Το καλύτερο μπεγλέρι

Ο Νίκος Φίλης έφριξε όχι με την εκλογή αλλά από την κατάθεση κιόλας της υποψηφιότητας Κασσελάκη. Άστραψε και βρόντηξε. Τι Μπέπε Γκρίλο και Τραμπ αποκάλεσε τον Στέφανο Κασσελάκη, τι ναύαρχο που τα θαλάσσωσε τον Ευάγγελο Αποστολάκη, τι τρίτη ήττα του Σύριζα χαρακτήρισε τις εσωκομματικές αρχαιρεσίες…

Την εβδομάδα που μας πέρασε, ο Νίκος Φίλης επισκέφθηκε στο γραφείο του τον καινούργιο αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Βγαίνοντας, είχε ύφος αισθητά πιο συγκρατημένο. Έθεσε ως προτεραιότητα την ενότητα του Σύριζα. Μίλησε για τη μάχη της αυτοδιοίκησης, για τις ζωές των πολιτών. "Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε" θα σχολίαζε καυστικά κάποιος.

Είναι προφανές στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, ότι ο Νίκος Φίλης και κάμποσοι άλλοι βαστάνε την ανάσα τους μέχρι το συνέδριο του Σύριζα. Οι αστείες επιδόσεις του Στέφανου Κασσελάκη -κάθε σχεδόν δημόσια εμφάνισή του και μια γκάφα, κάθε συνέντευξή του και πεντέξι εξωφρενικές ατάκες που γίνονται βάιραλ- ενδυναμώνουν την ελπίδα της εσωκομματικής αντιπολίτευσης πως πολύ σύντομα θα πάρει τη ρεβάνς. Ότι η αποκαθήλωση του "ξανθού πρίγκιπα" για λόγους επιβίωσης της παράταξης επίκειται. Είτε θα του πριονίσουν τα φτερά, θα τον απογυμνώσουν από εξουσίες και θα τον καταντήσουν διακοσμητικό. Είτε θα ακολουθήσουν τη μέθοδο του βόα. Σφίγγοντας τον μέχρι σκασμού, κάνοντάς του τον βίο αβίωτο με ατέρμονες κομματικές υποχρεώσεις, πολύωρες συνεδριάσεις, τρικλοποδιές σε κάθε βήμα του, θα τον εξουθενώσουν. Θα νοσταλγήσει τις ηλιόλουστες μέρες του στο Μαϊάμι, στις Σπέτσες έστω. Και θα τα βροντήξει.

Ευσεβείς πόθοι. Το πάνω χέρι στον Σύριζα το έχει πλέον ο Κασσελάκης και όσοι τον στηρίζουν. Η θητεία του στον στρατό, που θα αποτυπωθεί με όρους lifestyle, θα μεταθέσει το συνέδριο στις καλένδες. Κι όταν εκείνο επιτέλους θα συμβεί, θα θυμίζει, στην καλύτερη, συνέδριο αμερικάνικου κόμματος με μπαλόνια και πυροτεχνήματα. Στη δε χειρότερη αποκριάτικο πάρτυ.

"Γιατί μας ενδιαφέρουν" θα ρωτήσεις, υπομονετικέ αναγνώστη, "γιατί μας νοιάζουν εμάς όλα αυτά, εν μέσω καλπάζουσας ακρίβειας, πολέμου στη Μέση Ανατολή, αγωνίας για τις επόμενες εκδηλώσεις της κλιματικής αλλαγής; Ποιος είναι ο Νίκος Φίλης και ο Σωτήρης Βαλντέν κι όλοι εκείνοι οι εμβριθείς κύριοι που στον μικρόκοσμό τους χαίρουν -μάλλον δικαίως- εκτίμησης, σεβασμού, το αποτύπωμά τους εντούτοις στην κοινωνία μόλις και μετά βίας διακρίνεται;"

Έχεις απόλυτο δίκιο. Εκείνο που με κέντρισε ωστόσο δεν είναι τα εσωκομματικά του Σύριζα. Αλλά μία ψυχική στάση, ευρύτατα διαδεδομένη εντός και εκτός δημόσιας ζωής. Ένας εφιάλτης από τον οποίον βασανίζονται πάρα πολλοί και ορίζει τη συμπεριφορά τους, τις κρίσιμες ιδίως στιγμές. Ο τρόμος μην και σε πετάξουν από εκεί που έχεις μάθει να ανήκεις σαν τη στυμμένη λεμονόκουπα. Σαν την τρίχα από το ζυμάρι.

Έχει κανένα λόγο ο Νίκος Φίλης να πονοκεφαλιάζει; Να υποφέρει; Να υποσκάπτει την υγεία του, ψυχική και σωματική, για το χατίρι του οποιουδήποτε Κασσελάκη; Στα εξηντατρία του, έχει πίσω του σχεδόν μισό αιώνα εξαιρετικά ενεργής ανάμειξης με τα κοινά. Εξελέγη επανειλημμένα βουλευτής. Διετέλεσε υπουργός. Φέρει ως παράσημο ότι συγκρούστηκε με την Εκκλησία και το πλήρωσε. Είναι προσέτι πρόσωπο πανθομολογούμενης τιμιότητας, ουδείς διανοήθηκε ποτέ να του προσάψει ότι εμφορείται από ταπεινά κίνητρα. Τι παραπάνω είναι δυνατόν πιά να φιλοδοξεί; Ο Κώστας Καραμανλής, όταν συνειδητοποίησε πως ο κύκλος του είχε ολοκληρωθεί, φλεγματικά σιώπησε, αποσύρθηκε και έχει ήδη βρει τη χαρά του δραστηριοποιούμενος στα καπνά, όπως έκανε ο παππούς του, ο πατέρας του Εθνάρχη. Ο Νίκος Φίλης αντιθέτως αδυνατεί να διανοηθεί τη ζωή του έξω από ό,τι ο ίδιος ονομάζει "Αριστερά".

Τι είναι η Αριστερά για τον Νίκο Φίλη; Μια συνέχεια της μήτρας. Άντε της θερμοκοιτίδας. Ένας χώρος που ακόμα κι αν του προξενεί ασφυξία, του προσφέρει νόημα. Δεν αποκλείεται μάλιστα όσο ακριβότερα πληρώνει την κόμματική του ένταξη, τόσο περισσότερο να τον πληρώνει -να τον γεμίζει- εκείνη υπαρξιακά.

Πήγαινα ακόμα στο δημοτικό σχολείο, όταν οι γονείς μου μού διηγήθηκαν την ιστορία του Νίκου Πλουμπίδη. Του ηγετικού στελέχους που το ίδιο του το κόμμα, υπό την αρχηγία του Νίκου Ζαχαριάδη, το αποκήρυξε, το διέγραψε πανηγυρικά και το κατήγγειλε -ενώ δικαζόταν σε στρατοδικείο στην Αθήνα- ως πράκτορα των Αμερικάνων. Κι ενώ οι κάνες του εκτελεστικού αποσπάσματος τον σημάδευαν, ο Νίκος Πλουμπίδης φώναξε "Ζήτω το ΚΚΕ!".

Στάθηκε ο Πλουμπίδης ήρωας; Κάτι ακόμα σπανιότερο. Μάρτυρας στάθηκε, κατά την αυθεντικότερα χριστιανική έννοια της λέξης. Όχι απλώς δέχθηκε το χαστούκι μα γύρισε και το άλλο μάγουλο. Στο όψιμο μίσος των συντρόφων του, απάντησε με αγάπη.

Κάποιος κυνικός θα το έβλεπε αλλιώς. "Τέτοια ήταν η εξάρτηση" θα έλεγε "του Πλουμπίδη από το Κόμμα, ώστε ακόμα κι όταν το Κόμμα τον ατίμαζε, εκείνος παρέμενε προσκολλημένος πάνω του. Κάλλιο να τον συκοφαντούσαν ως προδότη, παρά ο ίδιος να τους πρόδιδε αληθινά. Να διερρήγνυε τη σχέση του μαζί τους."

Ο τρόμος μη σε πετάξουν σαν την τρίχα από το ζυμάρι αποτελεί την πλέον εγγυημένη συνταγή χρόνιας δυστυχίας. Άνθρωποι που αντικειμενικά δεν υστερούν σε τίποτα υφίστανται τις χειρότερες ταπεινώσεις μόνο και μόνο για να μην στερηθούν τη σχέση. Τη σχέση την ερωτική, την οικογενειακή, την επαγγελματική. Γραπώνονται από συμβιώσεις που έχουν από καιρό στερέψει από χαρά. Από δουλειές που μήτε τους αξιοποιούν μήτε τους καλοπληρώνουν. Ιδρυματοποιημένοι όντες, θυματοποιούνται. Γυρνούν στωικά το μαγγανοπήγαδο δίχως καν να προσδοκούν κάποια βελτίωση της κατάστασής τους. Ξέρουν ανομολόγητα ότι τα πράγματα θα πηγαίνουν ολοένα και χειρότερα. Γιατί; Διότι έχουν πείσει τους εαυτούς τους πως τέτοιο είναι το πεπρωμένο τους.

Ο homosapiens αποδεδειγμένα αντέχει, προσαρμόζεται και στις πιο αντίξοες καταστάσεις. Απορροφά τους κραδασμούς, τρέφεται, ξανανοιώνει με τις αλλαγές. Και όμως… Έχει την τάση να βολεύεται, να οχυρώνεται στα κεκτημένα του, ακόμα και όταν καταντούν γράμμα κενό.

Έλλειψη αυτοπεποίθησης; Έξις δευτέρα φύσις; Ροπή προς τον αυτοοικτιρμό;

Δεν ξέρω πώς θεραπεύεται το σύνδρομο της τρίχας από το ζυμάρι. Τι θα έκανε τον Νίκο Φίλη να αποχωρήσει από τον Σύριζα του Κασσελάκη, ρίχνοντας μια λυτρωτική μούτζα. Τι θα ωθούσε αναρίθμητους συμπολίτες μας να εγκαταλείψουν ρημαγμένους γάμους, θλιβερές καθημερινότητες, και να αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη...

Περισσότερο και από την ψυχοθεραπεία επιτρέψτε μου να πιστεύω στην παιδαγωγική και στη λυτρωτική επίδραση της λαϊκής μούσας. "Το καλύτερο μπεγλέρι είναι τα κλειδιά στο χέρι" μάς διδάσκει ο Γιώργος Μαργαρίτης. Ας τον ακούσουμε.

Πηγή: Capital.gr

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr