Τι ξέρει ο Βανς για τα ελληνοτουρκικά

Στον Μητσοτάκη κάνουν ορισμένοι κριτική γιατί δεν πήγε στο Μόναχο, στη διάσκεψη για την Ασφάλεια. Εχουν ένα δίκιο, η Ελλάδα έχει (και πρέπει να έχει) διεθνή παρουσία και φωνή παρά το μέγεθός της, ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν είναι δυνατόν να έχει στο μυαλό του μόνο να θέσει σε εταίρους και συμμάχους (δυσεύρετοι άλλωστε εσχάτως), τα αυστηρά ελληνικού ενδιαφέροντος θέματα -πόσες φορές είπε Μακεδονία τη Βόρεια Μακεδονία ο Μίτσκοσκι, τις παρενοχλήσεις, τους Meteor και άλλα τινά- αλλά πρέπει να δίνει το παρών και στα διεθνή φόρα.

Αλλά από την άλλη, έτσι γλύτωσε και το μαρτύριο να πρέπει να παρακολουθήσει την ομιλία του χιλμπίλι αντιπροέδρου των ΗΠΑ J.D. Vance και να τον ακούει να κατεδαφίζει χωρίς ενδοιασμούς (και χωρίς πιθανότατα επίγνωση των συνεπειών) όλο το μεταπολεμικό οικοδόμημα που ονομάζουμε (ή θα πρέπει να γράψω ονομάζαμε;) Δύση. Θα ήταν και ο δικός μας ανάμεσα στους αποσβολωμένους ηγέτες του κόσμου, που παρακολούθησαν παγωμένοι τον Αντιπρόεδρο, να προωθεί την ατζέντα των ακροδεξιών λαϊκιστών που απειλούν την Ευρώπη, τη Δημοκρατία και τη σταθερότητα και παίζουν το παιχνίδι του Πούτιν. Θα ήταν αναμφίβολα ανάμεσα σε εκείνους τους ηγέτες που αρνήθηκαν να τον χειροκροτήσουν. Και πολύ καλά έκαναν.

Ποιο είναι το πρόβλημα θα μου πείτε. Γιατί αν επιδίωκε να συναντήσει τον κ. Vance προφανώς και δεν θα είχε -όπως και δεν είχε άλλωστε- καμία πιθανότητα επιτυχίας. Εδώ αυτός αρνήθηκε, με όλη την έλλειψη τακτ και διπλωματικότητας που διακρίνει τη νέα ηγεσία των ΗΠΑ, να συναντήσει τον οικοδεσπότη και καγκελάριο της Γερμανίας Ολαφ Σολτς, τον Μητσοτάκη θα συναντούσε; No way.

Καταλαβαίνω φυσικά και την αγωνία του πρωθυπουργού να δει τι σκέφτεται -αν σκέφτεται κάτι και αν σκέφτεται γενικώς…- η νέα διοίκηση Τραμπ για τα ελληνοτουρκικά. Γιατί καθώς παρακολουθούμε τη μια αδιανόητη δήλωση μετά την άλλη, από τον ίδιο τον υπουργό Αμυνας των ΗΠΑ, να λέει ότι η υπερδύναμη δεν έχει πλέον ως προτεραιότητα την ασφάλεια της Ευρώπης, έως τον ειδικό απεσταλμένο του Τραμπ για την Ουκρανία να αποκλείει την Ευρώπη (ακόμα και την ίδια την Ουκρανία) από τις διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία, καθώς παρακολουθούμε παγωμένοι τον πρόεδρο Τραμπ να ικανοποιεί και να υποχωρεί σε όλες τις επιδιώξεις της Ρωσίας, να δικαιώνει τον επιτιθέμενο και να εκβιάζει οικονομικά το θύμα του Πούτιν, όλοι την ίδια αγωνία ζούμε.

Τι σημαίνουν όλα αυτά τα αδιανόητα για τα ελληνοτουρκικά; Πώς θα ερμηνεύσει ο Ερντογάν τις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται; Εχει καμία αξία πλέον η συμμαχία με τους Αμερικανούς;

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ορισμένοι άρχισαν και τις άλλες εξυπνάδες. Μήπως, γράφουν, δεν κάναμε καλά που είμασταν 100% με τους Ουκρανούς και τους Αμερικανούς και τα σπάσαμε με τον Πούτιν; Μήπως θα έπρεπε να το παίξουμε ολίγον Ερντογάν και ολίγο Συριζαίοι; Να στείλουμε στους Ουκρανούς γάζες και φάρμακα αντί για βόμβες και κανόνια; Λες και θα μπορούσε να είναι η θέση της Ελλάδας "μεσοβέζικη", για έναν γείτονα που εισβάλει απρόκλητα στο έδαφος της διπλανής χώρας, με πρόσχημα την προστασία των ομοεθνών του. Η σχετική αρθρογραφία μάλλον εντάσσεται στα πλαίσια του αχαλίνωτου αντιμητσοτακισμού.

Ας γυρίσουμε όμως στο βασικό: Τι σημαίνει αυτή η ανατροπή των μεταπολεμικών δεδομένων για τα ελληνοτουρκικά; Μπορούμε να ελπίζουμε και να ποντάρουμε ακόμα στη συμμαχία μας με τις ΗΠΑ; Πώς θα ερμηνεύσει τις εξελίξεις η Αγκυρα;

Προς το παρόν υπάρχει μούδιασμα και αμηχανία. Περισσότερες ερωτήσεις από απαντήσεις. Σίγουρα το γεγονός ότι οι ΗΠΑ δηλώνουν και επισήμως, ότι έχουν πιο σοβαρά θέματα να ασχοληθούν από την Ασφάλεια της Ευρώπης, θέμα που θα πρέπει να είναι της αποκλειστικής αρμοδιότητας της ίδιας της Ευρώπης όπως λένε, δεν είναι η καλύτερη εισαγωγή για τον ρόλο της Αμερικής και τις φιλοδοξίες της, για τα όρια της παρέμβασής της στη νοτιοανατολική Ευρώπη. Πόσο μάλλον που εμείς ζητούμε και τρόπον τινά εγγυήσεις από την (πρώην;) σύμμαχο χώρα. Σε αντάλλαγμα για τις διευκολύνσεις που παρέχουμε.

Σίγουρα επίσης, ο "κατευνασμός" του Πούτιν από την διοίκηση Τραμπ, η αποδοχή των απαιτήσεών του, ακόμα και πριν καν ξεκινήσει η διαπραγμάτευση (το ότι η διάσκεψη για την Ασφάλεια γινόταν στο Μόναχο ήταν μεν σύμπτωση αλλά είχε και έναν συμβολισμό), η αποδοχή αμαχητί από την Ουάσινγκτον του δικαίου του ισχυρού στο πεδίο της μάχης, δεν θα πέρασε απαρατήρητη από τον ισχυρό άνδρα της Τουρκίας.

Αλλά μέχρι στιγμής ενδείξεις έχουμε, απτά πράγματα δεν διαθέτουμε. Το μόνο που ξέρουμε με σιγουριά είναι το ελεύθερο που έδωσε η νέα αμερικανική διοίκηση στην Τουρκία, να κάνει παιχνίδι στη Συρία. Αδειάζοντας τους Κούρδους, τους μέχρι χθες καλύτερους συμμάχους των ΗΠΑ στον πόλεμο κατά του Ισλαμικού Κράτους. Είναι κι αυτό ένα σημάδι. Σημάδι μιας εξωτερικής πολιτικής που δεν βασίζεται σε αρχές και αξίες, ούτε έχει σταθερές.

Εμείς από την άλλη, μόνο διαβεβαιώσεις έχουμε από διαφόρους ελληνοαμερικανούς και άλλους κοσμικούς, καθώς και από ορισμένους ολίγον -έως τελείως- αλλοπαρμένους πρώην συνεργάτες του Ντόναλντ Τραμπ, ότι ο πρόεδρος θα στηρίξει την Ελλάδα. Θα τη στηρίξει όμως;

Μέχρι στιγμής η μόνη κίνηση που έχουμε από πλευράς Τραμπ είναι η απόφασή του να στείλει την Κίμπερλι Γκίλφοιλ στην Ελλάδα ως πρέσβη των ΗΠΑ στην Αθήνα. Όταν έγινε γνωστή η απόφαση, εκτός από το σεξιστικό κουτσομπολιό για τα έργα και τις ημέρες της πρώην τηλεπαρουσιάστριας και πρώην Εισαγγελέως με τα σαρκώδη χείλη, η ερμηνεία ήταν ότι τα θέματα με τις ΗΠΑ είναι σε τόσο καλό σημείο, χωρίς μεγάλες εκκρεμότητες, οι σχέσεις τόσο καλές, που ο πρόεδρος έχει την πολυτέλεια να μην στείλει διπλωμάτη καριέρας, αλλά μια κυρία του περιβάλλοντός του. Σαν δωράκι.

Υπό το φως των νεότερων εξελίξεων, ίσως η ερμηνεία για την επιλογή Γκίλφοιλ να είναι λίγο διαφορετική. Είναι τόσο αδιάφορη η περιοχή και η χώρα για τον νέο πρόεδρο, που δεν μπήκε στον κόπο να στείλει έναν διπλωμάτη καριέρας, αλλά προτίμησε μια κυρία του περιβάλλοντός του για να κάνει διακοπές.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr