Οι συλλογικές διαπραγματεύσεις και ο νόμος του ισχυρότερου

Ο υπουργός Εργασίας Γ. Κατρούγκαλος όπως και ο πρώην υπουργός Εργασίας Π. Σκουρλέτης είχαν θέσει εξ αρχής ως στόχο της διαπραγμάτευσης, την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων.

Είναι όμως διαχρονικά …αριστερή η επιλογή της επαναφοράς των διαπραγματεύσεων και των συλλογικών συμβάσεων σε μία οικονομία, όπως η ελληνική, που με παρέμβαση του κράτους μείωσε τον βασικό μισθό και διαθέτει μία ..ζούγκλα εργασιακών σχέσεων όπου κυριαρχεί η μερική απασχόληση και η μαύρη εργασία;

Ας δούμε λίγο τα δεδομένα που επικρατούν στην αγορά εργασίας σε μία προσπάθεια να δούμε, ποιόν εξυπηρετούν οι ελεύθερες διαπραγματεύσεις σε αυτήν την φάση.

Στοιχείο πρώτο: Η ανεργία ξεπερνάει το 25% στο σύνολο και το 50% στους νέους, γεγονός που σημαίνει ότι υπάρχει πληθώρα διαθέσιμων προς απασχόληση.

Στοιχείο δεύτερο: τα συνδικάτα έχουν απαξιωθεί στην συνείδηση των εργαζομένων αλλά και της κοινωνίας. Η ΓΣΕΕ είναι απομονωμένη και δεν έχει παρέμβαση στους χώρους δουλειάς του ιδιωτικού τομέα ενώ οι ομοσπονδίες και τα εργατικά κέντρα τρέχουν να προλάβουν για να μην κλείσουν επιχειρήσεις και χαθούν θέσεις εργασίας.

Στοιχείο τρίτο: αναμένεται τσουνάμι λουκέτων στον ιδιωτικό τομέα τόσο σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις όσο και σε μεγάλες μονάδες, με αποτέλεσμα να αυξηθεί η ανεργία.

Στοιχείο τέταρτο: στην αγορά εργασίας περίπου 1.000.000 εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα καθυστερούν να πληρωθούν από 2 μήνες μέχρι και 2 χρόνια ενώ κυριαρχούν οι συμβάσεις μερικής απασχόλησης και οι ατομικές συμβάσεις εργασίας.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η πρόθεση της κυβέρνησης να επαναφέρει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις χωρίς όρους προστασίας των εργαζομένων, στον βαθμό που το κράτος παρενέβη με νόμο και μείωσε τον κατώτατο μισθό αλλάζοντας τις εργασιακές σχέσεις σύμφωνα με τις απαιτήσεις των δανειστών, είναι ουσιαστικά σαν να οδηγεί το συνδικαλιστικό κίνημα στον ..λάκκο των λεόντων.

Με έναν απλό ελιγμό η κυβέρνηση θα μπορούσε να μεταθέσει στις συζητήσεις μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών όλα τα καυτά θέματα των εργασιακών σχέσεων. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι κατά 80% θα περάσουν οι θέσεις των δανειστών για περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, πιθανότατα με την σύμφωνη γνώμη των συνδικάτων που θα προσπαθήσουν να σώσουν θέσεις εργασίας. Έτσι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν θα βάψει τα χέρια της με το αίμα της περαιτέρω αλλαγής των εργασιακών σχέσεων και η δουλειά (για τους εταίρους) θα έχει ολοκληρωθεί.

Ας μην μας παραμυθιάζουν λοιπόν με τα περί αριστερής επιλογής και επαναφοράς των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων. Μόνο ελεύθερες δεν είναι οι διαπραγματεύσεις σε μία χώρα με ύφεση και με ανεργία πάνω από 25%. Ας ρωτήσουν και τα μέλη τους που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα.

Γιατί εάν οι εργοδότες ζητήσουν από τα συνδικάτα να συμφωνήσουν στην περαιτέρω μείωση των αποζημιώσεων απόλυσης με αντάλλαγμα τα σημερινά όρια μισθών ακόμα και με δέσμευση ότι δεν θα υπάρξουν νέες μειώσεις (γιατί σ' αυτό το σημείο βρισκόμαστε), γιατί να μην συμφωνήσουν οι εκπρόσωποι των εργαζομένων; Γιατί δεν θα μπορούν να κάνουν αλλιώς γνωρίζοντας ακόμη ότι η μείωση των αποζημιώσεων ανοίγει την πίσω πόρτα των ομαδικών απολύσεων.

Σε αυτήν την φάση λοιπόν χρειάζονται οι συλλογικές διαπραγματεύσεις αλλά με μία μεταβατική περίοδο και την ισχυρή παρουσία του κράτους για να επιστρέψουν στην "κανονικότητα". Γιατί διαφορετικά θα επικρατήσει ο νόμος του ισχυρότερου. Όπως ακριβώς έζησε τον νόμο του ισχυρότερου ο Αλέξης Τσίπρας με τους δανειστές. Και τώρα δεν έχει δημοψηφίσματα και κωλοτούμπες…

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr