Το «αντίο» είναι βαρύ

Όταν ξεκίνησαν όλα στο TheTOC ο Νίκος Τσίτσας ήταν εκεί. Όταν χρειαζόταν άποψη, παραπάνω δουλειά, επιμονή, αληθινή αγάπη για αυτή τη δουλειά, που είναι δεύτερη φύση για εμάς τους δημοσιογράφους, ο Νίκος δεν έκανε πίσω.

Σε έναν χώρο που κατηγορείται συχνά -δίκαια ή άδικα- για εγκατάλειψη των αξιών του και της δεοντολογίας του, ο Νίκος δεν εγκατέλειπε το ήθος του και την ακεραιότητά του ως άνθρωπος και ως δημοσιογράφος. Ήξερε πολύ καλά τι σημαίνει δεοντολογία και δημοσιογραφική ακεραιότητα, γιατί ήταν από αυτούς που την υπηρετούσαν.

Με γνώμη πάντα συγκεκριμένη και κριτικό βλέμμα, αλλά έτοιμος για διάλογο δημιουργικό, με επιχειρήματα και γνώση, κατάφερνε πάντα να θέλεις να είναι μαζί σου, να ποντάρεις σε αυτόν χωρίς να χάνει ποτέ το χιούμορ του.

Ο Νίκος ήταν «έξω καρδιά» και το μετέδιδε σε όλους, ήξερε να συγκινεί χωρίς να το προγραμματίζει, απλά γιατί πορευόταν με το πηγαίο του συναίσθημα.

Καταρχήν δεν θα ξεχάσω το πόσο προσπάθησε να μη μου μιλάει στον πληθυντικό. Δεν είμαι σίγουρη ότι το κατάφερε μέχρι τέλους. «Μη με κάνεις να αισθάνομαι σεβάσμια Νίκο μου», του έλεγα. «Μα έτσι κι αλλιώς σας-σε σέβομαι», ήταν η απάντηση. Όπως δεν θα ξεχάσω το καλοκαίρι του 2015, που με έκανε να βάλω τα γέλια όταν μου ζήτησε να μιλήσω στο βίντεο που ετοίμαζε για τον γάμο του με τη Ζωή του, στην Κύπρο. Τότε που όλοι στο TheTOC γελούσαμε και λέγαμε «Τον δίνουμε τον Τσίτσα».

Θυμάμαι τα μάτια του, τη χαρά του και εκείνο το «ευχαριστώ Έλλη μου» που συνοδευόταν από αυτό το χαμόγελο που δεν ξεχνιέται.

Και μετά ήρθε η κορύφωση της κρίσης που τους σάρωσε όλους ψυχολογικά. Και ξέρουμε ότι κι εκείνος πιέστηκε, όπως κι άλλοι, παντού.

Οι αποχαιρετισμοί έχουν πάντα θλίψη. Το αντίο είναι πάντα βαρύ.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr