«Γιατί κύριε Πασαλάρη; Χρήστο δεν είπαμε;»

«Δεν υπηρέτησα κανέναν άλλον πέρα από την εφημερίδα και τον αναγνώστη. Δεν τρύπωσα ποτέ σε κρατική υπηρεσία. Δεν πήρα ποτέ ούτε μία δεκάρα από κόμματα, οργανώσεις, πολιτικούς, επιχειρηματίες, λεφτάδες, σκυλάδες, πράκτορες, ντόπιους και ξένους. Δεν υπάρχει άνθρωπος να πει ότι αγόρασε την πένα, το μυαλό, τη συνείδησή μου. Ο καλός Θεός με βοήθησε ν’ αποφύγω τις κακοτοπιές, τους πειρασμούς, τα δολώματα, τους εκβιασμούς και όλα αυτά τα άνθη του κακού που πνίγουν το χώρο μας. Και χαίρομαι που άλλοι οχτώ στους δέκα συναδέλφους μου είναι ίδιοι και καλύτεροι από την αφεντιά μου. Χαίρομαι που ο Μητσοτάκης, ο Έβερτ, ο Σαμαράς, ο Ανδρέας, ο Λάτσης, ο Καραμανλής, ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Αλαφούζος, η Αγγελοπούλου και ο οποιοσδήποτε "κάποιος"... ουδέ καν διανοήθηκε να πει "μωρέ", πόσο κάνει η πένα σου; Τι θέλεις για να μιλήσεις ή να σωπάσεις;» (Βαρώνοι των media 2008, Λιβάνης).

Πόσοι δημοσιογράφοι, άραγε, μπορούν να καυχηθούν ότι έχουν γυρίσει την πλάτη στα “άνθη του κακού” κερδίζοντας την επαγγελματική τους αξιοπρέπεια; Είτε λίγοι, είτε πολλοί, στις τάξεις τους βρίσκεται ο Δάσκαλός της δικής μου δημοσιογραφικής γενιάς που «αναχώρησε» χθες, Σάββατο 10 Μαρτίου, από αυτή τη ζωή. Ο Χρήστος Πασαλάρης που τον άφησε η καρδιά του στο νοσοκομείο «΄Αγιος Σάββας» μην μπορώντας να αντέξει τα προβλήματα υγείας τον ταλαιπωρούσαν το τελευταίο διάστημα.

«Το μόνο που μένει στη ζωή είναι οι φίλοι», είπε σε πρόσωπο του στενού του περιβάλλοντος όταν τον επισκέφθηκε 48 ώρες πριν «φύγει». Και το εννοούσε. Εχοντας χάσει την πολυαγαπημένη του σύζυγο, ζωγράφο Λούη Συληβρίδου – Πασαράρη το 2005, ο γνωστός δημοσιογράφος έζησε σε προσωπικό επίπεδο με συντροφιά τη ... μοναξιά τα τελευταία 13 χρόνια της ζωής του. Είχε, όμως, κοντά του πολλούς από εκείνους τους μαθητές του που δεν ξεχνούσαν να τιμήσουν το μεγάλο Δάσκαλο: όσους θήτευσαν σε σχολές δημοσιογραφίας που δίδαξε από το 1968 ως το 2015. Κάπως έτσι του ανταπέδωσε η ζωή, μεταξύ άλλων και το ότι τα τελευταία χρόνια διέθετε το σύνολο των εισπράξεων των έργων του υπέρ των άπορων σπουδαστών της δημοσιογραφίας. (Πολύ κοντά του βρέθηκε τα τελευταία χρόνια η Σοφία Βούλτεψη, ενώ ιδιαίτερα ζεστή μεταχείριση του επιφύλαξαν οι γιατροί των νοσοκομείων «Αγιος Σάββας» και Ιατρικό Κέντρο Παλαιού Φαλήρου)

Και βεβαίως δεν σταμάτησε να δουλεύει. Στο, πνιγμένο στα βιβλία, διαμέρισμά του στη Μουσών στο Φάληρο έγραφε σε υπολογιστή, πλήρως εξοικειωμένος την τεχνολογία, τη στήλη του που διατηρούσε στον τύπο σχεδόν μέχρι τελευταία στιγμή κι έκανε σχέδια για καινούργια βιβλία αυτός ο πολυγραφότατος συγγραφέας. Σ’ αυτά, όπως και σ’ όλη την πορεία της ζωής του, που πέρασε μέσα από τις ιστορικότερες εφημερίδες της χώρας αρχής γενομένης από το 1946, ο Χρήστος Πασαλάρης, αναδείχτηκε ίσως περισσότερο από κάθε τι, ένα ασυμβίβαστο πνεύμα. Το αποδεικνύουν οι διαρκείς του μετακινήσεις, όσες κι οι πολιτικές του διαφωνίες.

«Γιατί κύριε Πασαλάρη; Χρήστο δεν είπαμε;», ήταν μια από τις τελευταίες κουβέντες που – πάντα μου έλεγε και - μου ξαναείπε τα περασμένα Χριστούγεννα του τον πήρα στο τηλέφωνο να του ευχηθώ. Μου το είχε ξαναπεί τον Δεκέμβριο του 2014 δανείζοντάς μου από τη βιβλιοθήκη του τη σπάνια έκδοση της Ιστορίας του Ελληνικού Τύπου του Κώστα Μάγερ σε μια συνεργασία που είχαμε για την εκδήλωση για τη συμπλήρωση 100 χρόνων της Ενωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών. Μου το είχε ξαναπεί τον Απρίλιο του 2017 όταν επικοινωνήσαμε για να του ζητήσω την άδεια να φιλοξενήσουμε στο TheTOC απόσπασμα από τα απομνημονεύματά του για τη νύχτα της 21ης Απριλίου του 1967, εποχή που ήταν διευθυντής στην εφημερίδα Τα Νέα κι ειδοποίησε εκείνος το Γεώργιο Παπανδρέου για το ξέσπασμα του κινήματος της δικτατορίας. Μου το είχε ξαναπεί ακόμη μια φορά τον περασμένο Ιούνιο όταν, παρά τα προβλήματα υγείας του, είχε έρθει ευσταλής, χαμογελαστός και με υψηλής ποιότητας χιούμορ να ψηφίσει στις εκλογές της ΕΣΗΕΑ

Ο μεγάλος και βαθύς σεβασμός για τον Δάσκαλό μου (με πάντα ανοιχτό το γραφείο του για όλους εμάς τους νεότερους στον έβδομο όροφο της Φειδίου στην Απογευματινή όπου τύχη αγαθή συμπέσαμε από το 1990 ως το 1999, έτοιμος να μας ακούσει και να μας βοηθήσει για οτιδήποτε, μα για οτιδήποτε, μας απασχολούσε μια εποχή πιο ανθρώπινης δημοσιογραφίας) δεν με άφησε ποτέ να υπερβώ αυτή τη συνθήκη.

Ούτε και τώρα μπορεί να με αφήσει. Κύριε Πασαλάρη, για όλα όσα σας οφείλω σε προσωπικό κι επαγγελματικό επίπεδο, ένα «ευχαριστώ». Καλό σας ταξίδι.

------

Στην ιστοσελίδα μας φιλοξενούνται όλες οι απόψεις που σέβονται τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον πολιτισμό και την αισθητική. Οι γνώμες των αρθρογράφων είναι ενυπόγραφες και προσωπικές και δεν ταυτίζονται απαραίτητα με την άποψη του TheToc.gr.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr