Το πορτρέτο Νταλακογιώργου στο γραφείο Χατζηδάκη

Υποθέτω ότι από την Πέμπτη το πρωί ο Κωστής Χατζηδάκης θα έχει αλλάξει τη διακόσμηση του γραφείου του. Και σε περίοπτη θέση -θέλω να ελπίζω- θα έχει τοποθετήσει το πορτρέτο του συνδικαλιστή Αντώνη Νταλακογιώργου, στον οποίο χρωστάει χάριτες…

Η εικόνα μιλούσε από μόνη της. Στη μία άκρη του λιμανιού ήταν οι επιβάτες των πλοίων, με τις αποσκευές τους να περιμένουν στον ήλιο να ανέβουν στο πλοίο, και στην άλλη άκρη, μπροστά στις μπουκαπόρτες, ήταν μια μικρή ομάδα "συνδικαλιστών", που με το έτσι θέλω τους το απαγόρευε.

Οι "συνδικαλιστές" (αν και μάλλον για μαθητές του Γυμνασίου έμοιαζαν οι περισσότεροι), ήταν "οπαδοί"-μέλη της ΠΕΜΕΝ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της Οργάνωσης Μαχητικού Αντιφασισμού και της Ταξικής Πορείας. Νομίζω ότι συμμετείχαν και τα μέλη της οργάνωσης ΝΑΡ-ΝΚΑ, αλλά δεν είμαι και απόλυτα σίγουρος. Πάντως πανό υπήρχε.

Τα αιτήματα ήταν για τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας που απειλούνται, αν και δεν έχει διευκρινιστεί ακόμα πώς και από ποιον, εναντίον του νομοσχεδίου του Χατζηδάκη για τη διευθέτηση του ωραρίου (που και αυτό απειλείται μας ενημέρωναν με την ντουντούκα), να φύγουν τα καζάνια θανάτου από τη Δραπετσώνα, να φύγει η Cosco από το λιμάνι του Πειραιά και να μη γίνει λιμάνι στην Πειραϊκή. Τώρα στην απορία πώς γίνεται λιμενεργάτες και ναυτικοί να μη θέλουν λιμάνι στην Πειραϊκή, μην με ρωτάτε, δεν το γνωρίζω. Ισως γιατί δεν γνωρίζουν κολύμπι.

Υπήρχε όμως και το αίτημα να μην τολμήσουν να πειράξουν τα συνδικάτα, γιατί υποθέτω απειλούνται και αυτά.

Αδιευκρίνιστο παραμένει το πώς θα μπορούσαν οι ταλαιπωρημένοι υποψήφιοι ταξιδιώτες να βοηθήσουν τους συντρόφους της ΝΑΡ-ΝΚΑ να διώξουν τα καζάνια του θανάτου από τη Δραπετσώνα. Και γιατί άραγε να επιμένουν τόσο πολύ στα καζάνια (και μάλιστα του θανάτου) οι εκδρομείς της Πάρου;

Αντίθετα, στο μείζον θέμα για τα συνδικάτα, η απάντηση είναι προφανής. Αν κάποιος απειλεί τα συνδικάτα, είναι οι ίδιοι οι συνδικαλιστές.

Διότι η εικόνα μιλούσε από μόνη της. Από τη μία μια μικρή, πολύ μικρή ομάδα επαγγελματιών των κοινωνικών αγώνων, με τις ντουντούκες και τα πανό, τις σημαίες, τα συνθήματα και τα λοιπά παραφερνάλια της δεκαετίας του '70 -με κορυφαίο του χορού τον μόνιμο Νταλακογιώργο- και από την άλλη μια μεγάλη ομάδα εκδρομέων και εργαζομένων, που ήθελαν να ασκήσουν το αναφαίρετο δικαίωμά τους στην ελεύθερη μετακίνηση.

Η εικόνα είναι όσο παλιά είναι και η μεταπολίτευση. Από τότε επικρατεί η λογική ότι "οι άλλοι” πρέπει να υποφέρουν για να μας υποστηρίξουν, πρέπει να εξαναγκαστούν να ενδώσουν στα αιτήματά μας για να λήξει η ταλαιπωρία τους. Οι "άλλοι” μετράνε μόνο ως σύμμαχοι στην υποστήριξη των εγωιστικών μας συμφερόντων και όχι σαν οντότητες άξιες σεβασμού στην απόλαυση των δικαιωμάτων τους. Από τότε επικρατεί η αντίληψη ότι τα κοινωνικά δικαιώματα είναι κάτι σαν υπερδικαιώματα, υπεράνω όλων των άλλων. Και η άσκηση αυτών των δικαιωμάτων, σαν η ουσία της Δημοκρατίας. Από τότε επικράτησε η αντίληψη ότι όλες οι διεκδικήσεις, ανεξαρτήτως του τρόπου εκδήλωσης, είναι δίκαιες και δημοκρατικές. Από την πτώση της δικτατορίας και μετά -και ειδικά από τη δεκαετία του '80 και μετά- δεν υπήρχε αίτημα που να θεωρείται άδικο, ούτε τρόπος διεκδίκησης που να θεωρείται αντιδημοκρατικός. (βλ. Σταύρος Τσακυράκης, Κρίση και Δημοκρατία).

Αυτή τη φορά, πάντως, η πλειοψηφία των ταλαιπωρούμενων από τους συνδικαλιστές δεν έμεινε σιωπηλή. Υπήρξαν πολλοί που αντέδρασαν και αποδοκίμασαν τους αγωνιστές. Διαμαρτυρήθηκαν και ορισμένοι μάλιστα κινήθηκαν και απειλητικά εναντίον τους.

Μέχρι πρόσφατα αυτό ονομαζόταν, υποτιμητικά, "κοινωνικός αυτοματισμός".

Κακώς. Προφανώς και διεκδικούμε τα δικαιώματά μας, όταν παραβιάζονται. Όταν οργανωμένες μειοψηφίες υπονομεύουν και αμφισβητούν τα δικαιώματα των υπολοίπων, είναι απαραίτητο να υπάρχει αντίδραση. Όχι φυσικά βίαιη -σε αντίθεση με την πρακτική των αγωνιστών-, αλλά σίγουρα αντίδραση.

Η αντίδραση των ταξιδιωτών στον Πειραιά έδειξε ότι πλέον η ανοχή σε τέτοιου είδους παραβατικές συμπεριφορές -γιατί η απεργία είχε κριθεί παράνομη και καταχρηστική, αλλά ο Νταλακογιώργος και οι σύντροφοί του έγραψαν την απόφαση του δικαστηρίου στα παλιά τους τα παπούτσια- έχει εξαντληθεί. Και μπροστά στην οργή των επιβατών, οι συνδικαλιστές έκαναν πίσω. Μετά από λίγο τα μάζεψαν και έφυγαν.

Στο νομοσχέδιο Χατζηδάκη που έρχεται προς ψήφιση, προβλέπεται η κατάργηση του "συνδικαλιστικού κόλπου", όταν μια απεργία κηρύσσεται παράνομη από το δικαστήριο, να επαναπροκηρύσσεται με τις ευλογίες του δευτεροβάθμιου σωματείου, και να παρακάμπτεται το δικαστήριο. Προβλέπεται επίσης για τους οργανισμούς κοινής ωφέλειας, να υπάρχει φυσικά προσωπικό ασφαλείας.

Γι' αυτό λέω ότι οφείλει ο Κωστής Χατζηδάκης να τοποθετήσει σε περίοπτη θέση στο γραφείο του το πορτρέτο του Αντώνη Νταλακογιώργου. Κανείς δεν θα μπορούσε καλύτερα να υπερασπιστεί τις διατάξεις του νομοσχεδίου.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr