Το κράτος σε ομηρία

Η διαρκής διόγκωση ενός πλαδαρού και κοστοβόρου κράτους και η κλιμακούμενη αύξηση των δημοσίων υπαλλήλων, μέσω ποικιλοτρόπων ρουσφετιών, δεν αποτελεί απλό χαρακτηριστικό γνώρισμα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Συνδέεται, ασφαλώς, με την αντίληψή τους για την οικονομία και την απασχόληση, όπως και με τη διάθεση των μηχανισμών τους να σιτίζονται από τα έσοδα της κυβέρνησης μέχρι να καρπωθούν πλήρως και την «πραγματική εξουσία», κατά την πρωθυπουργική σύντροφο. Σηματοδοτείται, επίσης, από ποιοτικές επιλογές τύπου Καρανίκα και φαναρτζή-προέδρου νοσοκομείου. Και, σίγουρα, πλαισιώνει τον ασύστολο νεποτισμό των κυβερνώντων, που ήδη κατέχουν ρεκόρ παρουσίας συζύγων, συντρόφων και λοιπών συγγενών στο υπουργικό συμβούλιο, στα βουλευτικά έδρανα και στην πυραμίδα της Διοίκησης. Η κομματική πολιορκία του Δημοσίου, ωστόσο, προσφέρεται και για τουλάχιστον τέσσερις ακόμη αναγνώσεις...

1. Ενώπιον των αποκαλύψεων για το νέο κύμα προσλήψεων «ημετέρων» θα πρέπει, ίσως, να κάνουμε δύο αριθμητικές πράξεις, ένα χημικό πείραμα και μία τομή στο χρόνο. Με άλλα λόγια, να προσθέσουμε τους νέους διορισμούς στους περίπου 50.000 που έχουν προηγηθεί και το άθροισμά τους να το πολλαπλασιάσουμε τουλάχιστον επί δύο μέλη μιας οικογένειας. Να ρίξουμε, μετά, το ακέραιο γινόμενο στον δοκιμαστικό σωλήνα της πολιτικής, που -αυτομάτως- θα τον μετατρέψει σε κομματική πελατεία. Και, τελικά, να τοποθετήσουμε όλους αυτούς τους νέους υπαλλήλους-ψηφοφόρους και την αναμενόμενη συμπεριφορά των ιδίων και του περιβάλλοντός τους σε μία προεκλογική συγκυρία!

2. Δίπλα στα αθώα ερωτηματικά που γεννούν αθόρυβες «ρυθμίσεις» όπως αυτή της ίδρυσης τοπικών γραφείων Κοινωνικής Πολιτικής(;) και εκείνη της μη αντίδρασης του Δημοσίου σε περίπτωση πρωτοβάθμιας δικαστικής απόφασης για την μονιμοποίηση εκτάκτων υπαλλήλων, θα ήταν χρήσιμες και μερικές πιο «καχύποπτες» σκέψεις. Να υπολογιστεί, ας πούμε, ότι υπάρχουν ήδη 325 δήμοι για την υποδοχή των πενταμελών Γραφείων που επινόησε η κυβέρνηση, ενώ χιλιάδες άλλοι εργαζομένοι ορισμένου χρόνου αναζητούν, εδώ και χρόνια, οριστική αποκατάσταση. Βόλεμα και ελπίδα, δηλαδή, σε ενιαία συσκευασία λίγο πριν από την κάλπη -και, μάλιστα, με πανελλαδική διασπορά!

3. Στις απορίες των Ευρωπαίων για τις «φωτογραφικές» τοποθετήσεις νέων Γενικών Γραμματέων στα υπουργεία (αλήθεια, που ήταν οι Βρυξέλλες όταν η Αθήνα έστηνε δεκάδες θέσεις ειδικών Γραμματέων και αναπληρωτών και πρόσθετες διευθύνσεις κάθε είδους σε ολόκληρη την διοικητική πυραμίδα;), ας προστεθεί ακόμη μία: Καθώς η θητεία των Γραμματέων -που θεωρούνται και λειτουργικοί αρμοί κάθε χαρτοφυλακίου- είναι τετραετής και οι εκλογές ήδη αχνοφαίνονται, τούτες οι επείγουσες αλλαγές στα συγκεκριμένα κρίσιμα πόστα συνιστούν σύνηθες ρουσφέτι; Ή, μήπως, μεθοδική διάνοιξη ορυγμάτων υποχώρησης, που όμως υπονομεύουν και την προέλαση του αντιπάλου;

4. Τέλος, αν κάποιος ρωτούσε για την πορεία της περίφημης Αξιολόγησης σε ένα Δημόσιο η αποτελεσματικότητα του οποίου έχει καταστεί πανευρωπαϊκό ανέκδοτο, θα εισέπρατε το ίδιο γέλιο με εκείνο οποιουδήποτε άλλου χωρατού. Πρόκειται για σχέδιο το οποίο έχει γενικά ανασταλεί, ενώ σε πολλά υπουργεία έχει ήδη ναρκοθετηθεί. Κι αυτό δεν οφείλεται, βέβαια, σε κάποιο αντιμνημονιακό ρεφλέξ που ενεργοποιήθηκε, αίφνης, από μία κυβέρνηση που έχει ήδη ψηφίσει δύο βαρύτατα προγράμματα δεσμεύσεων. Αλλά για (χαμηλόφωνη μεν, ανοιχτή δε) προεκλογική θωπεία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ προς εκείνες τις νησίδες της γραφειοκρατίας, που ακόμη βολεύονται στην αντιπαραγωγική ακινησία, προδίδοντας το ρόλο των λειτουργών του κράτους ως υπηρετών του πολίτη!

Έχει πολλές όψεις, συνεπώς, η κυβερνητική προσέγγιση του κράτους και σαφώς υπερβαίνει το αναμφισβήτητο όργιο εξυπηρέτησης “δικών” της παιδιών και την αναιδή διάθεσή της να μισθοδοτούνται από τους φόρους των Ελλήνων τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής και οι ανά την επικράτεια υπάλληλοι των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Η κεντρική πολιτική της σύλληψη είναι, δυστυχώς, πολύ ευρύτερη: Να εκμεταλλευτεί το πολυπληθές δημοσιοϋπαλληλικό σώμα και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ως χώρο προνομιακής άντλησης φοβικών ψηφοφόρων. Και, μέσω της εγκατάστασης στελεχών της σε θέσεις-κλειδιά, να το χρησιμοποιήσει ως βραχίονα των δικών της μεσοπρόθεσμων σχεδιασμών.

Αν η δημοσιογραφική πένα καταγράφει, κάθε τόσο, μεμονωμένες ειδήσεις για νέους διορισμούς σε θέσεις-φαντάσματα, για επιλεκτικές τοποθετήσεις και μέτρα κολακείας της αδράνειας στο Δημόσιο, χρέος του σκεπτόμενου πολίτη είναι να ενώσει το «παζλ». Να εντοπίσει το νήμα σκοπιμότητας που ενώνει τις δήθεν ανεξάρτητες αυτές κινήσεις. Να διαπιστώσει την πονηρή εφαρμογή τους στις διοικητικές περιφέρειες της χώρας. Και να διακρίνει τον επι μέρους ρόλο τους στο συνολικό κυβερνητικό πλάνο. Μόνο έτσι θα προβλέψει και τα μέλλοντα να συμβούν στο κράτος κατά τους επόμενους προεκλογικούς μήνες. Είθε να μην το καθηλώσουν περισσότερο στο τέλμα όσοι, στο όνομα του κυνικού τους συμφέροντος, θέλουν να καθηλωθούν οι ίδιοι στην εξουσία...

------

Στην ιστοσελίδα μας φιλοξενούνται όλες οι απόψεις που σέβονται τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τον πολιτισμό και την αισθητική. Οι γνώμες των αρθρογράφων είναι ενυπόγραφες και προσωπικές και δεν ταυτίζονται απαραίτητα με την άποψη του TheToc.gr.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr