσπρέσσο ή παστίς. Φούμαραν όλοι τσιγάρα με μαύρο καπνό, γκολουάζ ή ζιτάν. Τα έσβηναν στο πάτωμα. Άφηναν πίσω τους, για τον επόμενο, την "Ουμανιτέ", την εφημερίδα του ΚΚΓ – οι εργάτες ήταν τότε κομμουνιστές, μόλις άρχιζε να τους αγκαλιάζει δηλητηριωδώς ο Ζαν Μαρί Λεπέν.
Και εμείς καπνίζαμε μανιωδώς. Καπνίζαμε και κουβεντιάζαμε. Χτίζαμε με τα λόγια ανώγια και κατώγια σαν τον Μανώλη της ελληνικής παροιμίας ενώ ο άλλος Μανώλης, ο Μακρόν, παιδί-θαύμα, κυρίως δε απίθανα στοχοπροσηλωμένος, οικοδομούσε λιθαράκι-λιθαράκι το λαμπρό του μέλλον. Εμάς τότε η τρέχουσα πολιτική μάς φαινόταν όπως το είχε πει ο Μάνος Χατζιδάκις: δραστηριότητα δευτέρας κατηγορίας. Ο Φρανσουά Μιτεράν στην Προεδρία, σοφός και παμπόνηρος συνάμα, διανοούμενος ολκής, αποτελούσε εγγύηση ότι η κατάσταση δεν θα παρεκτρεπόταν, μάλλον από το καλό στο καλύτερο θα πηγαίναμε. Και ο Ζακ Σιράκ στην αντιπολίτευση φάνταζε και ήταν αξιόπιστος. Αμφότεροι ανήκαν στη γενιά του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, είχαν γευτεί τη φρίκη του, επ’ουδενί θα ρίσκαραν να επαναληφθεί.
Την πρώτη φορά που μισοείδα κάτω από το χαλί της γαλλικής κοινωνίας ήταν όταν ήρθε η κουβέντα στον Σελίν. "Σπουδαίος συγγραφέας!" μού τον σύστησαν. "Το "Ταξίδι στην Άκρη της Νύχτας” αριστούργημα! Κάθαρμα ωστόσο, χιτλερόφιλος, μισούσε τους Εβραίους… Μη νομίζεις…" συμπλήρωσαν. "Οι Γάλλοι, εάν δεν τους έσωζε την τιμή ο Ντε Γκωλ, ακόμα θα απολογούνταν για την ηττοπαθή τους στάση κατά τη γερμανική κατοχή. Για αυτό και εμφανίστηκαν εδώ οι ρεβιζιονιστές, που φτάνουν να αμφισβητούν το Ολοκαύτωμα…" "Τέτοιος είναι ο Λεπέν;" "Παραείναι έξυπνος ο Λεπέν για να αρκεστεί στα περιτρίμματα του παρελθόντος. Μιλάει με όρους σημερινούς, φλερτάρει όσους αισθάνονται το άνοιγμα των συνόρων και της κοινωνίας ως απειλή…".
Οι φίλοι μου ήταν παιδιά της ελληνικής μεσαίας τάξης. Τα έξοδα της διαμονής τους στο Παρίσι μπορούσαν να τα καλύπτουν, εκ του υστερήματος, οι γονείς τους. Σήμερα βλέπεις στις βιτρίνες των μεσιτικών γραφείων τιμές που σε ζαλίζουν. Χίλια ευρώ ενοίκιο το μήνα για μια τρύπα! Εξακόσια χιλιάρικα για να αγοράσεις εικοσιπέντε τετραγωνικά! Ποιοι κατοικούν -αναρωτιέσαι- στο Παρίσι; "Φύγαμε με τον άντρα μου και το μωρό μας…" μού είπε μια καινούργια φίλη. "Πήγαμε σε ένα κακόφημο προάστιο, στην είσοδο της πολυκατοικίας μας δωδεκάχρονα σπρώχνουν ναρκωτικά! Τι να κάνεις ωστόσο;"
Δεν υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος μεγαλώνοντας από το να καταντήσεις "ο μπάρμπας που κάθεται με τη νεολαία". Να γίνεις κρίντζι, όπως το λένε, να πιάνεσαι από μία φράση τους και να αμολάς τις δικές σου αμπελοφιλοσοφίες. "Η γαλλική Αριστερά" να αποφαίνεσαι "είναι πιό ανερμάτιστη κι από τον Σύριζα!" Σάμπως και δεν το ξέρουν οι σημερινοί εικοσιπεντάρηδες ότι ο Μελανσόν, ατόφιο προϊόν του συστήματος, πολιτικάντης με στόμφο παλιομοδίτη λυκειάρχη, κόπτεται να εκμεταλλευτεί τη συγκυρία για να λάμψει πολιτικά. Να επιτύχει -γιατί όχι;- μετά τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου τη "συγκατοίκηση". Να επιβληθεί ως πρωθυπουργός του Μακρόν...
Και τι να έκαναν λοιπόν; Να ψήφιζαν από τον πρώτο γύρο τον Μακρόν -το "ρομπότ" όπως τον αποκαλούν- και να τον κουτσομπόλευαν για τη σχέση του με την εβδομηντάχρονη Μπριζίτ; Να εθελοτυφλούσαν εμπρός στην κλιματική αλλαγή; Στο δεδομένο ότι αν εξακολουθήσει να ανεβαίνει η θερμοκρασία με αυτούς τους ρυθμούς, σε πενήντα χρόνια ο πλανήτης θα είναι αβίωτος; Εσύ θα έχεις πεθάνει βεβαίως, δεν πολυιδρώνει άρα το αυτί σου...
Ο Εντουάρ Λουί είναι ένας εξαιρετικά ενδιαφέρων συγγραφέας, γεννημένος το 1982. Στην παρθενική του νουβέλα, που έγινε ανάρπαστη, αφηγείται τα παιδικά και τα εφηβικά του χρόνια στη Βόρεια Γαλλία. Εκεί όπου οι άνθρωποι ζουν εξαιτίας της αποβιομηχάνισης σε συνθήκες ακραίας φτώχειας. Άεργοι, αλκοολικοί, κακοποιητικοί, λούμπεν με μία λέξη. "Να Τελειώνουμε με τον Έντυ Μπέλγκελ" έχει τίτλο. Διαβάστε την.
Ο Εντουάρ Λουί τοποθετήθηκε εν όψει του δεύτερου γύρου των γαλλικών εκλογών. "...Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Εμανουέλ Μακρόν και η κυβέρνησή του, όπως και ο Σαρκοζί και ο Ολάντ, επέτρεψαν την άνοδο της ακροδεξιάς στη Γαλλία. Γνωρίζουμε ότι είναι η επισφάλεια, η καταστροφή των κοινωνικών βοηθημάτων, η αμφισβήτηση της εργατικής νομοθεσίας, η μόνιμη ταπείνωση της εργατικής και της μεσαίας τάξης, φαινόμενα που ξεκίνησαν με προηγούμενες κυβερνήσεις και επιταχύνθηκαν με την κυβέρνηση Μακρόν, φαινόμενα που προκαλούν πικρία, απόγνωση, θυμό και δυσαρέσκεια, που κάνουν τον φασισμό να δυναμώνει. Βασικά αύριο διαλέγουμε αν θα ψηφίσουμε την αιτία ή τη συνέπεια του ίδιου ακριβώς φαινομένου. Είναι μια φρικτή λύση. Κι όμως, είναι πιο εύκολο να καταπολεμήσεις μιαν αιτία, παρά να καταπολεμήσεις μια συνέπεια, που, αυτή, κινδυνεύει να παραμείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα. Όταν η συνέπεια είναι ήδη εδώ, είναι ήδη πάρα πολύ αργά...".
Ο Εμανουέλ Μακρόν προφανώς έχει υπ’όψιν του τη θέση του Εντουάρ Λουί και πολλών άλλων. Το ανέφερε ρητά στην επινίκια ομιλία του. "...Γνωρίζω ότι πολλοί με ψήφισαν όχι γιατί ασπάζονται τις ιδέες μου αλλά για να ορθώσουν φραγμό στην ακροδεξιά...".
Μετά τη δεύτερη θητεία του, ο Μακρόν δεν θα έχει δικαίωμα επανεκλογής. Τι θα συμβεί το 2027; Ποια έκφανση του "αντισυστημισμού" θα πολιορκήσει τα Ηλύσια Πεδία; Και ποιος θα ευθύνεται εάν τα αλώσει;
"We will always have Paris” λέει ο Χάμφρεϋ Μπόγκαρτ στην Ίνγκριντ Μπέργκμαν στη Καζαμπλάνκα. "Θα έχουμε πάντα το Παρίσι."
Ποιο θα είναι ωστόσο το Παρίσι; Ποιοι θα είμαστε εμείς;
Πηγή: capital
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr
