Το πρόβλημα ΟΝΝΕΔ

Kαταρχάς να ξεκινήσουμε με ορισμένες παραδοχές. Όλες οι κομματικές νεολαίες υπάρχουν για δύο βασικούς λόγους: πρώτον, για να συνδράμουν το κόμμα στην προσέλκυση ψηφοφόρων νεαρής ηλικίας, έχοντας –υποτίθεται- τη δυνατότητα να επικοινωνούν αμεσότερα με τη νέα γενιά και να κατανοούν καλύτερα τις ανάγκες της. Και δεύτερον, για να λειτουργούν ως υποδοχείς και συγχρόνως φυτώρια νεών στελεχών· να επιμορφώνουν και να αναδεικνύουν δηλαδή άτομα που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν απίθανο να ενταχθούν στους κόλπους ενός κόμματος και να ανέβουν τα σκαλιά της ιεραρχίας.

Υπό αυτό το πρίσμα λοιπόν, η ΟΝΝΕΔ έχει αδιαμφισβήτητα αποτύχει σε ό,τι αφορά τον πρώτο της στόχο. Γιατί παρόλο που είναι εδώ και δεκαετίες η μαζικότερη, ισχυρότερη και καλύτερα χρηματοδοτούμενη νεολαία, η ΝΔ πάντοτε παρουσίαζε υστέρηση στην απήχησή της στις νέες γενιές. Κι αν η αποτυχία αυτή θα μπορούσε εν μέρει να δικαιολογηθεί όσο αντίπαλον δέος ήταν το ΠΑΣΟΚ με την επίσης μαζική και καλά οργανωμένη νεολαία του, δεν συμβαίνει το ίδιο και με τις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ κυριολεκτικά σάρωσε στους νέους παρά την καταφανή οργανωτική και στελεχιακή ανεπάρκεια της νεολαίας του. Εξάλλου, κακά τα ψέματα: τα «εκλογικά κουκιά» που φέρνει η ΟΝΝΕΔ στη ΝΔ φαντάζουν σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στον κόσμο που απωθεί λόγω των αποκρουστικών πρακτικών της που συνιστούν έμπρακτη δυσφήμηση για τον εν λόγω πολιτικό χώρο.

Σε σχέση, όμως, με το δεύτερο στόχο της η εικόνα δεν είναι τόσο καθαρή. Διότι η αλήθεια είναι ότι πολλοί νέοι άνθρωποι δίχως «υψηλές γνωριμίες» από το σπίτι τους κατάφεραν με όχημα κάποια πολιτική νεολαία –εν προκειμένω την ΟΝΝΕΔ- να ανελιχθούν στην κομματική πυραμίδα. Δεν μπορούμε λοιπόν να παραβλέψουμε ότι οι κομματικές νεολαίες διασφαλίζουν ένα minimum ισότητας ευκαιριών αναφορικά με τη συμμετοχή στα κοινά, αποτελώντας παράλληλα έναν εν δυνάμει παράγοντα πολιτικοποίησης της νέας γενιάς. Ως εκ τούτου, ο ρόλος τους είναι κρίσιμος για την ίδια την ουσία της Δημοκρατίας. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι υπάρχουν σε όλα σχεδόν τα κόμματα παγκοσμίως. Το πρόβλημα; Ότι στη χώρα μας η σήψη του πολιτικού συστήματος είχε προχωρήσει τόσο, ώστε συχνά οι κομματικές νεολαίες να αναδεικνύουν όχι τα ικανότερα και αξιότερα στελέχη τους αλλά τα πιο βουτηγμένα στην παθογένεια της κομματικής καμαρίλας. Κοινώς, τους κουτοπόνηρους, αστοιχείωτους παραγοντίσκους που όλοι έχουμε κατά νου.

Επομένως, κάθε προσπάθεια αναμόρφωσης των κομματικών νεολαιών είναι καταρχήν αξιέπαινη. Και όσο πιο ριζική η αναμόρφωση τόσο καλύτερα. Και για το κόμμα και για τη νεολαία και για την κοινωνία. Άρα η διάλυση της ΟΝΝΕΔ με σκοπό την επανίδρυσή της είναι μια χαρά απόφαση; Όχι ακριβώς. Και εξηγούμαι: τόσο η εμπειρία από τη διάλυση της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ το 2005 όσο και η κοινή λογική υπαγορεύουν τα εξής: ότι η διάλυση χωρίς την ύπαρξη συντεταγμένου σχεδίου για διάδοχο σχήμα διαβρώνει τη συνοχή ανάμεσα στα μέλη και τα στελέχη του φορέα, δημιουργεί αίσθηση εκκρεμότητας και μιζέριας και αποκλείει –με ισοπεδωτικό τρόπο- από τις κομματικές διεργασίες ακόμη και τα αξιόλογα στελέχη.

Μακάρι να πέφτω έξω αλλά η διάλυση της ΟΝΝΕΔ, ελλείψει σαφούς και συγκροτημένου πλάνου για την ταχεία επανασύστασή της, είναι απλώς ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα που επιδιώκει να επισκιάσει το φιάσκο και ταυτόχρονα ένα ιδιότυπο penalty για τους υπαιτίους του (οι οποίοι τυγχάνει να ανήκουν και στο αντίπαλο εσωκομματικό στρατόπεδο). Δίχως να θέλω να καταρρακώσω τον ενθουσιασμό όσων ήλπισαν σε ένα πραγματικά νέο ξεκίνημα, θα στοιχημάτιζα ότι το θέμα εντός ολίγου θα ξεχαστεί και η ΟΝΝΕΔ έπειτα από κάποιους μήνες θα επανιδρυθεί, ούσα ασθενέστερη οργανωτικά και εξ ίσου προβληματική λειτουργικά. Το μόνο που ίσως αλλάξει είναι οι εσωτερικοί συσχετισμοί της. Εκτός κι αν έχει προϋπάρξει επεξεργασία προτάσεων οι οποίες μένει να δημοσιοποιηθούν. Ο αιφνιδιαστικός χαρακτήρας της κίνησης, ωστόσο, προμηνύει μάλλον το αντίθετο.

Εν ολίγοις, η ανασυγκρότηση της ΟΝΝΕΔ όπως και όλων –ανεξαιρέτως- των κομματικών νεολαιών είναι επιβεβλημένη. Η πρόσκαιρη διάλυση, ως μέρος ενός ολοκληρωμένου οδικού χάρτη ανασυγκρότησης μπορεί σε ακραίες περιπτώσεις να θεωρηθεί ενδεδειγμένη. Το «διαλύουμε και βλέπουμε» όμως δεν οδηγεί πουθενά...

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr