Μια νέα πραγματικότητα

Αυτή η νέα πραγματικότητα, η οποία σχηματίζεται πλέον στην περίπτωση της (εξαιρετικά πιθανής) νίκης του ακροδεξιού συνασπισμού, αποτελεί τον μεγαλύτερο κίνδυνο για την συνοχή και πρόοδο της Ενωμένης Ευρώπης, εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Το πρωί της Δευτέρας θα γνωρίζουμε με βεβαιότητα τον/την επόμενο-η πρωθυπουργό της Ιταλίας. Είναι όμως εξαιρετικά πιθανό να εκλεγεί η ακροδεξιά Giorgia Meloni και θα πρέπει να θεωρηθεί τεράστια έκπληξη η περίπτωση μη εκλογή της.

Το κόμμα "Αδελφοί της Ιταλίας" (Fratelli d’ Italia) του οποίου ηγείται, προηγούνταν μέχρι και την Παρασκευή (όταν και υπάρχουν γνωστά στοιχεία) στον μέσο όρο όλων των δημοσκοπήσεων καθαρά, με 25% και προβάδισμα 3 ποσοστιαίων μονάδων από το δεύτερο Ιταλικό Δημοκρατικό Κόμμα (Κεντροαριστεροί Σοσιαλιστές, Partito Democratico Italiano - PDI).

Παρ’ όλη την πρωτιά όμως, για να υπάρξει κυβερνητική πλειοψηφία απαιτείται πολύ μεγαλύτερο ποσοστό. Γι’ αυτό και τ’ Αδέλφια, πιθανότατα θα χρειαστούν τη συνεργασία-βοήθεια της επίσης ακροδεξιάς Lega του Matteo Salvini και του κεντροδεξιού (θου Κύριε...) Forza Italia του cavaliere bunga bunga Silvio Berlusconi. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς βαθύς γνώστης της ιταλικής πολιτικής σκηνής για να αντιλαμβάνεται ότι αυτή η ένωση απέχει πάρα πολύ από το να μπορεί να χαρακτηριστεί μακροχρόνια βιώσιμη. Ούτε καν μεσοχρόνια...

Σαφώς, οι τρεις εταίροι συμφωνούν πλήρως (σχεδόν) σε ορισμένα εσωτερικά κοινωνικά και οικονομικά θέματα (περικοπή φόρων με ταυτόχρονη αύξηση των δαπανών, περιορισμός δικαιωμάτων LGBTQ, μεταναστευτικό κ.ά.), έχουν όμως μεγάλες διαφορές σε άλλα κρίσιμα θέματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το "καυτό" πανευρωπαϊκά θέμα της αντιμετώπισης της Ρωσίας. Ο Μπερλουσκόνι (προσωπικός φίλος του Πούτιν) και ο Σαλβίνι (θεωρητικά πρόσφατα έχει αλλάξει στάση αλλά η φωτογραφία με το t-shirt της φωτό του τυράννου στην Κόκκινη Πλατεία τον στοιχειώνει) έχουν ανοικτά τοποθετηθεί υπέρ του Ρώσου δικτάτορα, κατά το παρελθόν. Η Μελόνι από την άλλη πλευρά, έχει ταχθεί ανοικτά και κάθετα εναντίον τόσο του ιδίου, όσο και της εισβολής στην Ουκρανία. Ποια στάση εξωτερικής πολιτικής θα τηρήσει μια ιταλική κυβέρνηση με αυτούς τους 3 εταίρους, στις Βρυξέλλες, το ΝΑΤΟ και τα άλλα διεθνή fora; Με ποιες εσωτερικές ισορροπίες;

Μόνον η Λέγκα του Ματέο Σαλβίνι εξακολουθεί να εκφράζει (σπάνια) μεγάλης έκτασης ευρωσκεπτικισμό αλλά κατά καιρούς και τα τρία κόμματα έχουν ταχθεί σθεναρά κατά της ΕΕ και του ευρώ. Και έχουν μιλήσει καθαρά για αποχώρηση από το κοινό νόμισμα. Πόσο μπορεί κανείς να εμπιστεύεται τις πρόσφατες αρνήσεις τους, ότι υπάρχει έστω και σαν σκέψη τέτοιο ζήτημα; Πόσο μπορεί κανείς να είναι βέβαιος ότι το θέμα αυτό, σε συνδυασμό με τη στάση των Βρυξελλών απέναντι στον Πούτιν, δεν θα προκαλέσει ρήγμα σε αυτόν τον απίθανο ακροδεξιό συνασπισμό, που δείχνει τόσο τυχάρπαστος;

Φυσικά, όλες αυτές οι αντιθέσεις και τα κατά καιρούς εκφρασθέντα και από τους 3 πιθανούς εταίρους, οι οποίοι άλλος πολύ και άλλος λίγο, βρίσκονται επικίνδυνα κοντά στα φασιστικά ιδεώδη του Μουσσολίνι και των Μελανοχιτώνων, ανησυχούν σφόδρα τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Όχι άδικα, καθώς μετά τις ακροδεξιές νίκες στην Πολωνία και την Ουγγαρία, ακολούθησαν οι Σουηδοί εθνικιστές και τώρα η Ιταλία μοιάζει έτοιμη να προσχωρήσει σε αυτό το μπλοκ χωρών, που πλέον θα διαθέτει στο τραπέζι όλων των Ευρωπαϊκών οργάνων, πολύ μεγαλύτερη δύναμη από την απλή δυνατότητα μπλοκαρίσματος ορισμένων αποφάσεων, μέσω βέτο. Η Ιταλία, με όλα τα δημοσιονομικά χάλια της, είναι μια από τις 7 μεγαλύτερες βιομηχανικές δυνάμεις του πλανήτη, ιδρυτικό μέλος της Ένωσης και τρίτη σε μέγεθος οικονομία της Ευρωζώνης. Έχει και φωνή και δύναμη που κανείς δεν μπορεί ν’ αγνοήσει.

Τόσο μεγάλο που, για μια φορά, θα πρέπει να εναντιωθούμε στην λογική και την επιστήμη και να ευχόμαστε να διαψευστούν οι μετρήσεις. Αλλιώς…

Πηγη: capital

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr