Υπάρχουν και τα "ανώνυμα" θύματα

Δεν είναι μόνη η θορυβώδης υπόθεση Λιγνάδη ή οι καταγγελίες σεξουαλικής κακοποίησης που βαραίνουν άλλους διάσημους ηθοποιούς.

Κάτι δείχνει να αλλάζει στην ελληνική κοινωνία μετά τη γενναία κίνηση της Σοφίας Μπεκατώρου να βγει μπροστά και να αποτελέσει το φυτίλι για την έκρηξη ενός ελληνικού κινήματος #MeToo. Για να μπει ένα φρένο στην ασυδοσία της εκμετάλλευσης ανθρώπων από τους ανεκδιήγητους που χρησιμοποιούν την όποια θέση ισχύος για να ικανοποιούν τις –συχνά αρρωστημένες- ορέξεις τους.

Υπάρχει όμως και ένας κίνδυνος, με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα τις τελευταίες ημέρες: Να ευτελιστεί η συζήτηση για την ουσία και να εξελιχθεί ένα μείζον κοινωνικό ζήτημα σε πολιτική, ιδεολογική ή οποιαδήποτε άλλη αντιπαράθεση με άλλους στόχους και πιθανή κατάληξη μια τρύπα στο νερό.

Η σεξουαλική κακοποίηση σίγουρα δεν είναι το κατάλληλο εργαλείο για να αλλάξει την ατζέντα η κυβέρνηση μετά την αποτυχία στην κακοκαιρία της "Μήδειας" ή τα κουραστικά και αιωνίως ανανεούμενα περιοριστικά μέτρα του lockdown που δεν αποδίδουν όσο θα έπρεπε.

Η καταγγελία της "βαξεβανολογίας" τύπου Τράγκα επίσης δεν μπορεί να κρύβει τις σαφείς πολιτικές ευθύνες για μια λανθασμένη επιλογή της υπουργού Πολιτισμού και έναν επίσης άστοχο χειρισμό της όλης υπόθεσης από την αρχή μέχρι το τέλος.

Από την άλλη πλευρά, η σεξουαλική κακοποίηση γυναικών δεν μπορεί να είναι εργαλείο για να πλήξει κάποιος την κυβέρνηση. Πόσο μάλλον όταν οι νεοαυριανιστές του ΣΥΡΙΖΑ μιλούν για #NΔ_παιδεραστές, συναγωνιζόμενοι σε ύφος το "Μακελειό" του Στέφανου Χίου και οι "ιδεολόγοι" της Κουμουνδούρου ανησυχούν πιο πολύ για την υγεία του Κουφοντίνα παρά των κακοποιημένων γυναικών.

Η σεξουαλική κακοποίηση δεν αφορά πολιτικές και κόμματα. Δεν βιάζουν μόνο οι "δεξιοί", δεν ασελγούν μόνο οι "νεοφιλελεύθεροι". Δεν χρειάζεται να θυμηθούμε τον πρέσβη της Βενεζουέλας, χρειάζεται απλά να κοιτάξουμε γύρω μας χωρίς παρωπίδες.

Ούτε η παιδεραστία αφορά ένα κύκλωμα της "ελίτ", όπως είπε ο Νίκος Φίλης σε μια τοποθέτηση που ξεχείλιζε ιδεοληψία. Και οι εργάτες βιάζουν και χτυπούν τις γυναίκες. Δεν εξηγούνται όλα τα πράγματα σε αυτή τη ζωή με κατάρες στο "σάπιο σύστημα" και στον καπιταλισμό. Εκτός αν στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού δεν είχαμε τέτοια περιστατικά…

Η σεξουαλική κακοποίηση δεν αφορά μόνο κάποιους επώνυμους δράστες ή το λαμπερό χώρο της show biz, της τέχνης, των ΜΜΕ, κλπ.

Αφορά κυρίως τα χιλιάδες ανώνυμα θύματα σε εργασιακούς χώρους και σπίτια με τραγικές ιστορίες ανθρώπινης δυστυχίας που δεν θα δουν ποτέ το φως της δημοσιότητας. Δεν θα καταγγελθούν ποτέ δημόσια, κανείς δεν θα βγάλει ανακοίνωση, κανείς δεν θα καταθέσει ερώτηση στη Βουλή.

Είναι οι γυναίκες σε ένα γραφείο ή κατάστημα που πρέπει να ανεχθούν από τον σεξισμό του εργοδότη μέχρι την κακοποίηση και το βιασμό ενός "αρσενικού παλαιάς κοπής". Είναι οι γυναίκες που υφίστανται την ίδια ταπεινωτική συμπεριφορά από τον σύντροφό τους και φοβούνται να μιλήσουν. Είναι τα παιδιά που πέφτουν θύματα αρρωστημένων συγγενών τους και μεγαλώνουν με ένα ανοιχτό τραύμα βαθιά μέσα τους.

Για όλα αυτά λοιπόν έχουμε υποχρέωση να κάνουμε κάτι. Να μη μείνουμε στη λογική της κλειδαρότρυπας των "αποκαλύψεων" και στους επώνυμους σάτυρους.

Αν μείνει κάτι θετικό απ’ όλο αυτό, θα είναι ότι θα πρέπει να το σκεφτεί πολύ καλά την επόμενη φορά που κάποιος θα θελήσει να απλώσει χέρι σε γυναίκα και παιδί. Είτε στο θέατρο, είτε –κυρίως- στη δουλειά και στο σπίτι.

Τότε θα έχουμε πετύχει κάτι ουσιαστικό. Σίγουρα ουσιαστικότερο από ανούσιες κορονομαχίες πολιτικών αρχηγών στη Βουλή.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr