Το κερασάκι και η τούρτα

Ο Πέτρος Κωστόπουλος πρόκειται να εκδώσει ξανά το "Νίτρο". Η αναγγελία, που έγινε από τον ίδιο, ξεσήκωσε ορυμαγδό σχολίων. Πολλά εξ’αυτών αρνητικά, χλευαστικά, δηλητηριώδη.

Τον είχα δει πριν από λίγα χρόνια στο θέατρο. Συμμετείχε σε μια ελληνική διασκευή του θρυλικού μιούζικαλ "Grease”. Η παρουσία του στη σκηνή μού γέννησε μελαγχολικά συναισθήματα. Κυρίως επειδή -μη όντας ηθοποιός- δεν έπαιζε, δεν ενδιαφερόταν καν να παίξει τον ρόλο. Με πρόφαση την παράσταση, ενσάρκωνε και προσπαθούσε να πλασσάρει τον εαυτό του. Ήταν η "περιπλάνηση στην έρημο" του Πέτρου Κωστόπουλου. Αναγκεμένος -ψυχικά, οικονομικά ή και τα δύο- δραστηριοποιούνταν όπως μπορούσε. Εμφανιζόταν στην τηλεόραση, σε μεταμεσονύχτια "σόου" χαμηλού σχετικά κόστους. Άνοιξε σαντουιτσάδικο στο Κολωνάκι, το οποίο -φευ- δεν μακροημέρευσε. Ως και στην επαρχία -κατά δήλωσή του- αλώνιζε, διαφημίζοντας προϊόντα. Αγωνιζόταν με τα νύχια και τα δόντια να κρατηθεί εντός παιδιάς, κάνοντας πράγματα που παλιότερα δεν θα τα ευχόταν ούτε στον εχθρό του. Δεν το έβαζε πάντως κάτω.

Απέναντι του είχε ό,τι θέριεψε μετά τη χρεοκοπία του κράτους το 2010. Το "αντιμνημονιακό" μέτωπο, τούς "αγανακτισμένους", τους απότομα ριζοσπαστικοποιηθέντες συμπολίτες μας. Τον είχαν αναγάγει σε τοτέμ τού "παλιού φαύλου κόσμου" και ηδονίζονταν να τον πετροβολούν. Δεν είχε εκείνος την ευελιξία κάποιων άλλων σταρ του θεάματος και της δημοσιογραφίας, οι οποίοι κοιμήθηκαν στα μεταξωτά σεντόνια του λάιφ στάιλ και ξύπνησαν Τσε Γκεβάρα και Πασιονάριες της φακής και της δραχμής. Έκανε μια άτσαλη προσπάθεια, φωτογραφήθηκε με ένα μπλουζάκι που έγραφε "Ήμουν κι Εγώ Μαλάκας". Δεν έπεισε. Επανήλθε στο μετερίζι του και έριχνε λάδι στη φωτιά τού μένους εναντίον του με ατυχείς δηλώσεις όπως "εγώ ξεβλάχεψα τους Έλληνες". Τουλάχιστον δεν έπεσε στην απόλυτη -θανατηφόρα για άνθρωπο της ιδιοσυγκρασίας του- λήθη...

Αξίζει ο Πέτρος Κωστόπουλος τέτοιο μίσος; Έβλαψε την κοινωνία, διέφθειρε μία (ή μήπως μιάμισυ;) γενιά Ελλήνων; Έστρωσε τον δρόμο για τη λαίλαπα των μνημονίων; Εάν το έλεγες σε κάποιον μεταγενέστερο -ή σε κάποιον ξένο-, θα σε κοιτούσε άναυδος. Περιοδικά ποικίλης ύλης εξέδιδε ο άνθρωπος. Δεν είχε καν τηλεοπτικό κανάλι ή ποδοσφαιρική ομόδα, δεν υπήρξε ο Έλλην Μπερλουσκόνι, ο οποίος μεταπήδησε από τις επιχειρήσεις στην πολιτική, κέρδισε επανειλημμένα εκλογές, κυβέρνησε και άφησε ανεξίτηλο ίσως στίγμα τη χώρα του!

"Τα περιοδικά" θα σού απαντήσουν οι παθιασμένοι πολέμιοι του Πέτρου Κωστόπουλου "καλλιεργούσαν νοοτροπίες. Με το πονηρό σύνθημα "η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή”, νομιμοποιούσαν το ξόδεμα -χρημάτων και δυνάμεων- και ως εκ τούτου τον άμετρο δανεισμό. Με τον σεξιστικό τους λόγο ενίσχυαν την πατριαρχία. Με το φτηνό τους γούστο αποπροσανατόλιζαν τούς αναγνώστες από ό,τι γνήσιο, ποιοτικό, λιτό κι απέριττο...".

Θα πρέπει να είναι κανείς εντελώς ανιστόρητος για να αποδώσει στον Πέτρο Κωστόπουλο τέτοια σημασία. Η εποχή κατά την οποίαν εμφανίστηκε εκείνος στον δημόσιο βίο, ανήλθε ραγδαία και έφτασε να μεσουρανεί σφραγίστηκε από άλλα πρόσωπα και γεγονότα. Τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Κώστα Σημίτη. Την οικοδόμηση της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας. Την ένταξη στην ΕΟΚ. Την "Αλλαγή". Το πρόταγμα του εκσυγχρονισμού, την συμμετοχή στην ΟΝΕ, την τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων το 2004.

"Ναι, αλλά ο Κωστόπουλος υπήρξε το κερασάκι στην τούρτα!" θα επιμείνουν. "Ας το δεχτώ. Το κρίσιμο ωστόσο ερώτημα αφορά στην τούρτα και όχι στο κερασάκι. Ήταν η τούρτα σάπια εξαρχής, από τη Μεταπολίτευση; Και αν όχι, πότε σάπισε ακριβώς;"

Ο προβληματισμός σχετικά με το τί πήγε κατά διαόλου και χάσαμε μια δεκαετία -από το 2010 μέχρι το 2019- με την κοινωνία στο καναβάτσο να ζαλίζεται από φρούδες υποσχέσεις, καραγκιοζιλίκια και κωλοτούμπες, ο αναστοχασμός αυτός παραμένει επίκαιρος. Θα παραμένει μέχρι να συμφωνήσουμε σε ελάχιστες βασικές παραδοχές. Εάν δεν το κάνουμε, εάν δεν ομονοήσουμε με άξονα την αλήθεια, το σαράκι θα εξακολουθεί να δουλεύει κρυφά. Να απεργάζεται, ευκαιρίας δοθείσης, τον επόμενο διχασμό μας.

Από μια άποψη, η κυριαρχία τού λάιφ στάιλ από τα 90’ς στάθηκε ο θρίαμβος της Μεταπολίτευσης. Οι πληγές του Εμφυλίου έμοιαζαν να έχουν επιτέλους επουλωθεί. Η φάση της καταραμένης φτώχειας -ιδίως της ελληνικής υπαίθρου- είχε ξεπεραστεί. Δεν στριμωχνόταν ο κόσμος στο "Ακρόπολις Εξπρές", δεν μετανάστευε μαζικά στη Γερμανία. Υποδεχόταν μετανάστες από τις χώρες του φαληρημένου "υπαρκτού σοσιαλισμού". Τις καρδιές όσων είχαν γεννηθεί μετά το 1965 δεν σκίαζε κανένα συλλογικό πένθος. Καμία αίσθηση υστέρησης, ματαίωσης, ενοχής. Πιστεύαμε αντιθέτως ακράδαντα πως μάς αξίζει το καλύτερο. Καθένας στον τομέα του, καθένας κατά την αισθητική του, εννοούσαμε να διαπρέψουμε. Και να απολαύσουμε.

Διαθέταμε τις αντικειμενικές προϋποθέσεις; Προφανώς ήμασταν κατά μέσον όρο πολύ πιο μορφωμένοι, πιο ταξιδεμένοι, πιο εναρμονισμένοι με το διεθνές γίγνεσθαι από τους γονείς μας. Και αν ο λόγος που εκφέραμε -κορίτσια και αγόρια- είχε, με τα σημερινά μέτρα, μια οσμή σεξισμού, τι να πει κανείς για τον σεξισμό των παλαιότερων γενεών, όπου οι θυγατέρες της ελληνικής οικογένειας αντιμετωπίζονταν μέχρι τον γάμο τους σαν βάρη και οι ομοφυλόφιλοι σαν μιάσματα!

Υπήρχε στην καθ’ημάς μπελ επόκ -στη φάση της αστακομακαρονάδας, όπως αποκαλείται- διαφθορά; Προφανώς. Και διαφθορά και αρπαχτές και τρεχαγυρευόπουλοι κομπιναδόροι και ραντιέρηδες. Πάντοτε και παντού συναντάς τέτοιους, από την αρχαία Αθήνα μέχρι τη νεαρή Σοβιετική Ένωση. (Διαβάστε επ’αυτού το απολαυστικότατο μυθιστόρημα "Το Χρυσό Μοσχάρι" των Ιλφ και Πετρόβ.) Σίγουρα δε στη σύγχρονη Ελλάδα, πριν καν από την ίδρυσή της, με τη διασπάθιση των επαναστατικών δανείων.

Το αξιοσημείωτο κατά φάση τής αστακομακαρονάδας ήταν η διάχυση του χρήματος. Η ομογενοποίηση τής κοινωνίας μέσω κυρίως της διασκέδασης. Στην Ελβετία για σκι οι μεγιστάνες; Στην Αράχωβα για σκι τα παιδιά των μικροϋπαλλήλων, ακόμα και των εργατών.

Μετρούσαμε αντίστροφα για την καταστροφή μας; Εδώ σάς θέλω. Και όχι στο εάν προτιμάτε τα "Ζαβαρακατρανέμια" από το "Ciao Ant1”, τον Σωκράτη Μάλαμα από τη Δέσποινα Βανδή.

Χωράνε δύο εκδοχές – δεν αποκλείει δε απολύτως η μία την άλλη.

Σύμφωνα με την πρώτη, ο κύβος ρίφθηκε εναντίον μας μόλις μετά την είσοδό μας στην ΕΟΚ. Με την ταχεία αποβιομηχανοποίηση, τη διαρκή διόγκωση του χρέους και του τριτογενούς τομέα της οικονομίας. Με την ολιγωρία των τότε κυβερνήσεων ή την ανικανότητά τους να επεξεργαστούν και να εμφυσήσουν ένα όραμα για την Ελλάδα στην Ευρώπη... Τα ελληνικά φρούτα που θάβονταν, το "όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά!", ο γιός τού μάστορα που βολευόταν υπάλληλος στο δημόσιο και η κόρη της μοδίστρας που άνοιγε μπουτίκ με εισαγόμενα πρετ-α-πορτέ προδίκαζαν τη χρεοκοπία. Αποτελούσε απλώς ζήτημα χρόνου.

Σύμφωνα με τη δεύτερη εκδοχή, η μοιραία ζημιά έγινε επί των ημερών τού Κώστα Καραμανλή. Εκείνος παρέλαβε το 2004 μιά χώρα με παθογένειες διαχειρίσιμες, με προβλήματα ιάσιμα. Και παρέδωσε το 2009 μια χώρα χρεοκοπημένη. Με τις αθρόες προσλήψεις που αποφάσισε ο μετέπειτα Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Με την διάγνωση του υπουργού Αλογοσκούφη ότι η Ελλάδα είναι "πολύ ελαφρά" οικονομία και άρα δεν θα θιγεί από τη διεθνή κρίση. Με την πρωθυπουργική σύσταση (δίκην αστεϊσμού) προς τους εφοριακούς να μην είναι αυστηροί με τους πολίτες...

Τι συνέβη, τι έφταιξε στα αλήθεια; Τι δεν πρέπει να επιτρέψουμε να ξανασυμβεί; Θα μάς το πουν τα στοιχεία, οι αριθμοί εάν τους μελετήσουμε. Και όχι τα κάθε λογής περιφερόμενα νούμερα.

Στο μεταξύ, ας αφήσουμε τον Πέτρο Κωστόπουλο να αποπειραθεί τη δεύτερη άνοιξή του.

Πηγή: capital

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr