Το τελευταίο θύμα

"Όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια!" είχε δηλώσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1975, αφού το υπουργικό συμβούλιο της νεαρότατης Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας αποφάσισε τη μη εκτέλεση της θανατικής ποινής που είχε επιβληθεί στους πρωταίτιους της 21ης Απριλίου.

Ο πανδαμάτωρ χρόνος διέψευσε εν πολλοίς τη φράση του. Οι περισσότεροι από τους πραξικοπηματίες αποφυλακίστηκαν μετά από δεκαπέντε ή είκοσι χρόνια λόγω "ανηκέστου βλάβης" της υγείας τους. Σαφρακιασμένα γεροντάκια ήταν που κουτσοζούσαν μεταξύ λήθης και γραφικότητας. Ο δικτάτωρ Γεώργιος Παπαδόπουλος αρνήθηκε μέχρι τέλους να ζητήσει χάρη ή μεγαλόψυχη μεταχείριση, με την πεποίθηση ότι η πείσμων στάση του θα καταγραφόταν ευνοϊκά από την Ιστορία.

Υπήρχε εντούτοις κάποιος που ό,τι και αν έκανε, ό,τι και αν πάθαινε, δεν θα περνούσε ποτέ τις πύλες του Κορυδαλλού. Ο Δημήτριος Ιωαννίδης.

Πέραν τής συμμετοχής του στο πραξικόπημα το 1967, πέραν της νευραλγικής θέσης που κατείχε στο καθεστώς, ο Ιωαννίδης βαρυνόταν με κάτι ακόμα ειδεχθέστερο. Είχε διατάξει το πραξικόπημα στην Κύπρο στις 15 Ιουλίου του 1974, το οποίο οδήγησε στην εισβολή των Τούρκων. Είχε προκαλέσει την απώλεια εδάφους, το ξερίζωμα ελληνικών πληθυσμών, για πρώτη φορά μετά την Καταστροφή του 1922. Η μεν δικτατορία κατέρρευσε. Η δε Κύπρος παραμένει, επί μισό σχεδόν αιώνα, κατεχόμενη.

Μπορεί ο "φάκελος της Κύπρου" να μην άνοιξε και οι ενεχόμενοι στο έγκλημα να μην κάθισαν ποτέ στο εδώλιο, ο Ιωαννίδης ωστόσο είχε καταταγεί ανέκκλητα στη συνείδηση του Έθνους ως προδότης. Τα δικά του ισόβια ισοδυναμούσαν πράγματι με ηθικό θάνατο. Ό,τι απέμενε από εκείνον, το σαρκίο του, μαραινόταν στην τσιμεντένια αυλή του Κορυδαλλού, όπου τού είχαν χτίσει ένα παράπηγμα για να τον κρατούν σε απόσταση από τους υπόλοιπους χουντικούς.

Αντίστοιχο ίχνος με τον Δημήτριο Ιωαννίδη έχει αφήσει στις γενιές μας ο Δημήτρης Κουφοντίνας. Με ένα χαρμάνι δολοφονικής ψυχρότητας και ψευδοεπαναστατικού παραληρήματος, ο Κουφοντίνας έσπερνε επί δεκαετίες τον τρόμο. Έχοντας αυτοαναγορευθεί σε τιμητή των πάντων, "δικάζε", "καταδίκαζε" και συντόνιζε την "επιβολή τής ποινής" από αποσπάσματα "τιμωρών", που η ψυχολογία τους -όχι η παιδαριώδης πολιτική τους σκέψη- δεν έχει ακόμα φωτιστεί αρκετά. (Άποψη μου είναι πως στις προσωπικότητες των "ανταρτών πόλεων" ανιχνεύονται πλείστες από τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας…)

Ανάμεσα στη θεία και στην ανθρώπινη δικαιοσύνη -όπως θα το έθετε ο Παπαδαμάντης- ελλόχευε η "δικαιοσύνη" της 17 Νοέμβρη. Η εντύπωση που εντέχνως καλλιεργούνταν ήταν ότι για να σε βάλει στο στόχαστρο η 17Ν δεν μπορεί, κάπως θα έχεις λερωμένη τη φωλιά σου. Ακόμα και η χρήση της λέξης "εκτέλεση" αντί για "δολοφονία" από μερίδα των ΜΜΕ, λειτουργούσε -έστω και ανεπίγνωστα- σαν άλλοθι των δολοφόνων.

Σε αντίθεση με τον Αλέξανδρο Γιωτόπουλο, ο οποίος υφαίνει εξαρχής ένα πέπλο αμφιβολίας σχετικά με τη συμμετοχή του στη "17 Νοέμβρη", ο Δημήτρης Κουφοντίνας έχει στο δικαστήριο αλλά και στα βιβλία που κατόπιν έγραψε αποδεχθεί και διατρανώσει τον ηγετικό του ρόλο. Ως και ο τρόπος με τον οποίον παραδόθηκε το καλοκαίρι του 2002 -αφού δίκην Ροβινσώνος κρυβόταν δήθεν στο νησί Αγκίστρι και δίκην χουβαρντά σε παλιό καμπαρέ άφησε εκατό ευρώ φιλοδώρημα στον ταξιτζή που τον πήγε στη ΓΑΔΑ- δείχνει τον φανφαρονισμό του.

Τον ίδιον φανφαρονισμό που ξεδίπλωσε όταν κατά τη διάρκεια μιας άδειας από τη φυλακή, βγήκε στις 2 Ιανουαρίου 2019 βόλτα στο κέντρο της Αθήνας. Επρόκειτο για πρόκληση ιταμή. Για θέαμα μακάβριο. Θα έτριζαν εκείνο το απόγευμα τα κόκαλα τού Παύλου Μπακογιάννη, του Αλέξανδρου Αθανασιάδη, του Νίκου Μομφεράτου αλλά και όσων με περίσσεια κυνισμού καταγράφονταν από τη "17Ν" σαν "παράπλευρες απώλειες". Των αστυφυλάκων, των οδηγών, του τραγικού Θάνου Αξαρλιάν...

Έχει ο καιρός γυρίσματα. Την επιεική στάση του κυβερνώντος ΣΥΡΙζΑ διαδέχθηκε η άτεγκτη της Νέας Δημοκρατίας. Το αποτέλεσμα των εκλογών τής 8ης Ιουλίου 2019 σήμαινε πως ο Κουφοντίνας δεν θα ξεμύτιζε ξανά στο ορατό μέλλον από τη φυλακή.

"Συνιστά αυτό δικαιοσύνη;" ίσως ρωτήσουν ορισμένοι. "Εξαρτάται η μεταχείριση των κρατουμένων από ποιό κόμμα βρίσκεται στην εξουσία;" Προφανώς! Οι σχετικοί νόμοι, εγκύκλιοι, υπουργικές αποφάσεις προφανώς αλλάζουν. Δεν έχουν χαραχτεί πάνω σε μάρμαρο. Μαρμάρινες είναι μόνον οι πλάκες στους τάφους εκείνων που ο Κουφοντίνας σκότωσε. Ας το σκεφτόταν όταν κράδαινε το "ηρωϊκό" του σαρανταπεντάρι.

Το ζήτημα όμως έγκειται αλλού. Έστω ότι στη σημερινή μεταχείριση τού Δημήτρη Κουφοντίνα διαπιστώνονται παρατυπίες, και παρανομίες ακόμα. Έστω ότι η απεργία πείνας που έχει ξεκινήσει διαθέτει ένα αντικειμενικό έρεισμα. Τι ωθεί στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης να το ανάγουν σε μείζον πολιτικό θέμα; Και την ηγεσία της να θολώνει, στη συνέχεια, τα νερά με "ήξεις αφίξεις" διευκρινίσεις; Δίχως να διαγράψει, να επιπλήξει τουλάχιστον δημόσια, εκείνους που δεν χάνουν ευκαιρία να του συμπαρασταθούν; Να δημιουργεί έτσι την αίσθηση στους πιο καχύποπτους των Ελλήνων ότι με τον εν λόγω δολοφόνο συνδέεται με υπόγεια σχέση στοργής;

"Το δίκαιο… το ηθικό… ο ανθρωπισμός που εξ’ορισμού χαρακτηρίζει μια δημοκρατία…" θα επιμείνουν ορισμένοι.

Η πραγματικότητα, η πραγματικότητα ιδίως του σωφρονιστικού μας συστήματος βρίθει από κακώς κείμενα. Εάν ειλικρινά κοπτόταν ο Σύριζα για τις συνθήκες κράτησης, ας αναδείκνυε, ας καυτηρίαζε τα μύρια όσα φρικτά συμβαίνουν στις φυλακές της χώρας. Τη διακίνηση ναρκωτικών, τις συμμορίες που μοιράζουν το παιχνίδι, σε αγαστή -όχι σπανίως- σχέση με τους δεσμοφύλακες. Ας προσπαθούσε κυρίως να τα θεραπεύσει όσο κυβερνούσε. Εδώ συμβαίνουν τέρατα και σημεία, ο Κουφοντίνας τούς μάρανε;

Το μελαγχολικότερο είναι ότι τα ψηφίσματα για τα "δικαιώματα του Κουφοντίνα" υπογράφουν και πρόσωπα ιδιαιτέρως αξιόλογα. Η Μάρω Δούκα, με το σπουδαίο συγγραφικό της έργο, αποτελεί εθνικό κεφάλαιο. Καμία σχέση δεν έχει -δεν μπορεί να έχει- με τέτοια παιχνίδια.

Ενάμισι και πλέον χρόνο μετά την τριπλή ήττα του, με τα ποσοστά του μόλις να υπερβαίνουν στις δημοσκοπήσεις το 20%, ο Σύριζα επιμένει να θυμίζει δικέφαλο αετό. Το ένα του κεφάλι κοιτάζει προς τη σοσιαλδημοκρατία. Το άλλο προς τη λούμπεν αριστερά. Το σώμα του -φευ!- είναι ξεπουπουλιασμένο. Σε μία συγκυρία δε όπου η χώρα, και η κυβέρνηση ακόμα, έχει επείγουσα ανάγκη από συγκροτημένο, σύγχρονο αντιπολιτευτικό λόγο.

Πολιτικάντικες ακροβασίες θα μού πείτε, οι οποίες θα κριθούν στην κάλπη ή θα έχουν ξεχαστεί έως τότε. Ένας τραβάει το μεγάλο ζόρι. Ο γιός του Δημήτρη Κουφοντίνα, ο Έκτορας. Που η ψυχή του έχει δηλητηριαστεί και δηλητηριάζεται διαρκώς. Που η αγάπη για τον πατέρα έχει ανίατα μάλλον θολώσει τη συνείδησή του. Όπως -κακά τα ψέμματα- θα συνέβαινε στους περισσότερους. Ένα παιδί που δεν μπορεί να βρει, να πλάσει τον εαυτό του είναι το τελευταίο θύμα της "17 Νοέμβρη".

Μία αντίστοιχη περίπτωση γνωρίζω. Την Ουρανία Μιχαλολιάκου.

* Ο κ. Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας

Πηγή: capital.gr

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr