Γιώργος Χατζηνάσιος: Το ξανθό αγοράκι που έπαιζε τζαζ, ο έρωτας της ζωής του και το "κόστος" γιατί δεν ήταν αριστερός

Με τον Γιώργο Χατζηνάσιο συμφωνήσαμε να συναντηθούμε στο στούντιο που έχει στο κάτω μέρος του σπιτιού του στου Παπάγου, για να μιλήσουμε για την πρώτη όπερά του "Ελ Γκρέκο”, που κάνει πρεμιέρα στις 13 Φεβρουαρίου στο Μέγαρο Μουσικής.

Σε αυτό το στούντιο έχουν βρεθεί σημαντικοί καλλιτέχνες και σημαντικοί στιχουργοί όπως η Λίνα Νικολακοπούλου, η Δήμητρα Γαλάνη ή ο Γιάννης Πάριος. Εδώ που θα μου αποκάλυπτε λίγο αργότερα την ιστορία ενός πολύ αγαπημένου μου τραγουδιού, του "Σ’ όποιον αρέσουμε”.

Μπαίνοντας μέσα και βλέποντας τους τοίχους να είναι γεμάτοι από χρυσούς δίσκους και δεκάδες εξώφυλλα δίσκων εξαιρετικά σημαντικών τραγουδιστών, για τους οποίους έγραψε μουσική, συνειδητοποίησα ότι παρά πολλά αγαπημένα τραγούδια που άκουγα για χρόνια και εξακολουθώ να ακούω είναι πλημμυρισμένα από την μουσική του σημαντικού αυτού σύνθετη.

Ο άνθρωπος της ζωής του, η αγαπημένη σύζυγός του Μαρία μας έφερε λίγο αργότερα καφέ και σοκολατάκια και μου μίλησε για το καλοκαιρινό καταφύγιό τους στο Λεφόκαστρο του Πηλίου, εκεί που ο Γιώργος Χατζηνάσιος όσο και να συγκεντρωθεί δεν μπορεί να γράψει μουσική γιατί τον ξεμυαλίζει η γοητεία του τοπίου.

Η συζήτησή μας κράτησε περισσότερο από δύο ώρες. Μιλήσαμε για όλα, από τα παιδικά του χρόνια στη Θεσσαλονίκη, μέχρι το αν φοβάται τον θάνατο και ποια είναι η άποψή του για το νομοσχέδιο που φέρνει την ισότητα στο γάμο.

Έχοντας πιει μια γουλιά καφέ, ξεκινήσαμε να ξεφυλλίζουμε το βιβλίο της ζωής του.

Αν θα κάνετε την ζωή σας ταινία ποιο θα ήταν το πρώτο πλάνο με το οποίο θα ξεκινούσε;

Θα άρχιζε με ένα ουράνιο τόξο. Κάθε χρώμα από το ουράνιο τόξο, θα ήταν ένα είδος μουσικής που έχω υπηρετήσει. Το κόκκινο θα ήταν η κλασική, το πράσινο θα ήταν η τζαζ. Το κίτρινο ο πιανίστας Χατζηνάσιος, το μπλε η μουσική που έχω γράψει για τα λαϊκά τραγούδια και τα υπόλοιπα χρώματα για το το έντεχνο τραγούδι, για το ορατόριο, τη συμφωνική καντάτα και την όπερα τώρα τελευταία.

Το ουράνιο τόξο βγαίνει μετά από μια καταιγίδα. Υπήρξαν τέτοιες στιγμές στη ζωή και στην καριέρα σας πριν βγει το ουράνιο τόξο;

Νομίζω πως όλα μου ήρθαν εύκολα. Τώρα μπορώ να το πω. Έβγαζα μεροκάματο από μικρό παιδί με το πιάνο. Ήμουν περιζήτητος και από δεκατριών ετών με τα χρήματα που έβγαζα βοηθούσα την οικογένειά μου. Κράταγα ένα ταλιράκι για να πάω σινεμά και τα άλλα στην οικογένεια. Θυμάμαι ότι πήγα και παρακάλεσα τον γυμνασιάρχη, γιατί τότε μας κουρεύανε γουλί με την ψιλή, να μην κουρευτώ έτσι κι εγώ για να μπορώ να παίζω τα βράδια στο καμπαρέ, στο πιάνο, για να βοηθάω την οικογένειά μου και το δέχτηκε.

Και μετά το ουράνιο τόξο, το δεύτερο πλάνο;

Το επόμενο πλάνο είναι ο θαυμασμός των Αφροαμερικανών ναυτών του Έκτου Στόλου, γύρω από το πιάνο που έπαιζα εγώ 13 ετών, σε ένα καμπαρέ στη Θεσσαλονίκη για μεροκάματο.

Ήταν απίστευτο να βλέπουν ένα ξανθό αγοράκι με κοντό παντελονάκι σχεδόν, να παίζει τζαζ. Μάλιστα με κάλεσαν στο αεροπλανοφόρο για να με δουν και οι αξιωματικοί. Πήγα εκεί και έπαιξα και για τους αξιωματικούς.

Υπήρχε το πάθος της μουσικής μέσα σας από μικρός ή ήταν η πίεση του πατέρα σας να ασχοληθείτε με το επάγγελμα που έκανε κι αυτός, δηλαδή του μουσικού για να ανακαλύψετε τα ταλέντα σας;

Εκείνη την εποχή ο πατέρας καθοδηγούσε τα παιδιά του να κάνουν τη δουλειά που έκανε ο ίδιος. Ίσως να συνετέλεσε και αυτή η πίεση. Θυμάμαι όταν ήμουν πολύ μικρός κοντά στο σπίτι μας υπήρχε μια καλαμιά. Πήγα, έβγαλα ένα φύλλο και άρχισα να σφυρίζω μια μελωδία την οποία ο μπαμπάς μου, που ήτανε σημαντικός σαξοφωνίστας της εποχής την έγραψε.

Αντιλήφθηκε λοιπόν ότι για να μπορώ σε αυτή την ηλικία να μουρμουρίζω μουσική κάτι υπάρχει. Και έτσι με έβαλε από πολύ μικρό σε ηλικία 5-6 χρονών να ξεκινήσω πιάνο.

Σας άρεσε;

Μπα, βαριόμουν γιατί σ’αυτή την ηλικία δεν μπορείς να ξέρεις τι σημαίνει κάνω μουσική. Μια αγγαρεία ήταν γιατί έβλεπα και τα αδερφάκια μου να παίζουν έξω μπάλα.

Και όταν τελείωνε το μάθημα του πιάνου και ήσασταν ελεύθερος;

Απέναντι από εμάς, σχεδόν στα 200 μέτρα, ήταν ένας κινηματογράφος, ο "Κρόνος". Μικρά παιδιά εμείς, τα καλοκαίρια πηγαίναμε και στρώναμε τις καρέκλες μετά τη βραδυνή προβολή, με αποζημίωση να βλέπουμε τζάμπα σινεμά.

Θυμάμαι να ακούω με μεγάλο ενδιαφέρον τη μουσική των μεγάλων συνθετών στις ταινίες και να εντυπωσιάζομαι. Μάλιστα επειδή κάθε ταινία παιζόταν δυο-τρεις μέρες πήγαινα και την έβλεπα και την ξαναέβλεπα, για να ακούω την μουσική.

Και ποια ήταν τότε η αγαπημένη σας ταινία;

Η Καζαμπλάνκα ήταν και από τους ηθοποιούς μου άρεσε πολύ ο Cary Grant, γιατί έμοιαζε πολύ με τον πατέρα μου.

Αδυναμία στον πατέρα ή στην μητέρα;

Υπάρχει αγόρι που να μην έχει αδυναμία στη μάνα του; (γελάει)

Τι όνειρα είχε η μητέρα σας για σας, τι ήθελε να γίνετε;

Δεν είχε πρωτοβουλία να με καθοδηγήσει. Ήταν μια απλή γυναίκα από χωριό, απ΄ τη Γαλάτιστα. Την θυμάμαι μια ζωή να είναι σε μια σκάφη, να πλένει ρούχα και να μαγειρεύει. Τότε δεν καταλάβαινα τη θυσία που έκανε για μας. Θυμάμαι πάντα το αγαπημένο φαγητό που μου έκανε, πουρέ με τηγανητά αυγά.

Με θαύμαζε πάρα πολύ γιατί ήμουν και ο πρωτότοκος και της έμοιαζα και πάρα πολύ. Η υπομονή της ήτανε ιώβειος. Γιατί και τα τρία παιδιά της κάποια στιγμή ασχοληθήκαμε με τη μουσική και το σπίτι είχε γίνει ένα μικρό ωδείο. Εγώ πιάνο, ο μεσαίος αδερφός μου σαξόφωνο και ο Δημητράκης ντραμς και κρουστά. Καταλαβαίνετε τι γινόταν στο σπίτι, όμως η μάνα μου από ένα σημείο και μετά εξοικειώθηκε με όλον αυτόν τον θόρυβο που κάναμε σπίτι.

Ο πατέρας αυστηρός;

Πολύ. Μέχρι και ξύλο με λουρί από τη ζώνη έχω φάει, τόσο πολύ. Έτσι ήταν τότε. Θυμάμαι πάντως ένα απόφθεγμα του πατέρα μου. Μου έλεγε όταν δεν σε χειροκροτάνε μελέτα και όταν σε χειροκροτάνε, μελέτα περισσότερο.

Φεύγετε από τη Θεσσαλονίκη στα 18 και ξεκινά το ταξίδι για να γίνεται ο ξεχωριστός Γιώργος Χατζηνάσιος.

Ναι και αυτό που ήθελα ήταν να διαπρέψω ως πιανίστας. Άλλωστε κατέβηκα με τον Γαβαλά τότε, δεν κατέβηκα χωρίς να έχω δουλειά. Και μετά από τρία χρόνια έφερα και τους γονείς μου εδώ και τους αγόρασα ένα διαμέρισμα.

Ένα από τα πράγματα που θυμάμαι από την αρχή αυτής της πορείας ήταν εκεί στα μέσα της δεκαετίας του 60. Μια συμπληρωματική ορχήστρα που κάναμε στην "Αθηναία" όπου έπαιζε και ο αδερφός μου ο Θέμης και ακούστε τα ονόματα της ορχήστρας. Εγώ πιάνο, ο Βαγγέλης Παπαθανασίου ντραμς, ο Σταμάτης Σπανουδάκης κιθάρα, ο Ντέμης Ρούσσος μπάσο και ο Θέμης ο αδερφός μου σαξόφωνο.

Ο πατέρα σας στην Αθήνα συνέχισε να ασχολείται με τη μουσική;

Είχε παρατήσει το σαξόφωνο γιατί είχε ένα πρόβλημα με τους πνεύμονες του- ήταν και φανατικός καπνιστής- και πήγαινε στα θέατρα και στις επιθεωρήσεις και έπαιζε κρουστά και επίσης έδινε μαθήματα κιθάρας.

Η πρώτη στιγμή που καταλαβαίνετε ότι το όνομα Χατζηνάσιος αρχίζει να γίνεται γνωστό πια στην Αθήνα ποια ήταν;

Με τη μουσική για το τραγούδι της Μαρινέλλας "Κρίμα το μπόι σου” που κυκλοφόρησε σε ένα δισκάκι 45 στροφών στις 14 Μαΐου 1970 και έγινε τεράστια επιτυχία. Μέχρι τότε ήμουν ανύποπτος περί σύνθεσης, δεν πήγαινε το μυαλό μου. Αλλά από ένα τυχαίο γεγονός μπορείς να καταλάβεις τις δυνατότητες σου.

Εγώ τότε είχα σχέση με τη Μαρία αλλά ο πεθερός μου που ήταν πιλότος της Πολεμικής Αεροπορίας, στρατιωτικός και από αστική οικογένεια, δεν με θεωρούσε ιδανικό γαμπρό γιατί δεν ήθελε η κόρη του να είναι με έναν μουσικό της πιάτσας που παίζει κάθε βράδυ. Είχα μεγάλο έρωτα με τη Μαρία και έπρεπε κάτι να κάνω για να αποδείξω ότι μπορώ κι άλλα πράγματα. Και έτσι ήρθε η σύνθεση για το τραγούδι της Μαρινέλλας.

Πως γνωριστήκατε με τη Μαρία;

Έπαιζα στην "Πεταλούδα" με τον Μουζάκη. Ήταν απόκριες, ήρθε στο πιάνο και μου εξέφρασε το θαυμασμό της, φορούσε μια μαύρη μάσκα. Ήρθε μαζί και μια φίλη της και άρχισε να μου μιλάει και μου έδωσε το τηλέφωνο της για να της τηλεφωνήσω.

Της τηλεφώνησα μετά από κάποιες μέρες βγήκαμε και ήρθε εκεί και η Μαρία.

Εκεί είδατε για πρώτη φορά τη Μαρία χωρίς μάσκα;

Ναι εκεί την είδα και της είπα εσύ μου αρέσεις και όχι η φίλη σου. Και η χαριστική βολή ήταν όταν πήγαμε στον κινηματογράφο και μάσαγε τσίχλα και μου λέει, θέλεις και εσύ; Λέω ναι και μου δίνει τη μισή τσίχλα και εκεί τελείωσε, κόλλησαν τα DNA μας.

Άρα πρώτη επαφή με μάσκα. Δεύτερο ραντεβού με τη φίλη της όπου συνειδητοποιήσατε ότι η Μαρία είναι αυτή που θέλετε και τρίτο ραντεβού στο σινεμά, όπου εκεί το γλυκό έδεσε και από τότε είστε μαζί.

Ναι, είμαστε μαζί σχεδόν 60 χρόνια.

Αν δεν υπήρχε η Μαρία θα ήσασταν αυτό που είστε σήμερα;

Αν δεν υπήρχε θα ήμουν πιανίστας. Μπορεί να μην είχα γίνει ποτέ συνθέτης.

Την Μαρινέλλα την γνωρίσατε για πρώτη φορά στην Αθήνα;

Όχι, όχι. Είχαν έρθει μαζί με τον Καζαντζίδη στη Θεσσαλονίκη, τραγουδούσαν σε ένα κέντρο στο Πανόραμα, και αρρώστησε ο πιανίστας και κάλεσαν εμένα που ήμουν στην εφεδρεία. Κοίταξα τα κομμάτια και τα έπαιξα όλα χωρίς πρόβα. Ήμουν τότε 15 χρονών και η Μαρινέλλα με συμπάθησε πάρα πολύ. Και όταν συνεργαστήκαμε στην Αθήνα μου έλεγε ο Γιωργάκης και ο Γιωργάκης.

Το 1973 παντρεύεστε με τη Μαρία και σιγά-σιγά αρχίζουν οι συνεργασίες και με άλλους τραγουδιστές και το όνομά σας να γίνεται γνωστό.

Ναι γίνεται γνωστό γιατί μας διαφημίζουν πια και στο ραδιόφωνο. Και αρχίζει να ακούγεται παντού το όνομά μου, είχε συμπέσει και ο Κόκοτας με το "Μια παρένθεση και μόνο”, ο Διονυσίου με την "Αφιλότιμη" και ο Πάριος με το "Τι θέλεις να κάνω”;

Πως λειτουργεί λοιπόν σε ένα παιδί που 18 ετών έχει έρθει από την Θεσσαλονίκη, ξαφνικά το όνομα του να γίνεται γνωστό παντού και να είναι ο συνθέτης σε τόσο γνωστούς τραγουδιστές;

Δεν ήμουν ο άνθρωπος που αποζητά την αναγνώριση στο δρόμο ή σ’ ένα χώρο. Ήμουν προσγειωμένος παρά πολύ. Δεν ένιωσα ότι μεγαλοποιώ τον εαυτό μου. Εκείνη την εποχή υπήρχαν πολλοί καλοί σύνθετες καλύτεροι από μένα.

Μπορεί εγώ να έκανα τη μουσική για πολύ γνωστά τραγούδια, αλλά η αγάπη μου η μεγάλη ήταν η τζαζ και νομίζω εκεί δεν μπορούσαν να με ξεπεράσουν.

Και για να πάμε πίσω πρέπει να σου πω ότι την έκρυβα από την δασκάλα μου στο πιάνο γιατί οι κλασικοί καθηγητές και δάσκαλοι, θεωρούν την τζαζ αιρετική μουσική. Όμως εμένα δεν με ενδιέφερε να παίζω Μπαχ, Μπετόβεν και Σοπέν, με ενδιέφερε να πάρω ένα θέμα σαν την μουσική από την ταινία Καζαμπλάνκα που είπαμε και πιο πάνω και να αρχίσω να αυτοσχεδιάζω.

Όταν μιλάει κανείς για ελληνική jazz το μυαλό του πάει στην Αλέκα Κανελλίδου.

Όταν ήμουν μουσικός, ήταν τραγουδίστρια ορχήστρας και είχαμε παίξει στην "Αθηναία" με ορχήστρα. Και μετά από πολλά χρόνια πήγαμε στις "Γραμμές" και κάναμε πολλές παραστάσεις οι δυο μας.

Σας άκουσα να λέτε ότι η τραγουδίστρια που σας πάει πιο πολύ είναι η Δήμητρα Γαλάνη. Γιατί;

Αν πάω τώρα στο πιάνο και τραγουδήσω ένα κομμάτι, η Γαλάνη θα πάρει τη δική μου φωνή, θα τη μεταλλάξει με τη δική της και θα γίνει ένα ωραίο αποτέλεσμα, ενώ οι άλλοι τραγουδιστές βάζουν φιοριτούρες. Όλοι. Η Γαλάνη άφηνε εμένα. Λέω ότι είναι το τσέλο της ψυχής μου, με άκουγε και το εξέφραζε καλύτερα.

Πώς έγινε η γνωριμία με τη Γαλάνη για πρώτη φορά;

Στην Κολούμπια που ήμουν τότε. Μέσα στις υποχρεώσεις που είχα για να κάνω κάποιους δίσκους, ήταν και η Γαλάνη. Εκεί γνωριστήκαμε και δέσαμε. Όμως σκοτωνόμασταν και πολλές φορές για θέματα ερμηνείας. Όταν για πρώτη φορά πήγε να πει το τραγούδι "Ζω” το είπε πλαδαρά κι εκεί έγινε χαμός, μαλώσαμε. Κι επειδή την νευρίασα πολύ, πάει στο μικρόφωνο και λέει δυνατά "Ζω” και της φωνάζω. Αυτό είναι! (γελάει δυνατά).

Σε αυτό το στούντιο που είμαστε τώρα έχει γραφτεί η ιστορία και ενός άλλου υπέροχου τραγουδιού της Δήμητρας Γαλάνη, το "Σ’ όποιον αρέσουμε”

Ήμασταν εδώ με τη Λίνα Νικολακοπούλου και έπρεπε να λύσουμε το πρόβλημα γιατί το τραγούδι αυτό είχε μόνο την πρώτη φράση. Είχε το κουπλέ, αλλά το ρεφρέν ήταν ελλιπές. Υπήρχε το "Σ’όποιον αρέσουμε" και η δεύτερη γραμμή ήταν κενή. Την επόμενη μέρα έπρεπε να ηχογραφήσουμε και της λέω, Λίνα δεν θα το βάλουμε το κομμάτι. Μου λέει η Λίνα Νικολακοπούλου, Γιώργο δεν μπορώ να βρω τίποτα, ας μην το βάλουμε. Κάνω μερικά βήματα εδώ προς το παράθυρο, σκέφτομαι σκέφτομαι και λέω ξαφνικά: Ρε Λινά πώς θα σου φαινόταν το "Σ’όποιον αρέσουμε για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε";

Η Λίνα Νικολακοπούλου κρατούσε κάποια κίτρινα χαρτιά στα χέρια, τα πετάει στο ταβάνι και μου λέει: "Επιτέλους ο γρίφος λύθηκε". Με αγκάλιασε φιληθήκαμε και έγινε το τραγούδι.

Μπήκατε ποτέ στον πειρασμό να γράψετε και στίχους;

Ίσως μια φορά, θα σας πω την ιστορία. Έψαχνα τον Μιχάλη Μπουρμπούλη για να γράψουμε στίχους και μουσική για το σίριαλ "Το φιλί της ζωής". Δεν μπορούσα να τον βρω, ήταν στην Ιθάκη, δεν είχε τηλέφωνο και σε λίγες μέρες έπρεπε να παραδώσουμε. Κάθομαι λοιπόν και γράφω τους στοίχους. Αυτό το τραγούδι το τραγούδησε ο γιος μου κι έκανε μεγάλη επιτυχία.

Ήταν το μοναδικό που έγραψα.

Αυτό δεν σας έβαλε στον πειρασμό να γράψετε κι άλλα;

Όχι, δεν ήθελα

Υπάρχει άλλη ιστορία που συνδέεται με αυτόν εδώ τον χώρο που είμαστε και με κάποιο πολύ γνωστό τραγούδι;

Θα σας πω και την ιστορία για "Τα γαλάζια σου γράμματα”.

Όταν εγώ ήμουνα στο Παρίσι, αλληλογραφούσαμε με τη Μαρία. Και το χαρτί που μου έγραφε και ο φάκελος που το έβαζε μέσα ήταν γαλάζια. Είναι ένα πακέτο από τέτοια γράμματα, τα έχω ακόμα, αν και πια λόγω χρόνου έχουν γίνει κίτρινα.

Και όταν ήρθε εδώ ο Κανελλόπουλος, ο στιχουργός μου, για να διαλέξω τραγούδια, μου ξεφουρνίζει ξαφνικά ένα τραγούδι που λέει τα γαλάζια σου γράμματα. Του λέω Γιωργάκη, τι ξέρεις για τα γαλάζια γράμματα; Τι εννοείς μου απαντά, δεν ξέρω κάτι. Φωνάζω τη Μαρία και της λέω ρε Μαρία πλάκα μου κάνετε; Χτυπιέται και εκείνη ότι δεν ήξερε τίποτα. Πάω λοιπόν στο πιάνο κατευθείαν, παίρνω τον στίχο και τον μελοποίησα μπροστά στον Κανελλόπουλο. Και μου βγήκε αμέσως. Ήταν τρομερό.

Ποιο είναι το μυστικό για να κάνει κανείς επιτυχίες;

Η έμπνευση πρέπει να έρχεται από τον στίχο. Οσες φορές δοκίμασα να δίνω μελωδίες μου, γράφανε ανοησίες πάνω στη μουσική και σταμάτησα. Εισπράττω την έμπνευση μέσα από τον στίχο και βρίσκω και τη ρυθμική αγωγή. Και αν είναι ματζόρε ή μινόρε και τη διάρκειά του.

Ποιοι ήταν οι αγαπημένοι σας στιχουργοί;

Ο Μπούμπουλης και ο Κανελλόπουλος που μου δίνανε στην αρχή στίχους, μετά ήρθαν κι άλλοι αναγνωρισμένοι στιχουργοί, όπως ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο Γκάτσος, ο Μάνος Ελευθερίου.

Ποιον θεωρείτε τον πιο σημαντικό δίσκο που έχετε κάνει;

Η "Ενδέκατη Εντολή" με τον Νίκο Γκάτσο και τη Νάνα Μούσχουρη. Εκεί ξεπεράσαμε τα όρια. Τον θεωρώ ως το πιο σημαντικό δίσκο της καριέρας μου.

Η ενδέκατη εντολή για σας ποια είναι; Ρωτήσατε τον Γκάτσο ποια είναι;

Τον ρώτησα δεν μου το είπε ποτέ, να το βρεις μόνος σου μου είπε. Το σκέφτηκα και κατάλαβα ότι είναι η ελευθερία

Την "Ενδεκάτη Εντολή" την ξέρουν μόνο οι τρελοί κι όλης της γης οι σκλάβοι. Οι τρελοί είναι ελεύθεροι γιατί δεν έχουν συνείδηση και οι σκλάβοι θέλουν να ελευθερωθούν.

Σας έλειψε ποτέ η ελευθερία;

Όχι, όχι. Ποτέ.

Την στερήσετε εσείς από κανένα;

Ο καθένας μπορεί να φύγει ελεύθερα από μένα. Απλώς είμαι πολύ καλοπροαίρετος και στις συνεργασίες. Είμαι συνεργάσιμος, δεν φτάνω στα άκρα. Και όλα ήταν ομαλά και μπορώ να σου πω ότι μόνος μου λέω ότι η φυσιογνωμία μου έχει αφοπλίσει πάρα πολλούς που ήθελαν να με πειράξουν.

Ήθελαν πολλοί;

Ιδιαίτερα όταν ήμουνα τότε στη μουσική σαν πιανίστας, τα πρώτα χρόνια, υπήρξαν πολλοί που ήθελαν να με εκμεταλλευτούν. Από τότε καταλαβαίνεις τη δύναμή σου. Είχα αντιστάσεις πολλές, μπορούσα να διώξω μια δουλειά γιατί δεν παίχτηκε καλά. Έχω πει πολλά όχι στη ζωή μου.

Μου δίνανε πολλά λεφτά να παίξω σε χώρους που δεν με εκπροσωπούσαν και έλεγα όχι. Μου δίνανε πολλά λεφτά για να πουλήσω τραγούδια. Και πάλι έλεγα όχι. Υπήρχαν ταινίες κινηματογραφικές που έλεγα όχι.

Μετανιώσετε για κάποιο όχι που έχετε πει;

Έχασα μια ταινία. Ήμουν με τον Σπανό στο "Μισέλ" και μου ζήτησε ένας από τους μεγαλύτερους αμερικανούς σκηνοθέτες να πάω στην Αγγλία για μια ταινία. Εγώ σκέφτηκα τους μουσικούς και το προσωπικό και πώς θα κλείσει το μαγαζί που ήταν φουλ.

Και την έχασα. Μετάνιωσα γιατί ήταν σπουδαία ταινία και θα μπορούσε να μου ανοίξει κι άλλους δρόμους στο εξωτερικό.

Η τελευταία φορά που γράψατε μουσική για δίσκο ήταν το 1991 στον Γιάννη Πάριο με τον δίσκο Επίθεση Αγάπης. Γιατί σταματήσατε έκτοτε;

Ο διευθυντής της δισκογραφικής εταιρείας με πλησίασε και μου είπε εν ψυχρώ: Γιώργο πρέπει να βγάζουμε τα ονόματα των συνθετών από (το δίσκο), δεν παίζουν κανένα ρόλο. Εμείς τραγουδιστές πουλάμε.

Τώρα κάποιος που μας διαβάζει θα ρωτήσει εντάξει και τι τον πειράζει τον Χατζηνάσιο αν δεν είναι το όνομά του στο εξώφυλλο; Δεν θα μπορούσε να δώσει μουσική και να γίνουν τραγούδια επιτυχίες με τη μουσική του;

Υπάρχει και ένα άλλο γεγονός. Παράλληλα με το όνομα που αφαιρείται αρχίζουν οι συνθέτες, δεν λέω ονόματα, να πουλάνε τα τραγούδια τους.

Δηλαδή;

Πάρε ένα ποσό και δώσε μου ένα κομμάτι. Μια αγοραία σχέση την οποία δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση. Αυτά που ακούτε από κάποιους συνθέτες και λέτε πως το έκαναν αυτό, είναι κομμάτια πληρωμένα και είναι πολλά τα λεφτά. Τότε είχα πει παιδιά ξεχάστε την σύνθεση. Αυτοί που θα ζήσουν από τη μουσική θα είναι αυτοί που παίζουν ένα όργανο.

Μετά το ’91 δεν έμεινα αδρανής, απλά έκανα άλλα είδη μουσικής. "Το χρονικό της Αλωσης" το ’97, που παίχτηκε στην Θεσσαλονίκη όταν ήταν πολιτιστική πρωτεύουσα, τον "Μέγα Αλέξανδρο" και τώρα έρχεται η όπερα "Ελ Γκρέκο".

Η πρεμιέρα είναι στις 13 Φεβρουαρίου. Πόσα χρόνια την δουλεύατε αυτή την όπερα πότε ξεκίνησε η πρώτη σπίθα;

Η πρώτη σπίθα ξεκίνησε στα μέσα του ’80. Είχα αποφασίσει να κάνω ένα έργο για τον Δομίνικο Θεοτοκόπουλο, γι αυτή την προσωπικότητα που είχε εσωτερική συγκρότηση ανθρώπου, πάλεψε για την ελευθερία μέχρι την τελευταία στιγμή. Ήταν επαναστάτης του εαυτού του και του ανταγωνισμού που είχε με τους άλλους ζωγράφους στην Ιταλία. Κι έτσι τον διάλεξα.

Ποιος είναι ο αγαπημένος σας πίνακα του;

Το Τολέδο.

Η πρώτη σπίθα είναι το 80 και γιατί κρατάει 24 χρόνια μέχρι να ολοκληρωθεί και να βγει στον αέρα;

Είχα κάνει μια σουίτα από τα θέματα αυτά σαν σολίστ του πιάνου και στο εξωτερικό και στην Ελλάδα, πάντα έπαιζα Γκρέκο. Και στο Ηρώδειο που έκανα τον "Μεγαλέξανδρο" έπαιξα και "Ελ Γκρέκο". Έτσι μπόρεσα να μαζέψω τα θέματα σιγά σιγά.

Στα μέσα του 2000 είχα την τύχη να συναντηθώ με τον Ηλία Λιαμή, έναν σπουδαίο λογοτέχνη και φιλόλογο, ο οποίος κάθισε μαζί μου και γράψαμε πάνω στις μουσικές που είχα ήδη ετοιμάσει. Είναι ένα απόσταγμα οι μουσικές μου από πολλά χρόνια. Η όπερα είναι ένα δύσκολο δημιούργημα

Η όπερα είναι ένα δύσκολο δημιούργημα γιατί εμπεριέχει όλες τις τέχνες, θέατρο, μουσική, χορογραφία, σκηνοθεσία. Έχει τα πάντα. Το έργο αφηγείται την πορεία του Γκρέκο από τη γενέτειρά του Κρήτη, στην Ιταλία και κατόπιν στην Ισπανία. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Γκρέκο θα ερμηνεύει ο Dario Di Vietri και την Συμφωνική Ορχήστρα Novarte διευθύνει ο Νίκος Βασιλείου.

Τι σας δυσκόλεψε περισσότερο σε αυτή την όπερα;

Η δυσκολία ήταν να βρεθούν χρήματα για να ανέβει. Δεν υπάρχουν εύκολα χορηγίες και το κράτος δεν συνέβαλε καθόλου.

Είστε περήφανος γι αυτή την τελευταία δουλειά το ίδιο με άλλες δουλειές σας αλλού στυλ στο παρελθόν;

Με με δύο λέξεις είναι το έργο της ζωής μου. Δεν υπάρχει αμφιβολία περί αυτού. Έχω μια ολοκλήρωση ενός δημιουργήματος το οποίο επιφυλάσσει κάτι μεγάλο στο μέλλον. Αυτή η όπερα είναι το έργο της ζωής μου και το κύκνειο άσμα.

Αν υπήρχαν οι ιδεατές συνθήκες για να κάνετε σήμερα ένα δίσκο με ποιον καλλιτέχνη θα τον κάνατε;

Δεν θα πω ονόματα γιατί μπορεί να στεναχωρήσω πολλούς, θα πω όμως ότι θα ήθελα να ξαναβρώ πάλι έναν Μιχάλη Χατζηγιάννη. Να βρω ένα καινούριο ταλέντο. Τα περισσότερα παιδιά σήμερα κάνουν τραγούδια για τα μαγαζιά, όχι για την δισκογραφία. Υπάρχουν και ωραία πράγματα που βγαίνουν αλλά δεν φαίνονται, δεν ακούγονται.

Ακούω παιδιά που μου στέλνουν και ωραία πράγματα αλλά δεν βγαίνουν προς τα έξω. Επομένως, θα περιοριστούμε τώρα στη διασκεδαστική μουσική.

Έχει σημασία στην εποχή μας η ποιότητα;

Η ποιότητα είναι κάτι που τραυματίζει πολλούς. Η ποιότητα πρέπει να προέρχεται καταρχήν από τη ζωή. Αν ξεχωρίσει η μουσική μέσα σε αυτό το χάος της μη ποιότητας που ζούμε, μακάρι, το εύχομαι.

Είναι της μόδας τα τελευταία χρόνια τα περίφημα talent show. Σας έχουν κάνει ποτέ πρόταση να συμμετέχετε ως κριτική επιτροπή σε κάτι τέτοιο;

Όλοι μου κάνανε πρόταση και σε όλους είπα όχι.

Δεν κάνω εγώ αυτό το πράγμα. Μπορώ να κάνω κριτική εσωτερική μέσα στο σπίτι μου, στο τηλέφωνο κλπ, αλλά να βγω στον κόσμο και να πω εσύ δεν κάνεις; Δεν μου πάει ως ιδιοσυγκρασία ανθρώπου.

Ολα αυτά τα παιδιά που παίρνουν τηλέφωνο σε μένα για τους στίχους ή για τη μουσική έχουν μια ελπίδα. Εγώ δεν έχω σκοτώσει ποτέ τα παιδιά αυτά, τους δίνω καιρό. Στα show αυτά είναι κάθετη η άρνηση. Το όχι της συμμετοχής λοιπόν ήταν συνειδητό, δεν ήθελα να σκοτώσω ανθρώπους και να τους πω εσύ δεν κάνεις.

Μπορεί να σας δούμε κάποια στιγμή ξανά στην νυχτερινή διασκέδαση της Αθήνας στο πιάνο, σε μια συνεργασία ανάλογη με εκείνη που κάνατε με το Στέφανο Κορκολή στο Taboo;

Είχα μια πρόταση κάποια στιγμή και τον πήρα τηλέφωνο τον Στέφανο και μου λέει γιατί να βγαίνουμε τώρα και να παίζουμε κάθε βράδυ; Όμως μπορεί, δεν αποκλείω κάτι για το μέλλον . Θα δω κιόλας πως θα κρατιέμαι.

Εξασκείστε στο πιάνο;

Κάθε μέρα, μιάμιση ώρα μελετάω τεχνικά και αυτό είναι και γυμναστική για τα δάχτυλα. Μελετάω περισσότερο γιατί αυτοσχεδιάζω. Και ό,τι μουσική έρχεται σαν σκέψη θέλω να εφαρμόζεται στα χέρια μου. Να μην θολώνουν τα χέρια μου από δυσκαμψία. Γι αυτό χτυπιέμαι κάθε μέρα μιάμιση ώρα.

Έχετε την φοβία ότι μπορεί να σας εγκαταλείψει κάποια στιγμή η μνήμη στην μουσική;

Μέχρι στιγμής δόξα τω Θεώ στη μουσική είμαι πολύ καλά, τώρα έμαθα ξανά το κονσέρτο της Βαρσοβίας, το είχα παίξει παλιά το έμαθα μέσα σε 15 μέρες και το παίζω απέξω χωρίς παρτιτούρα. Η μουσική έχει εξασκηθεί στον εγκέφαλο μου πάρα πολύ.

Ονόματα όμως και φράσεις που έλεγα με μεγάλη ευκολία παλιότερα, τώρα κάνω προσπάθεια να τις ξαναθυμηθώ.

Στη μουσική όμως είστε νεότατος;

Εκεί δεν υπάρχει θέμα, είμαι νεογνός! (Γελάει)

Το πιο δυνατό πράγμα στη ζωή είναι ο έρωτας, η αγάπη ή η ελευθερία;

Η Ελευθερία. Τι να την κάνεις την αγάπη όταν είσαι δέσμιος σε κάτι; Πρέπει να είσαι ελεύθερος για να μπορείς να αγαπάς.

Άρα αν είχατε να επιλέξετε κάτι στη ζωή αυτό θα ήταν η ελευθερία;

Ναι πάνω απ' όλα . Η ελευθερία είναι πιο δυναμική αίσθηση από τον έρωτα.

Έχετε ερωτευθεί δυνατά στη ζωή σας;

Πάρα πολύ. Μέχρι κατάθλιψης. Τη Μαρία, γιατί αν δεν είχα τη Μαρία δεν ξέρω καν αν θα παντρευόμουνα.

Τι είναι αυτό που σας δένει τόσο σφικτά μαζί της;

Δεν ξέρω, νομίζω ότι είναι κάτι μεταφυσικό. Αυτή η εξάρτηση είναι τρομακτική. Είναι κάτι καρμικό, ανεξήγητο. Η Μαρία είναι πολύ καλύτερος άνθρωπος από μένα.

Υπάρχει κάτι που σας έλειψε στη ζωή σας;

Δεν έχω γυρίσει τον κόσμο όσο ήθελα.Δεν έχω κάνει ταξίδια, δεν είμαι ταξιδιώτης. Και η Μαρία μου το κοπανάει συνέχεια, η οποία είναι το ακριβώς αντίθετο από μένα θέλει συνέχεια ταξίδια. Δεν έχω ταξιδέψει πολύ. Βαριέμαι να πάω έξω και όταν πάω έξω κάθομαι στην τηλεόραση. Δεν είμαι τουριστικός τύπος.

Μου είπατε πριν ότι υπάρχει ένα τραγούδι στο τρίτο μέρος της όπερας που λέει θα σε ξαναβρώ εκεί. Και το εκεί, όπως μου είπατε, έχει να κάνει με το μετά τον θάνατο. Πιστεύετε στη μετά θάνατο ζωή;

Όχι, δεν πιστεύω.

Το εκεί συνεπώς τι είναι;

Είναι ένα ωραίο τραγούδι και μια ωραία άρια. Αυτό, μέχρι εκεί. Αλλά είναι και μια ελπίδα για το ξεκόλλημα που γίνεται με τον άνθρωπό σου. Ας πούμε ότι βάζει μια υποθήκη μελλοντική, ότι μπορεί κιόλας να ξαναβρεθείς με τον άνθρωπό σου εκεί.

Τη φοβάστε την απώλεια της Μαρίας;

Αυτό για μένα θα είναι το τέλος. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να επιβιώσω μετά μόνος μου. Αν υπάρχει απώλεια, εγώ τελείωσα.

Τον φοβάστε τον θάνατο;

Δεν φοβάμαι τον θάνατο. Φοβάμαι ότι θα χάσω τη θάλασσα, τον ήλιο και τα δέντρα. Είναι τρομερό. Σκέπτομαι ότι θα φύγω και δεν θα βλέπω αυτό το πράγμα, τη φύση, τις αλλαγές των εποχών το χιόνι.

Σε αυτό που λέμε θεία δύναμη πιστεύετε ή θεωρείτε πως όταν φύγουμε από δω τέλος;

Μέχρις εδώ είμαστε και μετά τέλος. Δεν υπάρχει τίποτα. Νομίζω ότι η λογική μου είναι πιο κοντά στο χώρο των επιστημόνων.

Ίσως και εξαιτίας του πατέρα μου, ο οποίος ήταν αριστερός και δεν μίλαγε και πολύ για θέματα θρησκείας. Αν και στη Θεσσαλονίκη πήγαινα στο κατηχητικό στον Αγιο Ελευθέριο.

Βέβαια ο πατέρας μου δεν με γαλούχησε ποτέ στην αριστερά γιατί είχε απογοητευθεί. Ήταν διανοούμενος, κομμουνιστής. Εγώ όμως δεν ασχολήθηκα ποτέ με την πολιτική, όταν πήγα φαντάρος δεν ήξερα ποιος ήταν ο πρωθυπουργός στην Ελλάδα. Έπαιζα μόνο μουσική. Και μου το είχε πει ο πατέρας μου, εσύ μην ασχοληθείς ποτέ με την πολιτική. Το έκανα αλλά που ν’ ήξερα ότι θα μου κοστίσει.

Γιατί σας κόστισε;

Γιατί δεν ήσουν αριστερός δεν προχωρούσες εύκολα εδώ πέρα. Την πρώτη φουρνιά των τραγουδιών μου δεν την υποδέχτηκαν καλά, οι εφημερίδες δεν γράφανε ποτέ το όνομά μου επειδή δεν ήμουν αριστερός. Ήμουν διάσημος, αλλά δεν ήμουν δικός τους. Και τους χάλαγα την πιάτσα. Έχω φάει πολύ ξύλο γι' αυτό, δίσκοι μου γίνονταν χρυσοί και διάφορα περιοδικά έγραφαν την χειρότερη κριτική γι’ αυτά τα τραγούδια που ακόμα ακούγονται.

Το τελευταίο διάστημα έχει ανοίξει η συζήτηση για το νομοσχέδιο που αφορά την ισότητα στο γάμο. Ποια είναι η άποψη σας; Πρέπει να υπάρχει ισότητα στο γάμο;

Εγώ είμαι πολύ ανοιχτός σε αυτά τα θέματα. Πρέπει να γίνει. Δεν έχω πρόβλημα, δεν έχω τέτοιες αναστολές. Είμαι υπέρ του να νομοθετηθεί η ισότητα στο γάμο για όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως σεξουαλικής επιλογής.

Αν ένα από τα παιδιά σας είχε αυτή την σεξουαλική ταυτότητα ζωής και σας έφερνε να γνωρίσετε τον ή τη σύντροφο του;

Είμαι πολύ ανοιχτός σε αυτά, δεν έχω πρόβλημα. Δεν είπα ποτέ στα παιδιά μου τι να κάνουν στη ζωή τους και δεν θα με ενοχλούσαν οι επιλογές τους.

Πώς θα θέλατε να σας θυμούνται;

Δεν ξέρω. Πολύ δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να γράψει βιβλίο για μένα. Είμαι πολύ φλατ άνθρωπος δεν έχω κάνει ούτε ένα σκανδαλάκι. Όλοι μ’ αγαπάνε και όλοι με λατρεύουν. Συνεργάτες, μουσικοί. Δεν χρωστάω σε κανέναν.δεν προκαλώ κουτσομπολιό δεν έχει σασπένς και ενδιαφέρον η ζωή μου είναι φλατ. Λέω πολλές φορές αστειευόμενος, αν υπάρχουν άγγελοι ένας απ' αυτούς είμαι εγώ και με δουλεύουν τα παιδιά μου (γελάει δυνατά). Γράψε σε παρακαλώ ότι γελάμε τώρα που τα λέω αυτά, για να μην πουν κάποιοι ότι πάει την ψώνισε αυτός.

Οι πιο πρόσφατες Ειδήσεις

Διαβάστε πρώτοι τις Ειδήσεις για ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ελλάδα και τον Κόσμο στο thetoc.gr