Μη ξεχνάς τον ανασχηματισμό

Ο πρόσφατος ανασχηματισμός μπορεί να προέκυψε ως οδός διαφυγής της κυβέρνησης από την υπόθεση επιδοτούμενου ενοικίου του πάμπλουτου υπουργικού της ζεύγους, όμως γρήγορα μετατράπηκε σε νέο, δύσβατο και ανηφορικό μονοπάτι για την ίδια. Κι αυτό, γιατί ξαναζωντάνεψε ένα δίδυμο, που ο ΣΥΡΙΖΑ φοβάται όσο τίποτα: μνήμη και σύγκριση! Και, μάλιστα, σε τρία επίπεδα -όλα τους εφιαλτικά για το καθεστώς...

1. Την ίδια ώρα που Ράνια Αντωνοπούλου και Δημήτρης Παπαδημητρίου έφευγαν αθόρυβα από τα υπουργεία τους, στα αυτιά των πολιτών σιγούσαν αυτομάτως κι όλα τα βαρύγδουπα λόγια περί «ηθικού πλεονεκτήματος» που επί τριετία εκπέμπονταν από τα ηχεία του Μαξίμου. Η υπόθεση, βλέπετε, αποκάλυπτε αλυσίδα ολόκληρη «νομίμως, αλλά ανηθίκως» επιδοματούχων, παραπέμποντας, έτσι, είτε σε παλαιότερους χειρισμούς-όπως εκείνους με τα βοσκοτόπια, είτε σε νεότερους - όπως αυτούς με την Νοβάρτις. Ταυτόχρονα δε, η αποχώρηση των δύο εξ Αμερικής συζύγων θύμιζε και τους ...λοιπούς συγγενείς που παραμένουν στους θώκους τους εν Ελλάδι: τα ευάριθμα υπουργικά και βουλευτικά ζευγάρια, αλλά και το πλήθος γονέων, συντρόφων, υιών και θυγατέρων που πλαισιώνουν παντοιοτρόπως το κυβερνητικό σχήμα. Και δίπλα σε όλα τούτα, η μνήμη ανατίναζε ψεύτικα σύμβολα και διακηρύξεις, που στο μεταξύ οικοδόμησαν ένα σκηνικό πλαστό: από το πολυτελές πρωθυπουργικό αεροσκάφος και τα θωρακισμένα υπουργικά αυτοκίνητα που τάχα θα επωλούντο υπέρ του λαού, μέχρι τα υποκριτικά προσκυνήματα στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής αντί των “αστικών” τελετών ορκωμοσίας…

2. Αλλά και το κεντρικό πρόσωπο του ανασχηματισμού ήλθε να ανασύρει στην επιφάνεια όσα ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να επιχωματωθούν από την λήθη, καθώς η επιλογή Κουβέλη συντήρησε όλα όσα ο καιρός και η επικαιρότητα θα “χώνευαν” στο πέρασμά τους. Ότι, δηλαδή, υπήρξε ο συνιδρυτής του ΣΥΡΙΖΑ που πρώτος τον κατήγγειλε ως επικίνδυνο και αποχώρησε. Ότι, ύστερα, στήριξε την τρικομματική κυβέρνηση, αλλά μετά την έριξε για την Ε.Ρ.Τ -αυτήν, που ήδη κατρακύλισε στο σημερινό της δράμα: ένα κάλπικο μνημείο «πεσόντων» στην αυλή και ένα αληθινό μνημείο προπαγάνδας στο εσωτερικό της. Ότι, αργότερα ο ίδιος πολιτικός διέλυσε την Βουλή, οδηγώντας πού και ποιον; Στην Προεδρία τον Παυλόπουλο, στην Οικονομία τον Βαρουφάκη, στη διάλυση τις τράπεζες και σε δύο βαριά μνημόνια τους Έλληνες με συνεχείς μειώσεις αμοιβών και ατέλειωτους φόρους. Και ότι, τώρα, μυρικάζοντας λειψά και δύσοσμα μίαν ολόκληρη διαδρομή στην αριστερά, κατέληξε ιπποκόμος του πρώτου εθνολαϊκιστή της χώρας. (Είθε, τουλάχιστον, να μην τον αναπληρώνει και στις ανεύθυνες κορώνες με στολές παραλλαγής ή στις ηλεκτρονικές του αναρτήσεις με γραβάτες και πέη...)

3. Οι λιγότερο προβεβλημένες αλλαγές στην κυβερνητική πυραμίδα είχαν επίσης τη δική τους συμβολή στη χρήσιμη διέγερση της μνήμης. Για παράδειγμα, πίσω από το κουρασμένο ύφος του Γιάννη Μουζάλα αναδύθηκαν και πάλι το αποτρόπαιο πρόσωπο της Ειδομένης, το αλαλούμ των Μ.Κ.Ο και η κυβερνητική ανεπάρκεια με τους «πρόσφυγες που λιάζονταν», με τα ανύπαρκτα θαλάσσια σύνορα και με τους «μετανάστες-επενδυτές» στο Αιγαίο. Η υπουργοποίηση της Μερόπης Τζόυφη δεν ξανάφερε, απλώς, στον νου την ανατριχιαστική της δήλωση για «ταξικά δυστυχήματα», που κοστολογούν τον θάνατο με βάση τις μάρκες των Ι.Χ. Μας θύμισε, επί πλέον, ότι αντικαθιστά έναν «αρχαίο Έλληνα κομμουνιστή», που φώναζε «βουντού-βουντού» σε υπουργείο Παιδείας του 21ου αιωνα. Ο ελεγκτής-υφυπουργός Πολιτισμού, πάλι, έδειξε πως υπάρχουν υπουργοί που χρήζουν προσοχής και βοηθείας. Ενώ, τέλος, ο νέος Τσάρος του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννης Δραγασάκης ξύπνησε αλλοτινά σενάρια για το πώς θα είχε γραφτεί η Ιστορία αν -για μόλις 4 ψήφους- είχε επικρατήσει της Αλέκας Παπαρήγα και είχε πάρει εκείνος τη θέση της στην κορυφή των «σοβιέτ» του Κ.Κ.Ε...

Υπήρξε χρήσιμος, λοιπόν, αυτός ο ανασχηματισμός και οδηγεί σε συμπεράσματα, παρά τα απλοϊκά σχόλια που βαφτίζουν «ανθρωποφαγία» κάθε πολιτική αξιολόγηση των μοιραίων πρωταγωνιστών του. Αδικείται, όμως, ακόμη και από το μέγεθός του. Μπορεί στο καθεστώς οι αλλαγές υπουργών να έδωσαν μόνον οριακές λύσεις, ωστόσο στον πολίτη προσέφεραν πολλά, καθώς επανέφεραν σε θέα κοινή όσα η κυβέρνηση επιθυμεί επιμελώς να σκεπάζει: Την τακτική των πονηρών αντιπερισπασμών που έγινε, πλέον, καθημερινή δράση της. Τον θρασύ νεποτισμό που αναπαράγει στις τάξεις της. Την πλαστική μάσκα της δήθεν ηθικής δύναμης, που ήδη λιώνει εσωτερικά, από τις πύρινες ρυτίδες του αληθινού της προσώπου. Τον απόλυτο αμοραλισμό στη διαχείριση των στελεχών της, αλλά και τον κυνισμό όσων δέχονται να την υπηρετήσουν -ακόμη και αυτοεξευτελιζόμενοι. Και, βέβαια, τα πολλά γελοία περιστατικά, αλλά, δυστυχώς, και τα ακόμη περισσότερα τραγικά γεγονότα, που συνοδεύουν τον ΣΥΡΙΖΑ εδώ και 37 μήνες. Τον ανασχηματισμό αυτόν, συνεπώς, αξίζει να τον θυμόμαστε. Ακριβώς, γιατί μας βοηθά να μη ξεχνιόμαστε...

-----

Στην ιστοσελίδα μας φιλοξενούνται όλες οι απόψεις που σέβονται τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον πολιτισμό και την αισθητική. Οι γνώμες των αρθρογράφων είναι ενυπόγραφες και προσωπικές και δεν ταυτίζονται απαραίτητα με την άποψη του TheToc.gr.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr