Vetting

"Είναι παντρεμένος; Έχει οικογένεια;" "Είναι γκέι." "Γούστο του. Έχει μόνιμο σύντροφο;" "Διάγει -πώς να σάς το πω;- "άστατα”…" "Άστατα ή έκνομα; Για να το ψάξουμε κάπως καλύτερα…".

Ο παραπάνω διάλογος δεν θα έπρεπε να εκτυλίσσεται εκ των υστέρων, στην τηλεόραση, μεταξύ "ντετέκτιβ"-δημοσιογράφων, πρόθυμων (φερέγγυων ή αφερέγγυων) μαρτύρων και στρατευμένων κονδυλοφόρων που αποσκοπούν πρώτα και πάνω από όλα στο κομματικό τους όφελος.

Ο παραπάνω διάλογος θα όφειλε να συμβαίνει όποτε μια κυβέρνηση ή μια αρχή προκρίνει έναν πολίτη για να τον τοποθετήσει σε μια δημόσια θέση. Να συμβαίνει όχι σε πηγαδάκια φίλων και γνωστών, που πιεστικά καλούνται σήμερα είτε να στηρίξουν είτε να αποκηρύξουν μετά βδελυγμίας. Όχι στην "πιάτσα". Άλλα εν κρυπτώ και παραβύστω. Πίσω από τις κλειστές πόρτες των αρμόδιων κρατικών υπηρεσιών.

Αγγλιστί ονομάζεται "vetting”. Είναι μια απολύτως κατοχυρωμένη, συνήθης διαδικασία που προστατεύει από όσα ζούμε τα τελευταία εικοσιτετράωρα.

Ο διεκδικητής του περίοπτου αξιώματος περνιέται από την πιο λεπτή κρησάρα. Γίνεται φύλλο και φτερό. Εάν διαπιστωθεί ότι ενέχεται σε ποινικώς κολάσιμες πράξεις, ειδοποιούνται οι δικαστικές αρχές, επεμβαίνει η αστυνομία. Ακόμα όμως και σε περίπτωση που η συμπεριφορά του δεν παραβαίνει τον νόμο, πιθανόν η υποψηφιότητά του να απορριφθεί μετ’επαίνων.

Κάποιος που τζογάρει συστηματικά όχι σε μυστικές λέσχες αλλά δημοσίως, σε καζίνο. Κάποιος με βαρύ εθισμό σε ουσίες, μη εξαιρουμένου του αλκοόλ. Κάποιος που θύει καθ’έξιν στον ελεύθερο έρωτα, παραβιάζοντας την υποχρέωση συζυγικής πίστης. Ένας άνθρωπος "των παθών", όπως έλεγαν παλιά. Αντενδείκνυται από το να καταλάβει δημόσιο αξίωμα. Όσο ικανός και ταλαντούχος και αν είναι.

Γιατί;

Πρώτον διότι το χούι του μπορεί να τού θολώσει τη σκέψη. Να τον αποσυγκεντρώσει από τα καθήκοντά του.

Γνωστή στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ η περίπτωση ενός εξαιρετικού επιστήμονα -και πολύ ωραίου τύπου- που είχε αναλάβει προ ετών το τιμόνι μιάς πολύπαθης δημόσιας επιχείρησης. Μέχρι τις τρεις το μεσημέρι, απέδιδε εντυπωσιακά, κατέβαζε ιδέες, έλυνε προβλήματα. Στις τρεις και πέντε, σέρβιρε στον εαυτό του το πρώτο ουίσκυ. Αυτοστιγμεί σχεδόν, μεταμορφωνόταν σε έναν χαοτικό καβγατζή, ο οποίος δυναμίτιζε ό,τι είχε επιτύχει. Εάν συμπεριφερόταν έτσι στον ιδιωτικό τομέα, ο εργοδότης του θα τον απέλυε πριν να τελειώσει η εβδομάδα. Έλα που το δημόσιο είναι αργό στις αντιδράσεις του, πλημμελές στον έλεγχο του! Μαζεύει τα σπασμένα όταν το κακό έχει ήδη συμβεί. Τα μαζεύει και τα πληρώνει.

Δεύτερον επειδή ένας "άνθρωπος των παθών" αποτελεί a priori αδύναμο κρίκο. Εκτίθεται, δημιουργεί χρέη χρηματικά και δουλείες ηθικές. Υπόκειται συνεπώς σε εκβιασμούς. Κινδυνεύει να αποκτήσει δεύτερο, αφανές αφεντικό. Εκείνον που θα τον κρατάει στο χέρι και θα τον κατευθύνει απ’το σκοτάδι. Και δεν μιλάω καν για πρόσωπα με βίτσια τα οποία οδηγούν σε εγκλήματα…

Εάν εφαρμοζόταν το "vetting” στην Ελλάδα, θα γλυτώναμε από κουκουλώματα και ξεκουκουλώματα, φρικιαστικά αποκαλυπτήρια και ντροπιαστικές συγκαλύψεις.

Ακόμα και οι επίδοξοι δημόσιοι λειτουργοί θα έπρεπε να το επιζητούν για τον εαυτό τους. Προσωπικά, στην εντελώς φανταστική περίπτωση που θα διεκδικούσα κάποια θέση, θα επιζητούσα να με ψάξουν εξονυχιστικά. Ώστε από την πρώτη μέρα να νοιώθω καθαρός και ελαφρύς.

Κι όμως το "vetting” έχει εφαρμοστεί, κατά καιρούς, και στην ωραία μας πατρίδα. Σε κάποια προεκλογική περίοδο, προ δεκαετιών, ο Θεόδωρος Πάγκαλος είχε αναλάβει να ελέγξει τους υποψήφιους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Μπορεί να μην διέθετε αστυνομική συνδρομή. Να μην είχε φακέλους να συμβουλευτεί για το κάθε στέλεχος και ανθυποστέλεχος που φιλοδοξούσε να δει το όνομα του στα ψηφοδέλτια του Κινήματος. Η οξυδέρκεια ωστόσο και η κοινωνική του πείρα είναι παροιμιώδης. Ό,τι εξάλλου και αν τού καταμαρτυρήσει κανείς πολιτικά, ο Θεόδωρος Πάγκαλος κινήθηκε πάντοτε υπεράνω της διαφθοράς. Δεν καταδέχθηκε να σουρθεί σε κανένα βούρκο.

Περιόδευε λοιπόν την Ελλάδα και περνούσε από σύντομες συνεντεύξεις τους επίδοξους υποψηφίους. Μια μέρα τού έφεραν -λέγεται- ένα νέο παιδί, πολύ ενθουσιώδες, εξαιρετικά μαχητικό και με μεγάλη οικονομική επιφάνεια. Τον δέχεται ο Πάγκαλος, τού πιάνει την κουβέντα. Στην τρίτη μόλις απάντηση του νέου παιδιού, γίνεται έξαλλος. "Τι μού τον κουβαλήσατε;" ωρύεται. "Αυτός είναι ακροδεξιός!"

Το ΠΑΣΟΚ, χάρη στον Πάγκαλο, γλύτωσε από τη ντροπή να έχει έναν εθνοκάπηλο συνωμοσιολόγο στις λίστες του, πιθανότατα δε και στην κοινοβουλευτική του ομάδα. Το δε νέο παιδί μια χαρά σταδιοδρόμησε αλλού και αλλιώς, με εντυπωσιακή επιτυχία.

Τύποι σαν τον Θεόδωρο Πάγκαλο, με τα χαρίσματα και με τα αρνητικά τους, συνιστούν προιόντος τού χρόνου είδος εν ανεπαρκεία. Υπό εξαφάνισιν. Είναι απαραίτητο να θεσμοθετηθεί το "vetting”.-

Πηγή: capital

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr