Η Ματίνα Παγώνη στο TheToc: Η πλούσια οικογένεια, οι περιπέτειες στην Ιταλία και η απόφαση να μην κάνει παιδιά

Πριν από χρόνια μία ευκατάστατη οικογένεια του Άργους ο Νίκος και η Βασιλική Παγώνη φέρνουν στον κόσμο ένα χαριτωμένο κοριτσάκι. Θα έπαιρνε το όνομα της γιαγιάς της, Ματίνα. Ηταν ένα κορίτσι ήσυχο, θα έλεγε κανείς συνεσταλμένο. Διάβαζε, έπαιζε με τις κούκλες της και απολάμβανε την φροντίδα των γονιών της και κυρίως της μαμάς της που την έντυνε πάντα με τα καλύτερα ρούχα. Αυτό το ήρεμο κορίτσι μετά από αρκετά χρόνια θα γινόταν η πληθωρική και δυναμική Ματίνα Παγώνη. Η σχέση μου μαζί της έγινε ξεχωριστή όταν η μητέρα μου, στην κλινική που είναι διευθύντρια στο νοσοκομείο Γεννηματάς πέρασε τις τελευταίες μέρες της ζωής της. Δύο χρόνια μετά από εκείνες τις στιγμές βρισκόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο σε ένα καφέ στου Παπάγου για να μου αποκαλύψει σελίδες από το βιβλίο της ζωής της που μέχρι σήμερα δεν είχαν δει το φως της δημοσιότητας.

"Ημουν μοναχοπαίδι, ο πατέρας μου δεν ήθελε πολλά παιδιά ήθελε ένα παιδί μόνο και ετσι με είχε καλομαθημένη. Ήμασταν μία πολύ ευκατάστατη οικογένεια. Ο πατέρας μου είχε λατομείο στο Άργος, ο παππούς ήταν μεγάλος εργολάβος και οι δουλειές πήγαιναν πολύ καλά.

Άρχισα να καταλαβαίνω τον εαυτό μου από πολύ μικρή όταν ήμουνα 5- 6 χρονών και θυμάμαι να με ντύνει η μητέρα μου με ωραία φορέματα και να με φροντίζει πολύ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις Κυριακές που μου φορούσε πολύ ωραία καπέλα που έφερνε ο μπαμπάς από τη Γερμανία και με πήγαινε στην εκκλησία. Σε ηλικία εφτά χρονών φόρεσα το ωραιότερο ρολόι, ένα μεγάλο γερμανικό ρολόι που μου έφερε ο πατερας από το εξωτερικό και τέτοιο δεν είχε κανένα άλλο παιδί στο δημοτικό.

Το θυμάμαι ως μεγάλο δώρο μαζί με τα καπέλα που μου έφερνε, μεγάλους αρκούδους και κούκλες που μιλούσαν. Μου είχαν κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση αυτές οι κούκλες.

Δυστυχώς δεν έχω τις φωτογραφίες εκείνης της εποχής γιατί είχαν κλέψει δυο φορές το σπίτι μας στο Άργος και εκτός από τα χρυσαφικά , μας πήραν και τα κουτιά με τις φωτογραφίες. Όλες εκείνες οι αναμνήσεις μου έχουν κλαπεί".

Διαβάστε Επίσης

Η εξομολόγηση της Παγώνη: Αυτός είναι ο αγαπημένος της τραγουδιστής

Η Ματίνα ηταν καλή μαθήτρια απο το δημοτικό ακόμα. Μόλις γύριζε από το σχολείο έκανε μπάνιο, έτρωγε και καθόταν να διαβάσει ο κόσμος να χαλούσε. Επρεπε να έχει τελειώσει τα μαθήματα της μέχρι τις 7 το απόγευμα. Και αυτή η στάση ζωής συνεχίστηκε και στο γυμνάσιο και το λύκειο όπου ηταν απουσιολόγος και παραστάτης στις παρελάσεις.

"Θα θυμάμαι πάντα μια συζήτηση που έκανα με τον πατέρα μου ένα μεσημέρι Κυριακής. Ημουν δημοτικό ακόμα . Μου είπε αυτό που θέλω από σένα είναι να είσαι πολύ καλή μαθήτρια ό,τι χρειάζεσαι από χρήματα θα το έχεις δεν υπάρχει πρόβλημα αλλά η προτεραιότητα σου πρέπει να είναι τα μαθήματα και να τελειώσεις να πάρεις ένα πτυχίο που είναι πολύ σημαντικό. Και βέβαια συμπλήρωνε και η μάνα μου ναι οπωσδήποτε πρέπει να πάρεις ένα πτυχίο. Μου το έλεγε αυτό γιατί ο ίδιος δεν είχε δώσει για δεύτερη χρονιά στο πολυτεχνείο γιατι με την πρώτη δεν πέρασε και δεν κατάφερε να έχει ένα πτυχίο. Όμως εμένα αυτό που μου είχε πει τότε μου είχε μείνει και πάντα είχα αυτή τη φράση στο μυαλό μου να τελειώσεις να πάρεις ένα πτυχίο".

Ηταν περισσότερο παιδί της μαμάς και οχι του μπαμπά μια και εκείνος δούλευε πάρα πολλές ώρες και δεν τον έβλεπε συνέχεια, καθώς γύριζε αργά το βράδυ. Τις Κυριακές όμως πάντα θα έβγαιναν έξω για φαγητό σε κοντινά μέρη και το καλοκαίρι θα πήγαιναν για μπάνιο.

" Ακόμα και όταν πηγαίναμε για μπάνιο ήμουνα πάντα καλοντυμένη, μου φορούσαν πολύ ωραία φορέματα, καπέλα ,παπούτσια και μικρές τσάντες. Και όλα αυτά από στο δημοτικό. Ήμουν και ένα παιδί πολύ καθαρό όταν με πλησίαζαν από μικρή δεν έδινα το χέρι και δεν ήθελα να με ακουμπάνε και τώρα μου έχει μείνει όταν κάποιος πάει να με ακουμπήσει τραβιέμαι. Μου είχε πει η μητέρα μου να μην αφήνεις να σε πλησιάζουν να μην σε ακουμπάνε να είσαι καθαρή.

Ακόμα και τώρα στο σπίτι μου δεν μπαίνω με τα παπούτσια είναι κάτι που μου έχει μείνει τα παπούτσια μένουν πάντα έξω, τα καθαρίζω και ύστερα μπαίνουν στο σπίτι".

Το αγαπημένο της φαγητό ήταν τα παϊδάκια επειδή άρεσαν στο μπαμπά της αλλά και οι γαρίδες. Το δέντρο που στόλισαν πάντα τα Χριστούγεννα ήταν πανύψηλό και γεμάτο με πολλές κούκλες ακόμα και με κούκλες Αραπίνες οπως λέει που έφερνε ο μπαμπάς της από το εξωτερικό.

Γυμνάσιο και λύκειο πήγε στο Άργος και ακολούθησε από την αρχή το πρακτικό γιατί ήξερε από μικρή ότι ήθελε να γίνει γιατρός.

"Οταν ήμουν επτά ετών εκείνο το καλοκαίρι ο πατέρας μου έπαθε ένα τροχαίο ατύχημα και μπήκε στην εντατική του Κατ.

Κατέβηκα με τη μαμά μου στην Αθήνα και κάθε μέρα ήμασταν στο νοσοκομείο, εγώ έκλαιγα ήθελα να δω τον μπαμπά μου και κάποια στιγμή ο διευθυντής της εντατικής μου είπε θα πάμε να τον δεις αλλά δεν θα κλάψεις και θα φανείς δυνατή και ψύχραιμη.

Διαβάστε Επίσης

Παγώνη: Το καλοκαίρι θα πάει έτσι με τα κρούσματα - Εχουμε αύξηση 42% των εισαγωγών στα νοσοκομεία

Του το υποσχέθηκα και έτσι με πήρε από το χέρι μπήκαμε μέσα στη μονάδα εγώ δεν καταλάβαινα και πολλά έβλεπα πολλά μηχανήματα σε ανθρώπους , τον πατέρα μου ίσα που τον γνώρισα έτσι όπως ήταν χτυπημένος και διασωληνωμένος. Όταν τον είδα σοκαρίστηκα λίγο και θυμάμαι ακόμα που του έσφιγγα το χέρι και νόμιζα ότι ο μπαμπάς μου θα μου μιλήσει. Θυμάμαι το γιατρό να μου λέει εμείς είμαστε γιατροί και είμαστε εδώ για να κάνουμε καλά όλους αυτούς τους ασθενείς που βλέπεις. Τότε λοιπόν είπα και εγώ θα γίνω γιατρός."

Αυτή την υπόσχεση την κράτησε από τότε και λίγους μήνες αργότερα όταν ο πατέρας της βγήκε από το νοσοκομείο και έκανα αυτή τη συζήτηση στο σπίτι του επανέλαβε ότι θα γίνει γιατρός.

"Όταν φτάσαμε σπίτι μετά την εντατική πήγα στο δωμάτιο μου έκλαψα για πολλή ώρα μόνη μου και αφού ξέσπασα πήγα έπλυνα τα μάτια μου για να μη με δούνε και κατέβηκα στο τραπέζι.

Το θέμα αυτό το ξανά συζήτησα όταν ο πατέρας μου έγινε καλά. Εκείνος άνοιξε την συζήτηση και μου ανέφερε ότι μπήκα στη μονάδα και του είπα ναι μπήκα στη μονάδα και αποφάσισα να γίνω γιατρός. Με ρώτησε σου αρέσει αυτό το πράγμα που είδες και του απάντησα δεν έχει σημασία αν μ’ άρεσε σημασία έχει ότι θέλω να γίνω γιατρός για να σώζω ζωές. Η γιαγιά μου και η μαμά μου μου έλεγαν να γίνεις φιλόλογος, δικηγόρος. Εγώ δεν άκουγα τίποτα είχα αποφασίσει ότι θα γίνω γιατρός εκείνη η εικόνα με επηρέασε πάρα πολύ στη ζωή μου"

Εικόνα με τον πατέρα της στο κατ θα την στοιχειώνει για πολλά χρόνια αφού όπως μου λέει "όταν ήμουνα στην Αθήνα και έκανα ειδικότητα έπαθα ένα τροχαίο και με πήγανε στο Κατ. Δεν ήθελα να πάω εκεί όταν αντίκρισα το Κατ νόμισα σα να έπεσε το νοσοκομείο όλο πάνω μου. Αυτό το συναίσθημα δεν μπορούσα ποτέ να το ερμηνεύσω, ενώ πονούσα, είχα σπάσει το πόδι μου εγώ έβλεπα το κτίριο να έρχεται πάνω μου. Ήταν από τις αναμνήσεις που είχα από τον πατέρα μου".

Εκτός από τα μαθήματα του σχολείου που όπως λέει ήταν άριστη έκανε επίσης ξένες γλώσσες αγγλικά γαλλικά και ιταλικά. 17-18 χρόνων ήταν απ’ τις πιο ωραίες μαθήτριες στην τάξη αφού πια άρχισε να περιποιείται μόνη της τον εαυτό της. "Ντυνόμουνα βαφόμουνα, στην επαρχία φορούσαμε και την ψιλή κάλτσα που λέγαμε τότε την δικτυωτή, μου άρεσαν πολύ τα φορέματα και τα παντελόνια. Πήγαινα με τη μητέρα μου στην Αθήνα για ψώνια όταν ήμουν στο γυμνάσιο και στο λύκειο. Θυμάμαι πηγαίναμε στην Ερμού όπου ήταν τα πολλά καταστήματα.

Τα αγαπημένα μου χρώματα ήταν το γαλάζιο και το κόκκινο. Και συγκεκριμένα το κόκκινο το Κοραλί. Το μάτι μου πήγαινε πάντα σε κάτι καλό, ήθελα πάντα να πάρω το ένα και καλο και όχι τα πολλά και φτηνά".

Το πρώτο αθώο φλερτ στο γυμνάσιο ήταν όπως και για τις άλλες μαθήτριες της τάξης ο καθηγητής των μαθηματικών.

"Ηταν ένας νεαρός καθηγητής που μας τον έφερα να μας κάνει μαθηματικά και καταλαβαίνεις μπήκε ένας νέος μέσα στην αίθουσα και εμείς κορίτσια 17- 18 χρόνων τον θαυμάζαμε και στα διαλείμματα συζητούσαμε τι ωραίος που είναι ο καθηγητής".

Όταν έφτασε να δηλώσει τις σχολές που θα πήγαινε δήλωσε μόνο ιατρική και κτηνιατρική απορρίπτοντας με την μία την οδοντιατρική και αυτό λόγω ενός εφηβικού τραύματος

Διαβάστε Επίσης

Η Παγώνη ξεκαθαρίζει: Ποιοι πρέπει τελικά να κάνουν τη τέταρτη δόση του εμβολίου κορονοϊού

"Οταν ήμουνα στο γυμνάσιο είχα πάει σε έναν οδοντίατρο να μου βγάλει ένα δόντι και το κατάπια. Από τότε έκανα πολλά χρόνια να πάω σε οδοντίατρο και δεν ήθελα να ακούω με τίποτα την οδοντιατρική. Φαρμακευτική επίσης δε μου άρεσε γιατί σκεφτόμουνα τώρα τι θα κάνω εγώ θα τυλίγω κουτιά με φάρμακα. Και έτσι είχα επιλέξει μόνο την ιατρική και την κτηνιατρική"

Στις εξετάσεις γράφει πάνω από 18 σε φυσική ,χημεία και έκθεση αλλά στην βιολογία δεν γράφει καλά γιατί πέφτουν τα κεφάλαια που δεν είχε προλάβει να κάνει επανάληψη. Το αποτέλεσμα ηταν να περάσει κτηνιατρική.

"Πήγα με την μητέρα μου και γράφτηκα στην κτηνιατρική Θεσσαλονίκης αλλά δε μου άρεσε. Έτσι μου μπήκε μια ιδέα στο μυαλό επειδή κάποιοι συμμαθητές μου είχαν κάνει τα χαρτιά τους για Ιταλία. Σκέφτομαι λοιπόν αφού ιταλικά ξέρω γιατί να μην κάνω και γω τα χαρτιά μου κρυφά κι αν περάσω να πάω στην Ιταλία για να μη χάσω χρονιά. Όταν λοιπόν με πήραν τηλέφωνο ότι με παίρνουν γυρίζω στο Άργος ανακοινώνω ότι φεύγω για Ιταλία και βέβαια έπαθαν σοκ. Ο πατέρας μου μου είπε δεν θα πας πουθενά, ένα παιδί μόνο του που θα πας; Εγώ όμως το είχα πάρει απόφαση δεν καταλάβαινα τίποτα. Κάναμε μία συζήτηση του είπα ότι θέλω να φύγω, μου λέει θα τα καταφέρεις; Του απάντησα είμαι σίγουρη θα τα καταφέρω.

Στην Ιταλία ήξερα έναν συμμαθητή μου που είχε κάνει τα χαρτιά του και ήταν εκεί, τον Πέτρο που τώρα είναι φαρμακοποιός στο Άργος. Με περίμενε λοιπόν στο σταθμό του τρένου στη Νάπολη.

Η Ματίνα Παγώνη φτιάχνει βιαστικά μια βαλίτσα και παίρνει το αεροπλάνο για Ρώμη. Στο αεροδρόμιο δεν πάει ούτε η μάνα της ούτε ο πατέρας της επειδή ήταν εκνευρισμένοι για την απόφαση της. Ηλπιζαν ότι θα τα βρει σκούρα και θα γυρίσει πίσω για να συνεχίσει την κτηνιατρική στην Θεσσαλονίκη.

Το ταξίδι είναι επεισοδιακό γιατί πάνω από τη Ρώμη έχει πολλές αναταράξεις και το αεροπλάνο δυσκολεύεται να προσγειωθεί.

" Τότε για πρώτη φορά συνειδητοποίησα τι σημαίνει ζωή και θάνατος και φοβήθηκα ότι μπορεί να σκοτωθώ. Εκεί ήταν που για πρώτη σκέφτηκα τι σημαίνει θάνατος".

Στη Ρώμη πηγαίνει στο σιδηροδρομικό σταθμό και βγάζει εισιτήριο για την Νάπολη όμως και εκεί τα πράγματα εξελίσσονται επεισοδιακά.

"Στο σταθμό δεν άκουγα τις ανακοινώσεις επειδή ήμουνα πολύ κουρασμένη, κάθισα πάνω στη βαλίτσα μου για να μη μου την κλέψουν και περίμενα να έρθει το τρένο . Το τρένο αργούσε δεν καταλάβαινα τι έχει γίνει και μετά από 3 ώρες ρωτάω και μου λένε πρέπει να έχεις το μυαλό σου, είχα χάσει τέσσερα τρένα. Το τι απογοήτευση ένιωσα εκείνη τη στιγμή δε λέγεται σκέφτηκα μέσα μου δεν έμενες στην κτηνιατρική τι τα ήθελες όλα αυτά;"

Αργά το βράδυ φτάνει στη Νάπολη και τότε συνειδητοποιεί ότι είναι μόνη σε μια ξένη χώρα και θα πρεπει να δυναμώσει, να πάρει τη ζωή στα χέρια της, να τα αποφασίζει όλα μόνη της.

"Κάθε μέρα 8 το πρωί ντυμένη και φτιαγμένη όπως οι Ιταλίδες πήγαινα στο πανεπιστήμιο. Αποφάσισα ότι θα μείνω σε μια ιταλική οικογένεια για να εξοικειωθώ και με τη γλώσσα.

Επίσης είχα πάρει ένα μαγνητόφωνο και ένα λεξικό. Και πήγαινε στο πανεπιστήμιο καθόμουνα πρώτη σειρά άνοιγα το μαγνητόφωνο άκουγα τον καθηγητή που μίλαγε και μετά γυρνούσα το μεσημέρι σπίτι καθόμουνα και άκουγα στο μαγνητόφωνο όλα τα μαθήματα, προσπαθούσα ότι λέξεις δεν ήξερα να τις μεταφράσω και έτσι ξεκίνησα μαγνητοφωνώντας κάθε μερα τους καθηγητές.

Μάλιστα αυτό το λεξικό που είχα μαζί μου για να μαθαίνω τις άγνωστες λέξεις ορισμένες φορές όταν γυρνούσα σπίτι εκνευριζόμουνα γιατί δεν ήταν εύκολο και είχα μπουχτίσει από τα μαθήματα και το πέταγα στον τοίχο από τα νεύρα μου".

Η ζωή στη Νάπολη μου λέει ότι ήταν μια μεγάλη εμπειρία για κείνη που την έκανε να καταλάβει και τι σημαίνει μαφία. Απορώ με αυτή τη φράση και την ζητώ να μου εξηγήσει. Μου απαντά ότι θα μου πει για πρώτη φορά δημοσίως κάτι που μέχρι στιγμής το έχει συζητήσει μόνο με τέσσερα άτομα στη ζωή της.

"Η δεύτερη οικογένεια που είχα διαλέξει για να μείνω ήτανε μια πλούσια οικογένεια. Είχαν ένα μεγάλο σπίτι και νοίκιαζαν ένα δωμάτιο με το μπάνιο και την κουζίνα του. Το είχε μια συνιόρα με 6- 7 παιδιά με τις νύφες της και ήταν σε μία περιοχή το Μόντε Σάντο.

Μία μέρα μου ήρθε μία επιταγή από τον πατέρα μου. Πάω στην τράπεζα να την εξαργυρώσω και βγαίνοντας μου κλέβουν τα χρήματα, τραβάνε τις αλυσίδες που φορούσα με πετάνε κάτω μου τα παίρνουν όλα.

Γυρίζω στο σπίτι με τα πόδια κλαίγοντας. Με βλέπει η σινιόρα ήταν μία γυναίκα αυτοκρατορική μία κάπισα μετά κατάλαβα ότι ήταν η αρχηγός της περιοχής. Μου λέει γιατί κλαις; Της εξηγώ τι είχε γίνει και μου λέει πήγαινε στο δωμάτιο σου κάνε ένα μπάνιο, ηρέμησε και θα τα πούμε σε λίγη ώρα.

Μετά από 1 ωρα με φωνάζει να κατέβω ο γιος της. Αυτή ήταν στο σαλόνι και μου λέει αυτή είναι η τσάντα σου, αυτά είναι τα χρυσαφικά σου αυτά είναι τα χρήματα που είχες μέσα ; Παθαίνω σοκ και την ρωτάω που τα βρήκατε; Μου λέει τα βρήκαμε πάρτα".

Η Ματίνα Παγώνη αρχίζει να υποπτεύεται ότι κάτι συμβαίνει αλλά δεν μπορεί να καταλάβει τι γιατί είναι μικρή.

Της έχει κάνει εντύπωση μια φράση που της είχε πει η σινιόρα ότι ακόμα κι αν ξεχάσει την πόρτα ανοιχτή στο σπίτι να μην ανησυχεί. Και της είχε κάνει εντύπωση γιατί στην Ιταλία παντού έκλεβαν.

"Μια μέρα η Σινιόρα αρρώστησε και εγώ πήγα της πήρα την πίεση, την περιποιήθηκα μέχρι να έρθει ο γιατρός της και ο γιατρός της έδωσε κάποιες ενέσεις που τις έκανα εγώ μια και ήμουνα φοιτήτρια ιατρικής.

Συζητήσαμε εκείνη τη μέρα μου είπε ότι με έχει αγαπήσει σαν να ήμουν παιδί της και εγώ της ζήτησα ξανά να μου εξηγήσει που βρήκαν τα πράγματα που μου είχαν κλέψει

Με παίρνει λοιπόν με πάει μέσα στο υπόλοιπο σπίτι που ήταν σαν παλάτι δεν το είχα ξαναδεί ποτέ. Και μου λέει μια ιστορία οτι στην περιοχή αρχηγός ήταν ο άντρας της και όταν πέθανε ανέλαβε αυτή. Μου λεει τώρα είμαι εγώ η κάπισα της περιοχής.

Ποτέ δεν μίλησα, ποτέ δεν το είπα σε κανέναν ούτε στους δικούς μου. Το είπα στον πατέρα μου όταν γύρισα πίσω αφού τελείωσα τις σπουδές μου. Είσαι ένας από τους πέντε ανθρώπους με τους οποίους έχω συζητήσει αυτή την ιστορία".

Αυτή ιστορία σφράγισε την παρουσία της Ματίνας Παγώνη στην Ιταλία και ακόμα και τώρα θυμάται αυτή την οικογένεια γιατί όπως λέει ήταν οι άνθρωποι που στάθηκαν δίπλα της.Μάλιστα θυμάται και μια συμβουλή που της είχε δώσει η Σινιόρα.

"Όταν ήμασταν οι δυο μας μου έλεγε πάντα το εξής.

Επειδή θεωρούν ότι είμαστε το αδύναμο φύλο να ξέρεις πάντα ότι πρέπει να αποδείξεις ότι είσαι δυνατή. Δεν έχει σημασία αν είμαστε γυναίκες, είμαστε δυνατές αυτές τις λέξεις να τις έχεις στο μυαλό σου. Είμαστε δυνατές και μπορούμε να κάνουμε τα πάντα μην το ξεχάσεις στη ζωή σου ποτέ. Είτε όταν θα είσαι με κόσμο, είτε μόνη σου, είτε με την οικογένειά σου. Θα το χρειαστείς περισσότερο όταν είσαι μόνη σου θα λες είμαι δυνατή δεν χρειάζομαι τίποτα παραπάνω".

Οι σπουδές στην Ιταλία κράτησαν έξι χρόνια και η Ματίνα Παγώνη γύρισε στην Ελλάδα κουβαλώντας πολλές βαλίτσες με δεκάδες ρούχα που είχε αγοράσει εκεί

"Τα ρούχα για να καταλάβεις τα έφερα με το πλοίο. Όταν η μάνα μου ήρθε στην ορκωμοσία της έδωσα πίσω πέντε βαλίτσες να επιστρέψει.

Ο μπαμπάς μου δεν είχε έρθει στην ορκωμοσία γιατί είχε δουλειά αλλά είχε έρθει νωρίτερα και είχαμε δει τον αγώνα ολυμπιακός Νάπολη. Εμένα μου άρεσε το γήπεδο και το ποδόσφαιρο και πήγαινα συχνά να βλέπω ματς.

Σε εκείνο τον αγώνα αναγκαστικά ήμουνα μισή ολυμπιακός και μισή Νάπολη".

Διαβάστε Επίσης

Παγώνη: "Καλπάζουν" οι μεταλλάξεις Ο4 και Ο5 - Ποιοι χρειάζεται να κάνουν το εμβόλιο [βίντεο]

Όταν γυρίσει στην Ελλάδα το κεφάλαιο Ιταλία κλείνει και ανοίγει το κεφάλαιο Λήμνος εκεί που για δύο χρόνια θα κάνει το αγροτικό της εκεί που θα γνωρίσει τον άντρα της. Ήταν χειμώνας όταν έφτασε οι συνθήκες στο νησί δύσκολες, την περίμενε ακόμη ένας γιατρός που έκανε και το αγροτικό του και ήταν ένα μήνα μέσα στο νοσοκομείο

"Η Λήμνος είναι ένα πολύ όμορφο νησί με πολύ ωραίες παραλίες παραλίες πολύ ωραίο φαγητό και πολύ ωραίους ανθρώπους όμως η ζωή ήταν δύσκολη υπήρχε ένας κινηματογράφος και κάποια μπουζουξίδικα που πήγαινα είναι η αλήθεια τα βράδια. Αλλωστε δεν είχαμε και που αλλού να πάμε.

Μετά από μένα ήρθαν άλλοι 10 γιατροί για το αγροτικό τους, κάναμε παρέα, περνούσαμε ωραία τρώγαμε τα ψάρια μας κάναμε τις εφημερίες μας πηγαίναμε τις βόλτες μας".

Ο άντρας της όταν τον γνώρισε ήταν διευθυντής της παθολογικής. Εκει γνωρίστηκαν, έκαναν παρέα μιλούσαν και μετά από ενάμιση χρόνο παντρεύτηκαν

"Αυτός μου ζήτησε να παντρευτούμε το κουβεντιάσαμε και συμφώνησα και εγώ. Συμφωνούσαμε σε αρκετά πράγματα μαζί, έπαιξε ρόλο και η ιατρική ότι κάναμε την ίδια δουλειά, οτι ήμασταν στον ίδιο χώρο, όλα παίζουν ρόλο σε αυτές τις ιστορίες".

Η Ματίνα απλώς ανακοίνωσε στους γονείς της ότι θα παντρευτεί τον Σπύρο και τότε οι δικοί της κατάλαβαν ότι δεν πρόκειται να γυρίσει ποτέ στο Άργος που μάλλον ήταν η επιθυμία τους.

Την ρωτάω γιατί δεν την έχουμε δει ποτέ σε δημόσιες εμφανίσεις μαζί του.

"Δεν μας έχετε δει ποτέ μαζί γιατί έχει ένα περίεργο χαρακτήρα δεν του αρέσει η δημοσιότητα, δεν του αρέσει ο συνδικαλισμός δεν του αρέσουν τα κοινωνικά. Δεν του αρέσει ούτε η δημοσιότητα ούτε η πολιτική.

Μου είπε αν σου αρέσουν εσένα εντάξει, αλλά νομίζω ότι θα σε κουράσουν. Προβλήματα σου δημιουργούν περισσότερο παρά σε βοηθάνε.

Όταν έδωσα την συνέντευξη στο Ενώπιος Ενωπίω ο Νίκος Χατζηνικολάου έκανε πολλές προσπάθειες να έρθει σε επαφή μαζί του για να μιλήσει αλλά αρνήθηκε απόλυτα"

Η απώλεια του πατέρα της δεν ήταν τόσο δύσκολη για εκείνη όσο της μητέρας της ίσως γιατί η σχέση τους ήταν περισσότερο απομακρυσμένη.

"Λίγες μέρες πριν πεθάνει ο πατέρας μου κάναμε μια πολύ ανοιχτή συζήτηση η οποία έμεινε μεταξύ μας δεν την έμαθε ούτε η μητέρα μου. Είπαμε πολλά πράγματα μεταξύ πατέρα και κόρης και νομίζω ότι αυτό έκανε καλό και σε εκείνον και σε μένα. Ποτέ δεν πρόκειται να πω κάτι από αυτή τη συζήτηση ήταν κάτι δικό μας. Ισως ήταν λάθος και δικό του και δικό μου που δεν είχαμε ανοιχτεί και δεν είχαμε δεθεί πιο νωρίς. Από εκείνη τη βραδιά διδάχτηκα ότι ποτέ δεν μπορείς να βγάλεις συμπεράσματα αν δεν έχεις μιλήσει με κάποιον άνθρωπο είτε αυτός είναι ο πατέρας του είτε οποιοσδήποτε άλλος. Γι’ αυτό και έμαθα ποτέ να μην κρίνω τους άλλους ότι και να μου λένε για αυτούς εάν δεν έχω προσωπική άποψη".

Το παράπονο για το θάνατο της μητέρας της που έφυγε λόγω ιατρικού λάθος ήταν ο τρόπος που την είδε στην εντατική όταν την ειδοποίησαν από το νοσοκομείο ότι πέθανε.

"Πάω στο σπίτι για μισή ώρα με ειδοποιούν ότι πέθανε και όταν γυρίζω την βλέπω στην μαύρη σακούλα με το φερμουάρ κλεισμένο. Μέσα στη μονάδα στο κρεβάτι. Όταν μπαίνεις στην μονάδα περιμένεις να δεις τον άνθρωπο σου στο κρεβάτι δεν περιμένεις να τον δεις στην μαύρη σακούλα με το φερμουάρ μέχρι πάνω. Κατεβάζω το φερμουάρ να την δω κι αυτή είναι μία εικόνα που δε νομίζω ότι θα την ξεπεράσω ποτέ. Είναι κάτι που με είχε εξοργίσει δεν ήξερα με ποιον να τα βάλω αλλά με είχε εξοργίσει."

Είναι γιατρός έχει δήποτε πολλούς θανάτους την ρωτάω αν είναι εξοικειωμένοι πια με το θάνατο

"Δεν εξοικειώνεσαι πότε με το θάνατο αυτό να το ξέρεις όσο κι αν λένε οι γιατροί ότι έχουν εξοικειωθεί. Απλά όταν το πρόσωπο που πεθαίνει είναι άγνωστο στο θάλαμο σου στην κλινική σου εκείνη τη στιγμή αισθάνεσαι την απώλεια ενός ανθρώπου και προσπαθείς να μην συνδεθείς. Αν είναι όμως γνωστό σου πρόσωπο τότε συνδέεσαι περισσότερο κι αισθάνεσαι τι σημαίνει θάνατος. Δεν μπορεί ποτέ κανένας να πει ότι έχει εξοικειωθεί με το θάνατο όποιος το πει λέει ψέματα".

Με το συνδικαλισμό ασχολήθηκε τυχία όταν είναι καλοκαίρι που έκανε διακοπές στο Πήλιο της τηλεφώνησε ο πρόεδρος του πανελληνίου ιατρικού συλλόγου και τη ζήτησε να κατέβει στο ψηφοδέλτιο τότε δεν ήξερε καν τι είναι όλα αυτά.

"Ετσι ξεκίνησα και σιγά-σιγά μου άρεσε. Ο συνδικαλισμός είναι μια αρρώστια που αν ασχοληθείς θα πρέπει να αποφασίσεις να ασχοληθείς, ή ασχολείσαι και ασχολείσαι σοβαρά ή δεν ασχολείσαι καθόλου. Είναι μεγάλο σχολείο γιατί αντιμετωπίζεις εχθρούς ,φίλους ,φίλους που μπορεί να είναι εχθροί σου. Ο συνδικαλισμός είναι σκληρός αλλά είναι μεγάλο σχολείο όποιος το βγάλει έχει μεγάλη εμπειρία."

Είναι το επόμενο βήμα μετά το συνδικαλισμό η πολιτική και η Βουλή; Έχει η ίδια σκεφτεί τον εαυτό της στα έδρανα του κοινοβουλίου;

"Δεν έχω φανταστεί τον εαυτό μου στη Βουλή, ξέρω ότι μπορώ να βοηθήσω, ξέρω ότι έχω εισπράξει μία αγάπη από τον κόσμο. Την απόφαση μου την έχω πάρει να ασχοληθώ με την πολιτική αν ο πρωθυπουργός μου το προτείνει.

Αλλά δεν είναι μια απλή κουβέντα ναι θα μπω ή όχι. Η πολιτική θέλει διάφορα πράγματα και χρήματα και χρόνο και διάφορα. Εγώ έχω εισπράξει από τον κόσμο ότι μου έχει μια ιδιαίτερη συμπάθεια και να σου πω την αλήθεια δεν το είχα καταλάβει τόσο καλά

Τώρα τι θα γίνει όταν έρθει η ώρα θα δούμε. Ο πρωθυπουργός είναι αυτός που αποφασίζει όμως μέσα μου έχω πάρει την απόφαση να ασχοληθώ αλλά με ορισμένους κανόνες".

Για το θέμα της συμμετοχής της τα ψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας έχει κάνει ήδη ένα ραντεβού με τον πρωθυπουργό.

Στο ραντεβού με τον Μητσοτάκη συζητήσαμε κάποια πράγματα και είπαμε ότι θα σκεφτούμε το θέμα".

Φτάνουμε προς το τέλος της συνέντευξης και την ρωτάω αν ήταν επιλογή της να μην κάνει παιδιά.

"Ήταν επιλογή δική μου να μην κάνουμε παιδιά το συζήτησα με τον άντρα μου και συμφωνήσαμε. Το αποφάσισα αρκετά νωρίς, δεν έχω και ιδιαίτερη σχέση με τα παιδιά για να είμαι και δίκαιη. Μ´αρέσει να παίζω για λίγο αλλά μέχρι εκεί. Έχω συγκεκριμένες απόψεις για τα παιδιά. Πιστεύω ότι πρέπει να μεγαλώσουν με τη μητέρα τους. Το να κάνεις ένα παιδί και να το μεγαλώνει η γιαγιά, ο παππούς, η κοπέλα για μένα δεν έχει κανένα νόημα επειδή απλά πρέπει να κάνεις ένα παιδί.

Αυτές είναι οι προσωπικές μου απόψεις, δεν είχα χρόνο για να κάνω αυτή τη δουλειά δεν θα μου άρεσε να κάνω ένα παιδί και να μου το μεγαλώνουν άλλοι. Αυτή ήταν η δική μου νοοτροπία, την συζητήσαμε προχώρησα δεν έχω μετανιώσει που δεν έκαναν.

Θα σου πω και κάτι, ζω στο νοσοκομείο, τα παιδιά που έρχονται για να δουν και να περιποιηθούν τους γονείς τους είναι μετρημένα. Τα περισσότερα είναι επισκέπτες για 5 λεπτά, από τα τηλέφωνα μας ρωτάνε και βλέπω ανθρώπους εκεί να περιμένουν στην πόρτα για να δουν αν θα έρθει το παιδί τους. Και πολύ με συγκινούν αυτοί που οταν τους ρωτάμε αν έχουν παιδιά λένε δεν πειράζει έχει δουλειά το παιδί μου και δεν μπορεί να έρθει"

Φωτογραφίες για το THETOC: Δημήτρης Κλεάνθους

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr