Το τέλος των αγκυλώσεων

"Με την προσήκουσα ευλάβεια, ταπεινότητα και κατάνυξη και όχι με τιμές αρχηγού κράτους θα έρθει το Άγιο Φως στην Ελλάδα." Έτσι, με μια λακωνική ανακοίνωση, τερματίστηκε μια εικοσαετής συνήθεια η οποία προξενούσε θυμηδία στους ανεκκλησίαστους και προσέβαλλε τους πιστούς χριστιανούς προσδίδοντας στο θαύμα της Ανάστασης πανηγυριώτικες, βλαχοδημαρχικές διαστάσεις.

Επρόκειτο για απόφαση ιδεολογικά φορτισμένη; Ουδόλως. Για ποιο λόγο δεν την έλαβε η προηγούμενη -προοδευτικότερη, ριζοσπαστικότερη στα λόγια- κυβέρνηση; Εάν ίσως το σκέφτηκε και δίστασε, τον μόνον που μπορώ να ενοχοποιήσω είναι τον κύριο Πάνο Καμμένο (αυτό το φρούτο μιάς εποχής η οποία ήδη φαντάζει πολύ παλιά) που όπως τελούσε αρχιερατικά μνημόσυνα για τους Σαλαμινομάχους, έτσι θα ηδονιζόταν να παρατάσσει αγήματα στο αεροδρόμιο για την υποδοχή της πτήσης από τα Ιεροσόλυμα. Εν πάση περιπτώσει οι φανφάρες επιτέλους καταργήθηκαν προς ικανοποίηση της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων. Συνέβη το αυτονόητο.

Αυτονόητες, εάν το σκεφθείτε, είναι οι κυβερνητικές εκείνες αποφάσεις που προκαλούν την ευαρέσκεια των πολιτών και δίνουν στη Νέα Δημοκρατία ένα τόσο ισχυρό δημοσκοπικό προβάδισμα.

Η ταχύρρυθμη ψηφιοποίηση τού κράτους. Η εντατικοποίηση των εμβολιασμών, που ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έσπευσε να απαξιώσει μιλώντας για "ξεστοκάρισμα" - οι νεότερες ηλικίες ευτυχώς τον αγνόησαν και προσήλθαν αθρόα στα εμβολιαστικά κέντρα. Ακόμα και οι ελαφρύνσεις στη φορολόγηση της μεσαίας τάξης.

Όπως το είπε ο πρόεδρος Μπάιντεν στην πρόσφατη βαρυσήμαντη ομιλία του στο Κογκρέσσο. Η μεσαία τάξη αποτελεί τη ραχοκοκκαλιά κάθε δυτικού τύπου δημοκρατίας. Εάν οδηγηθεί στον μαρασμό και εν συνεχεία στην εξαθλίωση, η κοινωνία θα σπάσει στα δύο. Το παραδέχονται, εκ των υστέρων, και ηγετικά στελέχη και πρώην υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ. "Χάσαμε επειδή αδικήσαμε τη μεσαία τάξη...". Γιατί πολιτεύθηκε έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ; Από εσφαλμένη ανάγνωση της ελληνικής κοινωνίας και νοοτροπίας; Από κουτοπονηριά ή συμπλεγματισμό; Κυρίως, πιστεύω, από ιδεολογική αγκύλωση. Επειδή τού το επέβαλλε η μαρξιστοειδής του ταυτότητα.

Ο κορονοϊός σήμανε το πέρας -οριστικό ελπίζω- των ιδεολογικών αγκυλώσεων.

Όμνυες στη δραστικότερη δυνατή συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, περιέφερες τον οικονομικό σου φιλελευθερισμό σαν ιερό δισκοπότηρο; Η πανδημία σε δίδαξε -ελπίζω- ότι τις έκρυθμες καταστάσεις μονάχα ο κρατικός μηχανισμός μπορεί να τις αντιμετωπίσει και να προφυλάξει τους πολίτες. Ήσουν κέρβερος των ταμείων, φανατικός της νομισματικής σταθερότητας, "τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι"; Η πανδημία σε ανάγκασε να ανοίξεις διάπλατα το πουγκί για να αντιμετωπίσεις το πολύμηνο πάγωμα της αγοράς. Αντιλήφθηκες, εφόσον είχες ψήγμα λογικής και ευαισθησίας, πως το ζητούμενο δεν είναι να ευημερούν οι αριθμοί. Αλλά να μη χειμάζονται οι άνθρωποι.

Στον μεταπανδημικό κόσμο που καθώς φαίνεται ανατέλλει χάρη στα εμβόλια (όσο και αν μας πληγώνει και μάς προβληματίζει ο ζόφος τής Ινδίας) πυξίδα μας θα είναι η πράξη έναντι τής θεωρίας. Το βέλτιστο εφικτό. Το αυτονόητα επωφελές.

Οι δογματισμοί θα μοιάζουν με παρωπίδες. Η ακαμψία με γεροντική μαλάκυνση.

Κατηγορίες του τύπου "εφόσον εξελέγης με κεντροδεξιά ατζέντα πώς στρίβεις προς τα αριστερά;" -ή το αντίστροφο- θα ηχούν έωλες. Έως κωμικές. Όποιος κρατάει το πηδάλιο, αλλά και όλοι εμείς που συγκυβερνάμε ως ενεργοί πολίτες, θα αναπροσαρμόζουμε τις πεποιθήσεις μας δοκιμάζοντάς τες στη λυδία λίθο της πραγματικότητας.

Όπως, εδώ που τα λέμε, έκαναν όλοι οι σημαντικοί ηγέτες ανέκαθεν. Από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, που όταν οι καιροί το επέτασσαν δήλωσε ο πιο εγκάρδιος φίλος τού Κεμάλ Ατατούρκ. Μέχρι και τον Λένιν, που αφού διαπίστωσε τα ολέθρια αποτελέσματα του "Πολεμικού Κομμουνισμού", εισηγήθηκε τη "Νέα Οικονομική Πολιτική", με αθρόες ιδιωτικοποιήσεις, η οποία αναθέρμανε την παραγωγική δραστηριότητα στη Σοβιετική Ένωση πριν να την καταργήσει ο Στάλιν.

Τελειώνει συνεπώς η πολιτική όπως την ξέραμε; Λήγει ο πόλεμος των ιδεών; Βεβαίως και όχι. Οι άνθρωποι πάντα θα στοχάζονται και θα αναστοχάζονται, θα οραματίζονται, θα καλπάζει ο νους τους, θα φτερουγίζει η καρδιά τους. Θα το έχουν ωστόσο χωνέψει πως η ζωή -που κάθε μέρα εξελίσσεται και κάθε στιγμή μάς εκπλήσσει- αποτελεί τον ύστατο κριτή. Κι όποιος την υποτιμά ή την περιφρονεί, τρώει τα μούτρα του.

Με δυό κριτήρια θα αναδεικνύουμε εφεξής τις κυβερνήσεις μας.

Να είναι αφενός ευέλικτες και ικανές στην πράξη. Να μπορούν να εφαρμόσουν ό,τι επαγγέλονται, να διαθέτουν σθένος και τεχνογνωσία ώστε να μην πελαγώνουν.

Να μην υπηρετούν αφετέρου κρυφές ατζέντες και συμφέροντα ισχυρών μειοψηφιών. Να μην αγκαλιάζουν κάστες και συντεχνίες προς βλάβη τού συνολικού συμφέροντος. Να αντιλαμβάνονται πως το καλώς έχειν ενός εκάστου προϋποθέτει σε βάθος χρόνου τη γενική ευημερία. Σκληρές εμμονικές συγκρούσεις και μανιχαϊσμοί αποτελούν βαρίδια. Η πρόοδος επέρχεται με γόνιμους συμβιβασμούς.

Όλα τα άλλα βρίσκονται.

Χρόνια Πολλά!

* Ο κ. Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας

Πηγή: capital.gr

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr