Τι μας επιφυλάσσει το μέλλον;

Το πολιτικό σκηνικό που διαμορφώνεται μετά τις εκλογές στην χώρα μας και η τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα, μας οδηγούν σε προβληματισμό για τον βηματισμό και την πορεία που θα πρέπει να ακολουθήσουμε.

Η παράταση της αδυναμίας του πιστωτικού συστήματος στην Ελλάδα να χρηματοδοτεί επιχειρήσεις και η δέσμευση δημόσιας περιουσίας, πρωτοφανές για χώρα-μέλος της Ευρωζώνης, αποτελούν βασικά εμπόδια χωρίς να είναι τα μόνα, στην ανάπτυξη της.

Σε ένα διεθνές περιβάλλον εντεινόμενης αβεβαιότητας και οικονομικής επιβράδυνσης, η χώρα μας πιεζόμενη από τους δανειστές, δεσμευμένη με παράλογα πρωτογενή πλεονάσματα και χωρίς τράπεζες, είναι εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι αδύνατον, να επιτύχει τους αναγκαίους ρυθμούς ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας για τα επόμενα χρόνια.

Την ίδια ώρα έρχονται από παντού δυσοίωνες προβλέψεις μιας επερχόμενης νέας παγκόσμιας ύφεσης, Αυτό ακριβώς προσπαθούν να εξορκίσουν, μέσω των κεντρικών τραπεζών, η νομισματική χαλάρωση και τα χαμηλά επιτόκια. Το πρόβλημα όμως είναι πολιτικό, άρα είναι θέμα των κυβερνήσεων που πρέπει να κινητοποιηθούν και να εξασφαλίσουν επενδύσεις για υποδομές και θέσεις εργασίας πριν είναι πολύ αργά.

Η ακραία παγκόσμια υπερσυγκέντρωση εισοδήματος και πλούτου σε ολοένα και λιγότερα χέρια, είναι εξέλιξη που δημιουργεί τρομακτικές ανισότητες. Η επίσης μεγάλη υστέρηση των επενδύσεων απέναντι στα τεράστια λιμνάζοντα κεφάλαια της διεθνούς αποταμίευσης, υπονομεύουν την λειτουργία της αγοράς και δεν αφήνουν μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας.

Έχει πιστεύω αναλυθεί ακαδημαϊκά τουλάχιστον, το θέμα που αφορά τα αίτια που οδήγησαν στην ελληνική κρίση. Είναι βασικά υστερήσεις, κενά και ελλείμματα πολιτισμού και θεσμών. Υπάρχει συνεπώς η διαπίστωση της ανάγκης για γενναίες, δομικές, προοδευτικές ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις. Το πολιτικό όμως σύστημα αδιαφορεί και τα πάντα μένουν σε ένα επιφανειακό πεδίο διαπιστώσεων και διαχείρισης.

Από την άλλη μεριά οι εξελίξεις στα εθνικά μας θέματα, δημιουργούν εύλογες ανησυχίες. Είναι εμφανής η αμηχανία σε ότι αφορά την προάσπιση των εθνικών μας συμφερόντων απέναντι στην κλιμακούμενη επιθετικότητα μιας πάνοπλης Τουρκίας. Έκφραση αυτής της επιθετικότητας αποτελεί και η πρόσφατη ραγδαία αύξηση των μεταναστευτικών ροών προς τα νησιά του Αιγαίου. Αναζητείται λοιπόν αποτελεσματική στρατηγική αποτροπής.

Η Πατρίδα μας με την πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική της, επί πρωθυπουργίας του Ανδρέα Παπανδρέου, είχε επιτύχει να επιβάλει το σεβασμό για την Ελλάδα σε συμμάχους, φίλους και αντιπάλους. Την ίδια περίοδο η Ελλάδα είχε εξυγιάνει τα δημόσια οικονομικά, είχε ξεπεράσει την χρόνια υπανάπτυξη και είχε πετύχει υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης της εθνικής της οικονομίας, της τάξης του 5% του ΑΕΠ.

Αποφεύγουμε πεισματικά, να αξιολογήσουμε αντικειμενικά, την τότε κυβερνητική πολιτική. Να εξάγουμε θετικά συμπεράσματα και να αντλήσουμε παραδείγματα από μια επιτυχημένη στρατηγική της περιόδου εκείνης που άλλαξε θετικά την μοίρα της χώρας μας. Άλλοι προσπαθούν να την εκμεταλλευτούν επικοινωνιακά με φτηνές απομιμήσεις. Άλλοι να την συκοφαντήσουν, να την ακυρώνουν και μάλιστα άκουσον, άκουσον, κάποιοι την κατηγορούν σαν την αιτία για τα σημερινά δεινά μας. Είναι αξίωμα δυστυχώς, όταν τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα και δεν αξιοποιείται η εμπειρία του παρελθόντος θα συνεχίσουμε να πέφτουμε στις ίδιες λακκούβες στο μέλλον.

Το ζητούμενο για την χώρα μας, μετά από την μακροχρόνια βαθιά ύφεση, δεν είναι μόνο η σταθεροποίηση στα δημόσια οικονομικά της, είναι κυρίως η ανάγκη για ταχύρρυθμη ισόρροπη ανάπτυξη της οικονομίας και της απασχόλησης.

Απαιτείται αποκεντρωμένος περιφερειακός αναπτυξιακός σχεδιασμός με πρόταγμα τις παραγωγικές θέσεις εργασίας. Μια τέτοια στρατηγική θα πρέπει να λύση πρώτα το θέμα της διαχρονικής διαπλοκής της πολιτικής γενικότερα αλλά και εσωτερικά σε κάθε κόμμα με την οικονομική εξουσία που ελέγχει και τα ΜΜΕ. Αυτό οδηγεί στην άναρχη νομή εξουσίας, στη διαφθορά και σε τελική ανάλυση οδηγεί στην πλήρη υποταγή του πολιτικού συστήματος και την ακύρωση της δημοκρατίας.

Η αντιμετώπιση αυτής της απαράδεκτης κατάστασης πρέπει να ξεκινήσει από την οργάνωση του κάθε κόμματος και τον τρόπο ανάδειξης των στελεχών του. Η διαφάνεια, η αντικειμενική αξιολόγηση, η αξιοκρατία, η θητεία, πρέπει να αντικαταστήσουν την σημερινή συναλλαγή και διαπλοκή σε επίπεδο κόμματος.

Η αποκεντρωμένη ανάπτυξη χρειάζεται επενδύσεις δημόσιες, ιδιωτικές και κοινωνικές και βέβαια ανάλογο θεσμικό περιβάλλον. Η Ελλάδα βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις της παγκόσμιας αξιολόγησης για την προσέλκυση επενδύσεων, την ανταγωνιστικότητα, την παραγωγικότητα και την υιοθέτηση καινοτομίας.

Χρειαζόμαστε λοιπόν άλλο αφήγημα, όραμα και στρατηγική αλλά και υπερβατική προσέγγιση για την αντιμετώπιση του σημερινού αδιεξόδου.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ, ότι προϋπόθεση θα είναι πάντα ο θετικός συσχετισμός δύναμης σε κάθε εγχείρημα, κάθε φάση και κάθε επίπεδο.

--------------------

Στην ιστοσελίδα μας φιλοξενούνται όλες οι απόψεις που σέβονται τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον πολιτισμό και την αισθητική. Οι γνώμες των αρθρογράφων είναι ενυπόγραφες και προσωπικές και δεν ταυτίζονται απαραίτητα με την άποψη του TheToc.gr.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr