Αποκλειστικό: Μία Ελληνίδα στα Pinewood Studios και στο market του φεστιβάλ των Καννών με όχημα την ταινία της

Με αφορμή την πολυαναμενόμενη ταινία "SPARROW’S CALL" στην οποία πρωταγωνιστεί, ενώ υπογράφει και το σενάριο, συναντήσαμε τη διεθνούς φήμης ηθοποιό και σεναριογράφο Βασιλική Βλάχου (Billie Vee).

Η ταινίας της κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στο 36ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου αποτελώντας την ταινία λήξης του φεστιβάλ και προβάλλεται αυτή την Τρίτη 5 Δεκεμβρίου και ώρα 20:00 στον Κινηματογράφο Έλλη παρουσία του σκηνοθέτη Tim Kent και του παραγωγού Alessio Bergamo, με τους οποίους θα ακολουθήσει QnA.

Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη στο TheTOC:

Από το Θέατρο Τέχνης στο να κάνεις μεγάλου μήκους ταινία στο Λονδίνο. Πως έφτασες μέχρι εδώ;

Καταρχάς αν μου το έλεγε κάποιος όταν ήμουν ακόμα στη σχολή ότι θα συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα το θεωρούσα τρελό. Όσο για το πως έφτασα μέχρι εδώ, θα ήθελα πολύ να πω ότι ήταν οι κατάλληλες συγκυρίες, ή η τύχη ή και το ταλέντο μου. Αλλά δεν αρκούσαν μόνο αυτά. Χρειάστηκε ένα πολύ γερό στομάχι, ώστε να ξεπερνώ τις δυσκολίες και τα αμέτρητα όχι που άκουγα στην όλη πορεία, χρειάστηκε επίσης επιμονή, πειθαρχία, διαρκής δουλειά, καθώς και μια ακλόνητη πίστη στον εαυτό μου ότι θα τα καταφέρω, no matter what.

Τελείωσα το τμήμα Θεατρικών Σπουδών στο ΕΚΠΑ και το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν. Δούλεψα για δύο χρόνια στην Ελλάδα και την Κύπρο στο θέατρο, την τηλεόραση και το σινεμά και μετά έφυγα για Λονδίνο. Εκεί, έπαιξα στο θέατρο και στον κινηματογράφο, δουλεύοντας, παράλληλα, ως ηθοποιός, σε ευέλικτες παρεμφερείς δουλειές. Σταδιακά άρχισα να γράφω σενάρια και να εμπλέκομαι με την παραγωγή ταινιών. Το αποτέλεσμα είναι η δημιουργία 5 μικρού μήκους ταινιών, ένα web series και μια μεγάλου μήκους ταινία. Ούτε κατά διάνοια μπορούσα να τα φανταστώ όλα αυτά όταν πήγα στο Λονδίνο με σκοπό να μείνω μόνο έναν χρόνο.

Για την ολοκλήρωση της ταινίας, χρειάστηκαν σχεδόν 9 χρόνια. Ποιες ήταν οι προκλήσεις που αντιμετώπισες από τη στιγμή που ξεκίνησες να γράφεις το Sparrow’s Call μέχρι να το δεις στη μεγάλη οθόνη; Τι σε ενέπνευσε να το γράψεις;

Το να κάνεις μια ανεξάρτητη μεγάλου μήκους ταινία είναι ούτως ή άλλως πολύ δύσκολο εγχείρημα, κυρίως όταν η ταινία γυρίζεται σε ξένη χώρα και μάλιστα εν μέσω πανδημίας. Δύο ήταν οι βασικοί μου στόχοι: η ταινία να γίνει με απόλυτα επαγγελματικό τρόπο και να πληρωθούν όλοι. Η μεγαλύτερη πρόκληση στο να γίνει ήταν φυσικά να βρεθούν οι χορηγοί. Οι υποψήφιοι επενδυτές ήθελαν αναγνωρίσιμους ηθοποιούς να παίξουν στην ταινία, οπότε το ότι εγώ είχα βάλει ως ρήτρα να πρωταγωνιστήσω, λειτουργούσε εντελώς αποθαρρυντικά. Μου έγινε μάλιστα μια πολύ γενναιόδωρη πρόταση να πουλήσω το σενάριο και ενώ είχα ανάγκη από λεφτά, δεν το διαπραγματεύτηκα καν.

Η ταινία ήταν προγραμματισμένη να γίνει την άνοιξη του 2020 στην πόλη Cluj της Ρουμανίας, αλλά με το που ξέσπασε ο Covid, ήταν αδύνατο να γυριστεί εκεί λόγω των απρόβλεπτων μέτρων και της δυσκολίας μετακίνησης μεταξύ των χωρών. Μεταφέρθηκε λοιπόν, στο Λονδίνο και τα γυρίσματα ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 2021. Δυστυχώς, χρειάστηκε να σταματήσουν τα γυρίσματα για τρεις ολόκληρες εβδομάδες λόγω κρούσματος Covid στο συνεργείο, με αποτέλεσμα η παραγωγή να υποστεί σοβαρό οικονομικό πλήγμα. Τελικά τα γυρίσματα ολοκληρώθηκαν τον Σεπτέμβριο του 2021. Η ταινία είχε την πρώτη της ιδιωτική προβολή τον Μάρτιο του 2023 στα Pinewood studios όπου και μέρος της γυρίστηκε. Τον Μάιο συμπεριλήφθηκε στο market του φεστιβάλ των Καννών, έχοντας περάσει στα χέρια των sales agents (Media Luna) που έχουν αναλάβει την παγκόσμια εκπροσώπησή της.

Τι με ενέπνευσε; Όταν γράφω η έμπνευση έρχεται από άσχημα πράγματα που έχουν συμβεί στη ζωή μου. Προσπαθώ να τα εξηγήσω λογικά, να τα ξεχάσω και να τα θάψω. Δεν θέλουν όμως ούτε να εξηγηθούν, ούτε να θαφτούν, ούτε να ξεχαστούν. Τότε τα αποδέχομαι, τα μεγεθύνω και τα μετατρέπω σε κάτι το φανταστικό. Αλλά ο πυρήνας τους εξακολουθεί να είναι κάτι που ως έναν βαθμό, με έχει στιγματίσει και με έχει πονέσει. Όλες τις δυσκολίες που συνάντησα ως Ελληνίδα ηθοποιός σε μια τόσο σκληρή και ακριβή πόλη όπως το Λονδίνο τις συνέθεσα και έπλασα μια φανταστική ιστορία. Το μόνο πραγματικό στοιχείο που υπάρχει στην ταινία, είναι ένα δυσάρεστο συμβάν με ένα σπουργίτι που όντως είχε συμβεί όταν ήμουν 6 χρονών στο χωριό του πατέρα μου, στην Ήπειρο. Αυτή η ιστορία αποτέλεσε και την έμπνευση για τον τίτλο της ταινίας. Αφιερώνω την ταινία στη γιαγιά μου, Βασιλική, η οποία με μεγάλωσε. Έχω συνδέσει άρρηκτα την παιδική μου ηλικία μαζί της. Την αγαπούσα πάρα πολύ. Υπάρχει ο χαρακτήρας της γιαγιάς μου στην ταινία και παίζει έναν ιδιαίτερα καθοριστικό ρόλο.

Με το Sparrow’s Call ήθελα να δημιουργήσω ένα απρόβλεπτο θρίλερ, βασισμένο στη σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων, αλλά και να διεισδύσω στην πολυπλοκότητα της ανθρώπινης φύσης, την καλή, αλλά και την πιο σκοτεινή πλευρά της. Ταυτόχρονα, επιδίωξα, μέσα από τους (αντι)ήρωες, να απεικονίσω ένα μέρος της σύγχρονης κοινωνίας, θέτοντας ερωτήματα περί ηθικής, εκμετάλλευσης και ανισότητας.

Πώς βρέθηκες στο Λονδίνο;

Πήγα στο Λονδίνο με αφορμή να κάνω ένα μεταπτυχιακό στο χοροθέατρο στο Trinity Laban. Πάνω στην εβδομάδα, το παράτησα γιατί κατάλαβα ότι δεν με ενδιέφερε και βρέθηκα στο Λονδίνο με… τίποτα. Η πρώτη μου δουλειά ήταν ως entertainer στο Madame Tussaud’s, ενώ παράλληλα παρακολουθούσα σεμινάρια υποκριτικής. Βρήκα τον πρώτο μου ατζέντη, άρχισα να κάνω κάποια διαφημιστικά, να συμμετέχω σε παραστάσεις, να παίζω σε ταινίες και να κάνω μικρές συμμετοχές σε τηλεοπτικές παραγωγές, ενώ ταυτόχρονα έκανα medical role play – ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα του NHS (Εθνικό Σύστημα Υγείας του Ηνωμένου Βασιλείου) που χρησιμοποιεί ηθοποιούς για την εκπαίδευση γιατρών σε προσομοιώσεις αληθινών περιστατικών. Όταν άρχισα να δημιουργώ και τη δική μου δουλειά, ο ένας χρόνος που σκόπευα αρχικά να μείνω, έγινε 12 χρόνια… Τώρα πια μοιράζω τη ζωή μου μεταξύ Αθήνας και Λονδίνου, αναλόγως με τις ευκαιρίες εργασίας.

Πώς και γιατί αποφάσισες να αρχίσεις να δημιουργείς τη δική σου δουλειά και μάλιστα σε μια ξένη χώρα;

Από την τεράστια ανάγκη που είχα να παίξω ενδιαφέροντες, δυναμικούς και πολυεπίπεδους ρόλους και να ξεφύγω από τους στερεοτυπικούς χαρακτήρες που μου μέχρι τότε μου έδιναν. Το 2012 έχοντας ζήσει την όλη εμπειρία του Λονδίνου, ήμουν έτοιμη να γυρίσω στην Ελλάδα. Τότε ο μετέπειτα συνεργάτης μου, Tim Kent, μου πρότεινε να γράψω κάτι με εμένα ως πρωταγωνίστρια. Ήταν μια πρόκληση και αποφάσισα να ανταποκριθώ. Έγραψα έτσι την πρώτη μου μικρού μήκους ταινία "Two Persons Max”, η οποία αγαπήθηκε πολύ από το κοινό διαφόρων χωρών. Αυτή η ταινία άλλαξε τη ζωή μου. Κατάλαβα ότι μπορώ να γράφω για εμένα ρόλους που ήθελα να παίξω και μάλιστα σε μια international γλώσσα. Επίσης, συνειδητοποίησα αυτό που κατά βάθος ήξερα από πάντα: ότι μου αρέσει να διηγούμαι ιστορίες και να κάνω το κοινό μου να ξεφεύγει σε έναν άλλον κόσμο μέσα από αυτές.

Ποιες είναι οι πιο σημαντικές στιγμές στην καριέρα σου;

Ο πρώτος ρόλος μου στην τηλεόραση στη σειρά "Οι Ιστορίες του Αστυνόμου Μπέκα" σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Καραντινάκη όπου είχα την ευκαιρία να παίξω με τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη.
Η συμμετοχή μου στον χορό στην παράσταση "Ιφιγένεια εν Αυλίδι" σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη, η οποία με έφερε σε επαφή με το αρχαίο ελληνικό θέατρο. Ο πρωταγωνιστικός ρόλος μου στην παράσταση "The Seven Lessons of George Howard” σε σκηνοθεσία Chris Johnston στο Pleasance Theatre Islington στο Λονδίνο δίπλα στον Edmund Dehn, καθώς και στην ανεξάρτητη ταινία "Confession” του Jamie Patterson. Η 1 η μικρού μήκους ταινία που έγραψα και έπαιξα "Two Persons Max”σε σκηνοθεσία Tim Kent.

Η 5 η και τελευταία μικρού μήκους ταινία μου που έγραψα, έκανα παραγωγή και έπαιξα "Testing Greta” σε σκηνοθεσία Abbie Lucas που κέρδισε το βραβείο "Ελλήνων του κόσμου" στο Φεστιβάλ της Δράμας. Το mini lockdown web series "Sins of Solitude” που δημιούργησα, το οποίο ανέβηκε στο ‘British Comedy Guide” και χάρη στο οποίο βρέθηκα στη συγγραφική ομάδα του "Μην Αρχίζεις τη Μουρμούρα". Κυρίως δε, το "Sparrow’s Call” σε σκηνοθεσία Tim Kent.

Τι θέλεις να πετύχεις στην καριέρα σου; Ο επόμενος στόχος;

Θέλω να συνεχίζω να διευρύνω τα εκφραστικά μου μέσα ως ηθοποιού, να εξελίσσω την τέχνη μου και με κάθε χαρακτήρα να μεταμορφώνομαι σε κάτι άλλο. Θέλω να προβληματίζω το κοινό μου, να το διασκεδάζω, να του προκαλώ συγκινήσεις, να το βοηθώ να ξεφύγει από την καθημερινότητα του, αλλά και κάποιες φορές να το κάνω να αισθανθεί λίγο άβολα, αντίδραση που την θεωρώ καλό σημάδι. Επόμενος στόχος μου; να συνεργαστώ με καλλιτέχνες που θαυμάζω και εκτιμώ. Να παίξω στην τηλεόραση, στο σινεμά, στο θέατρο στην Ελλάδα, ή στην Αγγλία ή όπου αλλού μου δοθεί η ευκαιρία. Ως δημιουργός-σεναριογράφος, θέλω κάποια στιγμή να γράψω και να παίξω σε μια τηλεοπτική σειρά.

Τι συμβουλή θα έδινες σε όσους θέλουν να δημιουργήσουν τη δική τους δουλειά στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στην Αγγλία;

Να μην περιοριστούν και μείνουν στην ασφάλεια των ελληνικών παρεών, αλλά να έρχονται σε επαφή με καλλιτέχνες και με άτομα από όλο τον κόσμο. Να μάθουν καλά τη γλώσσα και να είναι ανοικτοί στη διαφορετική κουλτούρα. Να βλέπουν τις δουλειές των άλλων για έμπνευση και να παίρνουν πληροφορίες για το πώς εκείνοι δημιούργησαν τη δική τους δουλειά. Επίσης, καλό θα ήταν να ενταχθούν σε μια ομάδα ή ιδανικά να βρουν μόνιμους συνεργάτες. Κυρίως, όμως, να μην περιμένουν τις ιδανικές συνθήκες για να δημιουργήσουν κάτι. Πρέπει να υπάρχει το όραμα μέσα σου που σε κινητοποιεί για να δημιουργήσεις, να έχεις μια ανυπέρβλητη ανάγκη να πραγματοποιήσεις τον στόχο σου. Αυτή η ενέργειά σου θα είναι τέτοια που τελικά θα τραβήξει και τους άλλους γύρω σου.

Πού εμφανίζεσαι τώρα;

Στην παράσταση "Φοβάμαι, ταυρομάχε", σε διασκευή και σκηνοθεσία Άννας Βαγενά στο Θέατρο Μεταξουργείο μέχρι τις 14/01.

Ποια είναι τα πρότυπά σου | role models;

Ο Sylvester Stallone, η Phoebe Waller Bridge, η Michaela Coel, ο Γιώργος Καπουτζίδης, ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης, η Ελένη Ράντου, η Δήμητρα Παπαδοπούλου γιατί -αν και τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους- ξεχώρισαν, δημιουργώντας τη δική τους προσωπική δουλειά και χάραξαν οι ίδιοι την πορεία τους. Επίσης, θαυμάζω τη Marina Abramović που αφοσιώθηκε, αλλά και καθιέρωσε την τέχνη τού performance, ωθώντας το σώμα της στα άκρα, τη Frida Kahlo που μετέτρεψε την αρρώστια της σε όχημα έμπνευσης και τον πόνο της σε κινητήριο δύναμη, τη Meryl Streep πρότυπο ιδιοφυούς ηθοποιού που αφοσιώνεται στην τέχνη της και διατηρεί ένα χαμηλό προφίλ, την Victoria Beckham που άλλαξε καριέρα για να βρει αυτό που της ταιριάζει και ξεχωρίζει στον χώρο της μόδας και τον Γιώργο Λάνθιμο που συγκαταλέγεται πια στους κορυφαίους παγκοσμίως σκηνοθέτες. Θαυμάζω επίσης όλους τους αθλητές για τον αγώνα που δίνουν και τα σωματικά και πνευματικά εμπόδια που καλούνται να αντιμετωπίσουν.

Πώς χαρακτηρίζεις τον εαυτό σου; Ηθοποιό ή δημιουργό;

Είμαι ηθοποιός. Κάποιες φορές, όμως, ξυπνάει μέσα μου μια ακατανίκητη επιθυμία να δημιουργήσω. Δεν το σχεδιάζω. Βγαίνει η ιστορία από μέσα μου και μου επιβάλει να της δώσω ζωή. Πώς να πω όχι στη ζωή;

Πληροφορίες

SPARROW’S CALL
(Το Κάλεσμα του Σπουργιτιού)

IMDb https://www.imdb.com/title/tt27655442/?ref_=ext_shr_lnk

Θρίλερ | Μεγάλου μήκους ταινία βρετανικής παραγωγής
Σκηνοθεσία Tim Kent
Σενάριο Billie Vee (Βασιλική Βλάχου)

Πρωταγωνιστούν David Bark-Jones, Billie Vee, Yasmine Holness-Dove
Παραγωγή Alessio Bergamo
Sales Representative Media Luna Entertainment
Film’s length 99 Minutes | English OV | UK 2023 | Audio 5.1 | Colour | Aspect Ratio 1.5:1 (3:2)

Υπόθεση

Ο Μάικ Γουάλας είναι ένας επιτυχημένος λέκτορας φιλοσοφίας, σύγχρονος φιλόσοφος και οικογενειάρχης. Η φαινομενικά τέλεια ζωή του αλλάζει δραματικά όταν σώζει τη Βαλ, μια χορεύτρια σε νυχτερινό μαγαζί, από μια βίαιη επίθεση. Η Βαλ είναι οικονομική μετανάστρια και ζει με την κατάκοιτη γιαγιά της, την οποία και φροντίζει. Ανήμποροι να αντισταθούν στη χημεία που τους ενώνει, οι δύο αυτοί τόσο διαφορετικοί άνθρωποι, ξεκινούν μια θυελλώδη σχέση. Η Βαλ ερωτεύεται τον Μάικ, αλλά ταυτόχρονα βλέπει σε αυτόν την ευκαιρία να αλλάξει τη ζωή της, ενώ εκείνος απελευθερώνεται μαζί της σε όλα τα επίπεδα. Μία από τις συναντήσεις τους σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου παίρνει μια αναπάντεχη τροπή, όταν η Βαλ τον απαγάγει, ζητώντας λύτρα από τη γυναίκα του.

Σημείωμα Σκηνοθέτη
Αν σου δινόταν η ευκαιρία να ζήσεις τις πιο σκοτεινές επιθυμίες σου, τι θα έκανες; Αυτό είναι που με ενέπνευσε στο Sparrow’s Call. Ήθελα να εξερευνήσω την εγγενή σύγκρουση μεταξύ της καθημερινότητας των ζωών μας και των πιο απόκρυφων σκέψεων μας. Η ταινία μεταπηδά από το "συνηθισμένο" και το "φυσιολογικό", στην ακρότητα της φαντασίωσης που πραγματοποιείται και για την οποία υπάρχει πάντα ένα τίμημα.

Σημείωμα Σεναριογράφου
Με αυτή την ταινία ήθελα να διεισδύσω στην πολυπλοκότητα της ανθρώπινης φύσης, την καλή και την πιο άσχημη πλευρά της και ταυτόχρονα μέσα από τους (αντι)ήρωες, να απεικονίσω ένα μέρος της σύγχρονης κοινωνίας, θέτοντας ερωτήματα περί ηθικής, εκμετάλλευσης και ανισότητα.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr