Tο έργο στο Φάληρο μας αξίζει;

Θα μπω κατευθείαν στο θέμα. Θα αφήσω το τοπίο, το έργο, τον κόσμο που περπατούσε στο πιο καθαρό μέρος της πόλης, χαρούμενος, Σάββατο βράδυ στο Κέντρο Πολιτισμού του ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Πρέπει να είσαι τουλάχιστον μικρόψυχος για να μην αναγνωρίσεις την ομορφιά, την αρμονία, την εξαιρετική κατασκευή και τις καλές προθέσεις.

Για χρόνια βλέπαμε τους γερανούς να υψώνονται στον αττικό ουρανό και αναρωτιόμασταν πότε θα τελειώσει. Τελείωσε στην ώρα του. Παραδίδεται στην ώρα του. Στη χώρα που συζητάμε για μια και πλέον δεκαετία το πότε θα ανοίξει το ΕΜΣΤ. Στη χώρα που αναρωτιόμαστε τι θα γίνει και πότε θα ανοίξει η Πινακοθήκη. Αυτό που αναγνώριζα στα πρόσωπα των επισκεπτών ήταν κάτι που είχα δει –όλοι είχαμε δει- και παλιότερα. Τη χαρά στα πρόσωπα, το καλοκαίρι του 2004. Μια Αθήνα που έλαμπε, με ανθρώπους ευγενείς και μια αισιοδοξία ότι αυτή η χώρα μπορεί να αλλάξει. Και ήρθε το 2005. Εκείνο το καλοκαίρι, ένα χρόνο μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, άρχισαν να σαπίζουν όλα. Από τα έργα του 2004 λίγα διασώθηκαν, η ευκαιρία του παραδείγματος της Βαρκελώνης θόλωσε και μετά ήρθαν οι δυσκολίες, η κρίση και τα σάρωσε όλα. Οι περισσότεροι σήμερα έχουν μετανιώσει που κάναμε Ολυμπιακούς Αγώνες, αν ρωτήσετε αυτό θα πουν.

Μέσα στο θαυμασμό και τη χαρά, υπάρχει ο ψίθυρος, σαν σαράκι «Πώς θα συντηρηθεί αυτό το έργο όταν περάσει στο Δημόσιο;». Ο σκεπτικισμός έρχεται σαν παγάκι που νερώνει ένα ακριβό κρασί. Ξέρουμε τώρα ότι είναι δύσκολο, έχουμε το κακό παράδειγμα πίσω μας αλλά και μια δεύτερη ευκαιρία. Αναρωτιόμαστε για τις συγκοινωνίες που θα φτάνουν μέχρι εκεί μια βροχερή μέρα του Νοεμβρίου, το τεράστιο κόστος συντήρησης, τα έσοδα και τα έξοδα. Μπορεί να μοιάζει μικρόψυχη λογιστική, αλλά το φάντασμα του Μεγάρου πίσω μας, η αγωνία να μείνει ανοιχτό και δραστήριο μας κλείνει το μάτι.

Δυστυχώς ζούμε στη χώρα που η αμφιβολία και οι ερωτήσεις έχουν βαφτιστεί πολεμική. Όταν αναρωτιέσαι ή ανησυχείς είσαι ο απέναντι, ο εθνικός προδότης. Όμως πιστεύω ότι κανένας, δε θέλει αυτή ο μοναδικός περίπατος των Αθηναίων να καταρρεύσει ή να μετατραπεί σε εφιάλτη. Το μοναδικά διαμορφωμένο φυσικό τοπίο βοηθά σε πιο αισιόδοξες σκέψεις. Αξίζει να έχουμε ένα τέτοιο μέρος, αξίζει το κράτος να πάρει μια σοβαρή απόφαση να επενδύσει σε αυτό και να το διαμορφώσει σε κέντρο ευρωπαϊκό. Αξίζει να κάνει αυτό που έχει υποσχεθεί και δεν έχει τηρήσει χρόνια τώρα. Να σκεφτεί, να προβλέψει και να σχεδιάσει. Αλλιώς, ο τουρίστας δε θα φτάσει να απολαύσει ούτε τον περίπατο, ούτε τις παραστάσεις, ούτε τις συναυλίες.

Το μόνο που αναρωτιέμαι είναι αν σε αυτό το crash-test θα αποδείξουμε ότι μας αξίζει αυτό το μεγάλο έργο. Αν μπορούμε να επενδύσουμε σε ένα μέλλον και χωρίς εμάς. Αν μας έχει διδάξει κάτι το παρελθόν. Αν μας είναι τελικά απαραίτητο να αναπνεύσουμε λίγο καθαρό αέρα κυριολεκτικά και μεταφορικά. Στην επιστροφή μου, στη γειτονιά μου, τρία ποντίκια με κοιτάζουν ατάραχα μπροστά στους σκουπιδοτενεκέδες. Μου αξίζει αυτό το έργο;

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr