Ο καθηγητής Πάνος Τσακλόγλου είναι ο εικοστός δεύτερος εξωκοινοβουλευτικός που εντάχθηκε στην κυβέρνηση. Από την πρώτη της ημέρα, στις 6 Ιουλίου 2019, η αναλογία έβγαζε μάτι. Δύο στους πέντε υπουργούς και υφυπουργούς δεν είχαν "στήσει", κατά την παλαιά έκφραση, "κάλπη". Και από τους 158 εκλεγμένους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, 30 μόλις (ούτε καν ο ένας στους πέντε) κλήθηκαν να αναλάβουν κάποιο χαρτοφυλάκιο. Μιλάμε για ιστορικό χαμηλό στα χρονικά της Μεταπολίτευσης. Φαινόμενο αξιοσημείωτο καθ’ όλη την ελληνική πολιτική Ιστορία.
Συνταγματολογικά βλέποντάς το, όχι απλώς δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, μα θα μιλούσαμε και για εξυγίανση. Ο βουλευτής είναι παράγοντας της νομοθετικής εξουσίας. Γήπεδό του το κοινοβούλιο, εκεί τον έχουν στείλει οι πολίτες για να διαμορφώνει τους νόμους και για να ελέγχει τη σωστή εφαρμογή τους από την κυβέρνηση, φιλική ή αντίπαλη. Ο υπουργός είναι μοχλός της εκτελεστικής εξουσίας. Συγκυβερνάει με τους συναδέλφους του υπό την επιτήρηση του πρωθυπουργού. Ο οποίος πρωθυπουργός έχει την τελική πολιτική ευθύνη, εξ ου και την πλήρη ελευθερία να συγκροτεί την κυβέρνησή του, επιλέγοντας πρόσωπα της εμπιστοσύνης και της αρεσκείας του. Θα ήταν εύλογος σε τελευταία ανάλυση ο απόλυτος διαχωρισμός. Το ασυμβίβαστο μεταξύ βουλευτικού και (υφ)υπουργικού αξιώματος. Ή παπάς-παπάς ή ζευγάς-ζευγάς.
Τα ήθη -φευ!- που επικράτησαν από τη συγκρότηση του ελληνικού κράτους, πριν από δύο σχεδόν αιώνες, ήταν τελείως διαφορετικά. Ο φέρελπις δημόσιος άνδρας -εσχάτως και γυναίκα-, ο γόνος "τζακιού", το διαπρεπές μέλος της τοπικής κοινωνίας, το προβεβλημένο κομματικό στέλεχος, ο χαλκέντερος συνδικαλιστής έθετε υποψηφιότητα. Τα κουκιά, οι σταυροί προτίμησης που εξασφάλιζε, συνιστούσαν το προσωπικό πολιτικό του κεφάλαιο. Χάρη στο οποίο όχι απλώς εκπορθούσε τη Βουλή μα αξίωνε και από τον αρχηγό του να τον συμπεριλάβει στην κυβέρνηση. Εγκαθίστατο στο υπουργείο και άρχιζε (παράλληλα με τα κυβερνητικά του καθήκοντα) να δέχεται αθρόα ψηφοφόρους, να ικανοποιεί προσωπικά αιτήματα. Έτσι ισχυροποιούνταν, έτσι προετοίμαζε το επόμενο βήμα στη σταδιοδρομία του… Δεν είναι μακρινή η εποχή όπου καγχάζαμε λέγοντας ότι σύσσωμος ο νομός Κιλκίς -φανταστικό το παράδειγμα- έχει διοριστεί στον ΟΣΕ ή πως εάν γεννηθείς στη Νότια Πελοπόννησο σε περιμένει, στα εικοστά σου γενέθλια, μια θέση στον Οργανισμό Λιμένος Πειραιώς. Η κάθε περιφέρεια είχε τον άνθρωπό της στο γκουβέρνο, ο οποίος της πετούσε σκοινιά για να ανέβει.
Δεν ήταν προφανώς θεωρητικοί οι λόγοι που ώθησαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη να σπάσει αυτόν τον κύκλο. Όταν, το 2015, διεκδίκησε την ηγεσία της "Νέας Δημοκρατίας", ελάχιστη υποστήριξη βρήκε από την κοινοβουλευτική της ομάδα. Εάν ο αρχηγός της παράταξης εκλεγόταν εκεί -ή ακόμα και από ένα συνέδριο στελεχών-, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα είχε ελπίδα. Την επικράτησή του επί του Ευαγγέλου Μεϊμαράκη την οφείλει στους χιλιάδες ενεργούς μα ουσιαστικά ακομμάτιστους πολίτες που κινητοποιήθηκαν από το σύνθημα "Με τον Κυριάκο". Πολίτες τού ευρύτερου περί το κέντρο χώρου, οι οποίοι πόνταραν στο πρόσωπό του για να νικήσει το φαύλο συνονθύλευμα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Αναλαμβάνοντας τα ηνία της "Νέας Δημοκρατίας" ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες να την ανανεώσει. Αποφάσισε να διαλύσει τη ΔΑΠ, αντιλαμβανόμενος ότι ο φοιτητικός συνδικαλισμός έχει εξαλλαχθεί εδώ και δεκαετίες σε κακό σπυρί. Δημιούργησε το μητρώο στελεχών, επιδιώκοντας να θεσπίσει συγκεκριμένα κριτήρια για την κομματική ανέλιξη. Περιέλαβε στα ψηφοδέλτια των Ευρωεκλογών και των Εθνικών Εκλογών του 2019 πρόσωπα απροσδόκητα, στερούμενα κομματικών περγαμηνών και δικτύωσης ή και προερχόμενα από άλλους πολιτικούς χώρους, ακόμα και από την Αριστερά. Τα αποτελέσματα υπήρξαν χλωμά. Οι εκλογείς έμειναν -πλην εξαιρέσεων- πιστοί στις παραδοσιακές επιλογές τους. Ακόμα και πρωτάρηδες βουλευτές της "Νέας Δημοκρατίας" διαθέτουν τα χαρακτηριστικά κλασικού ψηφοθήρα-βλαχοδήμαρχου, με ένα επίχρισμα επικοινωνιακής λάμψης. Παρατηρήθηκαν και παράδοξα. Ο Κωστής Χατζηδάκης, που θα μπορούσε να κατηγορηθεί ως παιδί του κομματικού σωλήνα, είναι στην ουσία πιο αδογμάτιστος, πιο ευρύνους, από κάποιους "αστέρες" τους οποίους έστειλε στη Βουλή η κοινωνία, χάρη στην τηλεόραση και στα social media.
Σχηματίζοντας την κυβέρνησή του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αγνόησε στο μέτρο του εφικτού σταυροδοσία και επετηρίδα. Εμπιστεύθηκε τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη. Ανέδειξε τον -από το ΠΑΣΟΚ προερχόμενο- Κυριάκο Πιερρακάκη. Τοποθέτησε σε νευραλγικά πόστα πρόσωπα που είχαν κάνει τα πρώτα τους βήματα πλάι στον Κώστα Σημίτη. Η κοινοβουλευτική ομάδα και ο στρατός των στελεχών που διαδρομίζονταν κάποτε στη Ρηγίλλης και σήμερα στον Ταύρο, που ανοιγοκλείνουν τα τοπικά γραφεία και στο τελευταίο κεφαλοχώρι της επικράτειας, προφανώς ενοχλήθηκαν.
Από τη σκοπιά τους δεν έχουν άδικο. "Εμείς τον κάναμε πρωθυπουργό" ψιθυρίζουν "κι εκείνος μάς έχει για υποπόδιο των ποδών του. Εμάς μάς κρατάει στην απέξω, ενώ εμπιστεύεται κάτι καθηγητάδες, κάτι τεχνοκράτες, κάτι πολιτικώς ορθούς με ομόφυλους συζύγους! Τι περιμένεις όμως από τους Μητσοτάκηδες; Πάντοτε ξένο σώμα ήταν στην παράταξή μας… Τον Ελευθέριο Βενιζέλο μνημονεύει σε κάθε ευκαιρία. "Ένωση Κέντρου” τείνει να καταντήσει τη "Νέα Δημοκρατία”!"
Όσο η κυβέρνηση διατηρεί την λάμψη της, όσο η διαφορά με τον ΣΥΡΙΖΑ παραμένει διψήφια, όσο η πανδημία συσπειρώνει τον λαό γύρω από την ηγεσία του, η δυσαρέσκεια θα εκφράζεται κεκλεισμένων των θυρών ή σε παραπολιτικές στήλες αμφιβόλου αναγνωσιμότητας.
Εάν όμως ο κορονοϊός (ή κάποιο άλλο τραγικό απρόοπτο) προκαλέσει σεισμικούς τριγμούς και εκ των πραγμάτων ματαιώσει τα μεταρρυθμιστικά σχέδια του Κυριάκου Μητσοτάκη, τότε οι σημερινοί δυσφορούντες, η σαρξ εκ της σαρκός του παλαιοκομματισμού, θα αυτοαναγορευθούν σε εγγυητές της παράταξης, του πολιτικού συστήματος συνολικά. Ένα ακόμα εκσυγχρονιστικό πείραμα θα έχει φτάσει σε άδοξο τέλος. Πριν βγάλει ρίζες στην ελληνική κοινωνία, προτού δώσει καρπούς. Και θα είναι κρίμα.
Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις
Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr
