Τραμπ και Χίτλερ

Εάν ο Ντόναλντ Τραμπ ήταν είκοσι -δέκα έστω- χρόνια πιο νέος, από την επομένη κιόλας των εκλογών θα άρχιζε εργωδώς να προετοιμάζει τη ρεβάνς του. Θα αποδεχόταν εμφαντικά το αποτέλεσμα, ώστε να παραμείνει στο γήπεδο της δημοκρατίας. Και ως ηγέτης των Ρεπουμπλικάνων, θα ασκούσε λυσσαλέα αντιπολίτευση στον Τζο Μπάιντεν. Το 2024, ο Τραμπ θα βαδίζει -φευ!- προς τα εβδομήντα εννέα. Όσο και αν τον τυφλώνει η εγωπάθειά του, αντιλαμβάνεται ότι τυχόν υποψηφιότητά του απέναντι στην Κάμαλα Χάρις δεν θα είχε καμία τύχη. Το ίδιο του το κόμμα θα προτιμήσει για το χρίσμα κάποιον από κάθε άποψη φρεσκότερο.

Εάν ο Ντόναλντ Τραμπ είχε αποφασίσει να μην παραδώσει την εξουσία, θα προκαλούσε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Μία μείζονα κρίση, έναν πόλεμο, που θα έκανε την αλλαγή φρουράς στον Λευκό Οίκο να φαντάζει επικίνδυνη για την εθνική ασφάλεια. Θα έσπερνε το χάος και θα το παρέτεινε όσο γινόταν για να μην εγκαταλείψει τον θώκο του.

Μπορεί, αναρωτιέμαι, να πράξει κάτι τέτοιο; Παραμένει επί της ουσίας ο αρχηγός των αμερικάνικων ενόπλων δυνάμεων; Μια διαταγή του αρκεί για να επέλθει ο -και πυρηνικός ακόμα- όλεθρος; Ή μήπως έχει ήδη ατύπως αποψιλωθεί από την καταστροφική του δύναμη, έχει τεθεί υπό την επιτήρηση άλλων, νουνεχέστερων; Μήπως το μοναδικό που μπορεί πλέον να κάνει είναι να εξαπολύσει μερικές εκατοντάδες ανισόρροπους εναντίον του Καπιτωλίου;

Διότι αυτό συνέβη την Τετάρτη που μάς πέρασε. Ένα παράφρον πλήθος πολιόρκησε και μπούκαρε για λίγο στο ναό της αμερικάνικης δημοκρατίας. Ο Ντόναλντ Τραμπ στάθηκε ο ηθικός αυτουργός. Εκείνος τούς παρότρυνε, εκείνος τούς ενθάρρυνε παραληρηματικά.

Επρόκειτο ωστόσο για πραξικόπημα; Κινδύνεψε κατ’ ελάχιστον το πολίτευμα; Και αν ακόμα οι ημίγυμνοι με τις γούνες και τα κέρατα κατελάμβαναν το Καπιτώλιο, τι θα επακολουθούσε; Πριν αλέκτωρ λαλήσει, ο στρατός θα τους έδενε και θα αποκαθιστούσε την έννομη τάξη. Εάν πράγματι είχε εκπονηθεί από τον Τραμπ συνωμοσία για την ανατροπή της δημοκρατίας, δεν θα εκδηλώνονταν ταυτόχρονα παρόμοιες "εξεγέρσεις" και σε άλλα σημεία της χώρας;

Υπάρχουν απόπειρες τέλεσης εγκλημάτων απολύτως απρόσφορες. Ο ποινικός μας κώδικας διαλαμβάνει τέτοιες περιπτώσεις ορίζοντας, στο άρθρο 43, ότι όποιος επιχειρεί να εκτελέσει κακούργημα ή πλημμέλημα έτσι ώστε να αποβαίνει απολύτως αδύνατη η τέλεση του, τιμωρείται με τη μισή ποινή. Και αν το κάνει από ευήθεια (δηλαδή από βλακεία) παραμένει ατιμώρητος.

Δεν υποστηρίζω -προς Θεού- ότι τα γελοία καμώματα του Τραμπ επιτρέπεται να περάσουν αβρόχοις ποσί. Φρονώ πως όχι απλώς πρέπει να καθαιρεθεί -ώστε να δώσει η δημοκρατία μια αποστομωτική απάντηση σε όσους κοπρίζουν επάνω της- μα και να προσαχθεί σε δίκη και για τα καραγκιοζιλίκια της 6ης Ιανουαρίου και για πλείστα όσα άλλα ανομήματά του.

Ένα εντούτοις με τρομάζει ειλικρινά. Εκείνο το 20% που επιδοκιμάζει το "ντου" στο Καπιτώλιο. Διότι δεν έχει ένας στους πέντε Αμερικάνους τα μυαλά του πάνω απ’ το κεφάλι του. Ούτε αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα σαν βιντεοπαιχνίδι ή σαν κόμικ.

Όταν, το 1923, ο Χίτλερ επεχείρησε το διαβόητο "Πραξικόπημα της Μπυραρίας" εισβάλλοντας σε μια συγκέντρωση επιχειρηματιών στο Μόναχο, πυροβολώντας στον αέρα και απειλώντας με το πιστόλι του τον πρωθυπουργό της Βαυαρίας, τους αρχηγούς του στρατού και της αστυνομίας, ήταν ήδη ηγέτης του ναζιστικού κόμματος. Το οποίο ναζιστικό κόμμα διέθετε και ένα πρόπλασμα -ειδεχθούς- ιδεολογίας και παραστρατιωτική οργάνωση και σύμβολα. Και αν η γελοιότητα στη ρητορική και στα καμώματά του (την οποία κατέδειξε ο Τσάρλι Τσάπλιν κάμποσα χρόνια αργότερα στον αριστουργηματικό "Μεγάλο Δικτάτορα") μάς θυμίζει τον Ντόναλντ Τραμπ, δεν είχε τότε ο Χίτλερ καμία σχέση με τον εν πολλαίς αμαρτίαις γηράσαντα εν αποδρομή Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών.

Ο ναζισμός και ο φασισμός αποτελούν πολιτικά κινήματα του πρώτου μισού του 20ου αιώνα. Αποτρόπαιες πλην συγκροτημένες απαντήσεις στον δυτικό φιλελευθερισμό και στον σοβιετικό κομμουνισμό. Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι νοσηρά λαϊκιστής, ρατσιστής, σεξιστής, διασπορέας ψευδών ειδήσεων, απατεώνας. Φασίστας όμως ή ναζιστής δεν είναι. Δεν διαθέτει τη συγκρότηση ούτε καν για κάτι τέτοιο.

Η εντονότερη -και η πλέον επίφοβη- εκλεκτική συγγένεια ανάμεσα στο Μόναχο του 1923 και την Ουάσινγκτον του 2021 είναι η θετική ανταπόκριση ενός μέρους της κοινωνίας. Τότε επρόκειτο για τους οικονομικά και ψυχικά συντετριμμένους από την ήττα της Γερμανίας στον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Σήμερα για εκείνους που νιώθουν το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια τους λόγω της παγκοσμιοποίησης και της σαρωτικής τεχνολογικής επανάστασης.

Για την αποβιομηχανοποιημένη ενδοχώρα που υποστήριξε τον Τραμπ το 2016, πειθόμενη ότι ο απομονωτισμός θα ξαναέκανε την Αμερική μεγάλη. Για τους λιγότερο προνομιούχους Βρεττανούς που ψήφισαν υπέρ του Brexit. Ακόμα και για τους καθ’ημάς "Αγανακτισμένους", πριν από μια δεκαετία, οι οποίοι κατάπιναν αμάσητες τις αντιμνημονιακές μπαρούφες, νομίζοντας πως τα δεινά θεραπεύονται με ένα νόμο τού ενός άρθρου.

Οι λιγότεροι καταρτισμένοι, οι πιο ευάλωτοι σε αναταράξεις και σε ριζικές μεταβολές είναι εκείνοι που ρέπουν πάντα προς το "γαία πυρί μιχθήτω". Το χειρότερο που μπορεί να κάνει η υπόλοιπη κοινωνία είναι να τους απομονώσει. Να τους ακρωτηριάσει. Διότι τότε, πολύ σύντομα, θα τη δαγκώσουν στον λαιμό. Με επικεφαλής τους όχι τον ξωφλημένο Ντόναλντ Τραμπ. Αλλά έναν γνήσιο επίγονο του Χίτλερ.

* Ο κ. Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας

Πηγή: capital.gr

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr